కవి హృదయం

[ఇదేమీ క్రొత్త కవితా ప్రయోగం కాదు. సాయం సమయం ప్రకృతి లో జరిగే వర్ణనలు నాన్నగారు వచనం గా వ్రాస్తే, నేను కాస్త అటు ఇటుగా మార్చి వ్రాసాను. ఇది ఆయనకి పంపుతాను. మీలో ఎవరైనా మీ కనుల్లో, కలంలో ఇంకేమైనా దాగొనివుంటే వ్రాయండి. ఆయన సంతోషిస్తారు. నాకీ భాష రావటానికి ఎంతో తోడ్పడిన నాన్నగారి ప్రతి మాట నాకు స్ఫూర్తే! ]

అదేమీ అవే ఉదయాలు సాయంత్రాలు
కానీ మదేమో చేయు చిత్రవిచిత్రాలు

తూరుపు కన్నియ కానుకిచ్చిన వెచ్చదనం
గడప గడపకీ పంచి,
పడమర కాంతకి కబురు పంపి
ఆమె కౌగిలి చేరగ పరుగులు తీసే సూరీడు

ఉదయాలు, మాగాణుల్లో తిరుగాడి
గరువు భూముల్లో ఆటలాడుకొని
కాలువ నీటిలో మునక వేసి
సాయంకాలం ఇంటిదారి పడుతూన్నాయి గోగణాలు

గూడు విడవనంటే చెల్లునా?
మేత వెతుకుట తప్పునా?
ఎగిరి ఎగిరి అలిసిన రెక్కలు
గూటికి చేరు సాయం వేళలు

గూటిలో కూనల కువకువలు
అమ్మ వొడి కొరకు ఆనవాళ్ళు
అక్కున చేర్చుకొను అమ్మనాన్నలు
అరుదెంచు వేళలీ సాయంసంధ్యలు

జాజుల రాత్రులు, జావళి పాటలు
జంట హృదయాల తుంటరి సరాగాలు
జాబిలి నవ్వులు, వెన్నెల జాగారాలు
వేకువ కలలు, నిత్యజీవన రేయింబవళ్ళు

అదేమో అవే కాల గమనాలు
మరేమో ఇవే చిరు కవనాలు

********************************
నాన్నగారి వాక్యాలు:
కవిత్వమన్నది మనం సంపాదించుకుంటే రాదు. దానికి పూర్వ జన్మ సుకృతం కావాలి. నిశ్చితాభిప్రాయాలు, నిలకడైన మనసు కావాలి. కవిత్వానికి మన చుట్టూ వాతావరణము, తెలిసిన వారి జీవిత సత్యాలు ఉపకరిస్తాయి. సాహిత్యము, కవితా స్రవంతి రెండూ సమపాళ్ళలో నడపటంలోనే వుంది కవిహృదయం. సాయంసమయమైంది అనేదాన్ని గురించి ఎంతో రాయవచ్చు. సూర్యుడు తన పడమర కాంతను చేరే వేళ అయింది. గోగణము ఇంటికివచ్చే సమయమయింది. పక్షులు ఆహారము వెదుక్కుంటూ వెళ్ళి తమ నివాసములు అంటే గూళ్ళకు చేరే సమయమయింది. చిన్న పక్షికూనలు తెల్లితండ్రుల ఆగమనమునకు ఎదురు చూసేవేళయింది.
*******************************

కనుక మీకు అర్థం అయిపోయింది కదూ, ఆ చివరి ఆరు పంక్తుల చమత్కారం నా మనసుదని. :)