నేస్తం, ఒక్కసారి తిరిగిరావూ?

స్థబ్దతలో నన్నొదిలి నిశ్శబ్దంగా,
నువ్వు వెళ్ళిన మరుక్షణమే
నా గుండెని జయించిన నిరీక్షణ,
నా చూపుల్ని శూన్యానికి బదిలీచేసిందా క్షణమే.

వినికిడి మాత్రం మిగిలిన నా చెవులకు,
నీ అలికిడి ఇంకా అందనేలేదు.
రోదించాకే తెలిసింది నా గొంతు మూగవోయొందని,
తామర లేని కోనేరులా నేను మిగిలున్నానని.

మౌనప్రాంగణమైన మదిలోకి,
చిన్న సవ్వడితో అడుగిడే వూహా కన్యలు
నానుంచి కొల్లగొట్టిన నీ జ్ఞాపకాలని
అలంకరించుకొని ఆదమరిచిపోతునాయి.

వసంతం ముగిసిన కోయిలలా తిరిగి నీ రాకకు
క్రొత్త గీతం వల్లించుకుంటున్నాను.
కలగాపులగంగా రంగులద్ది వదిలిన
అసంపూర్తి చిత్రంలా నా జీవితం.

పచ్చని వేడుకల నీడల నల్లని వేదనలు,
వునికిలో శూన్యంలా, ధ్వనిలో మౌనంలా,
నింపేకొలదీ వెలితౌతున్న నా మది,
తనకు తానే బందీ అయింది,

పంచేకొలదీ మిగిలిన వెతల సంకెళ్ళతో.
రేపటి రేవులో ఎదురుచూపుల గేలం,
ఆశల ఎరతో, తిరిగి తిరిగి పట్టిస్తుంది,
కాలం తల్లి కన్న క్షణాన్ని.

క్షణాలు కరిగి, క్షణాలు తరిగి,
జీవితం ఘనీభవించదే కాసంతైనా?
పరుగు పరుగున ప్రవహిస్తుంది,
నిన్నటి గాయానికి నేటి మందు రాసేస్తూ.

కాలానికి ఎదురీదుకుంటూ గతం వెదుకుతూ,
స్మృతుల తిన్నెలపై, నీ జాడనన్వేషిస్తూ,
అలసితి, సొలసితి,
నేస్తం, ఒక్కసారి తిరిగిరావూ?