కమనీయ కావ్యం, మనిషి జీవితం!

మళ్ళీ తెల్లారింది, తేదీని మార్చమంది.
రోజు నియమాలు వతనుగా నడిచిపోతున్నాయి.
మనసు చింత కొత్త రూపు తెచ్చుకుంది.
బ్రతుకు పయనం ఆపలేనని సాగుతుంది.

అన్నీ తెలిసినా, నిన్న వాన వెలిసిపోయిందని బెంగ,
నేడు వాన కురుస్తోందని కలత, మదికి ఇదో సరదా.
ఎండ బాధ వద్దనో, చలి బారిన పడననో,
ఒకదానివెంట ఒకటి యోచనాసుడులు, వృధా అలజడులు.

జీవితపు మఱ్ఱికి మరో గతపు వూడ వేసింది.
ఈ చెట్టుకి అనునిత్యం ఆరు ఋతువుల సంగమమే.
నిమిషాలు రాల్చుకుంటూ, కొత్త చివురు వేసుకుంటూ,
గెలుపు పూలు విప్పారిస్తూ, తృప్తి ఫలాలు పండించుకుంటూ.

ఆశో, ఆశయమో ముందుకు నడిపించటానికి వూపిరి.
మార్గాన్వేషనో, మార్గదర్శకత్వమో వుందొక స్ఫూర్తి.
ఆనందశిఖరాన్ని చేరను అలుపు అదుపు ఎరుగక సాగే యాత్ర.
బ్రతుకంతా పునరావృతమైనా ఇది కాదా సంపూర్ణ సజీవచిత్రం?

కాలంతో గానాలు, గాయాల్లో ఉపశమనాలు,
ప్రకృతిలో అందాలు, సహచరులతో అనుభూతులు,
అన్నీ కలిపిన పూదండకి దారం జీవన సారం, ఆ అల్లిక ముడికో వైనం.
ఆ కదంబమే కదా సరాగ సుధా భరితం? ఓ కమనీయ కావ్య పఠనం?