"నీలకంఠారెడ్డి" ఐ లవ్ యు

జీవితంలో ఎన్నో మజిలీలు, మలుపులు, పరిచయాలు, విడిపోవటాలు. కొందరు జీవితంలో తారసపడి, మనకి వారి వలన కలుగజేసే అనుభవాల వలన అలాగే యెప్పటికీ గుర్తుండిపోతారు.

ఈ కథనం సమయానికి మేము ఒంగోలు ప్రాంతాల్లో వుండేవారం. నాన్నగారి ఉద్యోగరీత్యా మాకు ఇంట్లో ప్యూన్స్/అటెండర్స్ బాగానే వుండేవారు. నాన్నగారు ముందుగా రిపోర్ట్ చేసి, తన స్టాఫ్ ని కలవటంతో మాకు కాస్త పరిచయ వ్యాక్యాలు చెప్పారు, "మీకొక మహానుభావుడిని చూపాలి," అని నవ్వారు.

నాకు మహా కుతూహలం, ఎవరెవరా అని ఆసక్తి. సరే, మేము ఆ వూరు మొదటిసారి చేరేసరికి మధ్యాహ్నం అయింది. లంచ్ ఎవరో పంపారనుకుంటా. అచ్చంగా "సాగరసంగమం" లో పొట్టి ప్రసాద్ మాదిరిగా వొంగి అదో మాదిరిగా నడుస్తున్న వ్యక్తి కారేజీలు మోసుకుంటూ రావటం కనపడింది.

దగ్గరగా వచ్చాక దాదాపుగా నేల మీద పడ్డంతగా వొంగిపోయి, ఇప్పుడు మోటర్ బైక్స్ మీద వెళ్ళే కుర్రకారుకి క్రొత్త పాఠాలు నేర్పేంత వడుపుగా, మా అమ్మగారికి నమస్కారం చేస్తూ "అమ్మ! నన్ను నీలకంఠారెడ్డి అంటారు." అన్నాడు. తిరిగి నా వైపు చూస్తూ "పాపా గారామ్మా?" అని కూడా అడిగేసాడు.

వెనక్కి చూసి నన్నే నని అర్థమయ్యాక వోణీ ఓ సారి జాడించి వేసుకున్నాను. :)

అలా ఆరుగురి అటెండర్స్ లో ఒకరిగా నా జీవితంలోకి వచ్చిన మనిషి "నీలకంఠారెడ్డి". నాకు తెలిసి నాన్నగారి తో అతిగా విసుక్కోబడ్డ మనిషీ తనే.

మాటకి ముందు "అమ్మ" వెనక "పాప" ఇలా కనీసం నన్నొక కోటిసార్లు పిలిచివుంటాడు. మచ్చుక్కి "అమ్మా, పాప, అమ్మగారు పిలుస్తున్నారమ్మా పాప." :(

నేనూ అన్నిసార్లు చెప్పాను, నన్ను "పాప" అని పిలవకు అని. ఆఖరుకి అమ్మ చీరలు చుట్టబెట్టుకున్నా ఆ విపత్కర పరిస్థితి తప్పలేదు.

వేసవికాలం కావటంతో సాయంత్రాలు అలా కెనాల్ దగ్గర కూర్చుని వచ్చేదాన్ని. కను చీకటి వేళ వరకు అలా పారే ఆ నీటి గలగలలు వింటూ, పొలాల్నుండి ఇళ్ళకి చేరే రైతువారి జనాలని చూస్తూ కూర్చునేదాన్ని. కనీసం పుస్తకం కూడా తీసుకెళ్ళేదాన్ని కాదు, ప్రకృతి వీక్షణం అంతే. అలాంటి ఓ సాయంత్రం కాస్త దగ్గరగా వున్న చెట్ల వెనగ్గా అలికిడి. తృళ్లిపడి చూస్తే ఎవరో ఒక మనిషి కదులుతున్నట్లుగా అనిపించింది.

చక చకా ఆలోచించి ఓ నిర్ణయానికి వచ్చేసాను, నాకోసం అన్నలు వచ్చేసారు. మహదానందం. ఇంత తేలిగ్గా తీసుకుపోతారనుకోలేదు. గబ గబా గుర్తుచేసుకుని "అన్నలు మా ఎర్ర మల్లె పూవులు .." పాడుతూ ఓ రెండు నిమిషాలు చూసినా ఆ శాల్తీ కదలదే. సరే నేనే వెళ్ళాలేమోనని, నెమ్మదిగా లేచి, చేతులెత్తి అటుగా వెళ్ళి చూస్తే, అక్కడ వున్నదెవరో తెలుసా? ఇంకెవరు, "నీలకంఠారెడ్డి".

"ప్చ్, నువ్వెందుకొచ్చావిక్కడకి." అన్నాను.

"అమ్మ, పాప మీరీ చోటకి రోజూ వస్తున్నారని..." అని ఆగి "తోడుగా వుందామని." నీళ్ళు నములుతూ ఆగిపోయాడు.

సూరేకారం లా మండిపడి "ఇంకోసారి, ఇలా చేసావంటే కాలవలోకి తోస్తాను" అని అరిచి "ఐ హేట్ యు" అని విసా విసా ఇంటికి చేరి, అమ్మకి చెప్పబోయి పోన్లే నేనే ఓ తట్ట వరస పెట్టాను కదా అనుకుని, నా సిల్కు దుప్పటికి వాడిని ఎందుకు అరిచానో చెప్పి పడుకున్నాను. అదో అలవాటు.

మర్నాడు నిమిషానికొకసారి ఆ చెట్ల వైపు చూస్తూ కూర్చున్నాను. నా ప్రకృతారాధన కాస్తా వాడి కోసం ఎదురుచూపుగా మారిపోయింది. ఎటువైపు నుండి నీళ్ళలోకి తోయాలా అని కొలతలు, లోతులు చూస్తూ కూర్చున్నాను.

కానీ రాలేదు, అలా మూడు రోజులు గడిచాక నా దృష్టిని మరొకటి ఆకర్షించింది. అదేమిటంటే గడ్డిమోపులు నెత్తిన పెట్టుకుని వయ్యారంగా సాగే ఆ రైతు జనాలు నాకేసి దొంగని చూసినట్లు చూస్తూ వెళ్ళటం. ఓ రెండు రోజులు వూరుకుని, మూడో రోజు ఓ పడుచుని పిలిచి "ఎందుకు అలా చూస్తున్నావు?' అని అడిగాను.

"అమ్మ, పాప మీరీ పెద్దయ్యగారి పాప అంటగా?" అని అడిగింది.

"అయితే.." నా మాట పూర్తి కాకుండానే..

"ఆ రెడ్డి మీమీద ఓ కన్నేసి పెట్టమన్నాడు." అన్నది.

"ఎందుకు?" నేను నచ్చానో, నా ప్రశ్న ముద్దొచ్చిందో, నెమ్మదిగా దగ్గరకి జరిగి, గుస గుసగా చెప్పింది "మీ కోసం ఎవరన్నా కుర్రోడు వస్తున్నాడేమో, మీరేమన్నా ఈ నీళ్ళలోకి పడతారేమో/దూకుతారేమో చూడమన్నాడు." నాకు ఆది పరాశక్తి కొచ్చినంత కోపం. ఇక వాడిని భస్మీపటలం చేయాల్సిందేనని ఇంటికి చేరే సరికి, ఏదో తింగర పని చేసి తలవాయా చీవాట్లు తింటున్నాడు.

"ఛీ ఛీ అవతలకి పో, అతి వినయం ధూర్త లక్షణం" ఇలా సాగుతుందా భారతం.

కాస్త మనశ్శాంతించి ఆ రోజుకి వదిలేసా. మర్నాడు ప్రొద్దున్నే స్పాట్ పెడదామని నిర్ణయించాను.

ప్రొద్దున్నే నాన్నగారికి తోటపని అలవాటు. అలాగే నాతో నాటిస్తే అవి "మరువం" మాదిరి ;) పచ్చగా ఎదుగుతాయని నమ్మకం.

"ఉషడు, లేమ్మా కాసేపలా వెనక దొడ్లో తిరుగుదాం." అన్నారు.

మేమలా ఒక అరగంట మొక్కల మధ్య తిరిగే సరికి అయ్యగారు దిగబడ్డాడు. చూట్టానికి నిగ నిగా మెరిసే నల్ల జుట్టు, తెల్లటి ఇస్త్రీ బట్టలు భలే ఠీవిగా వుండేవాడు.

నేను, నాన్నగారు ఆకుకూరల మడిలో కలుపు తీస్తూ కూర్చున్నాము. మరేమనుకున్నాడో, నాన్న గారిని ఇంప్రెస్ చేయటానికి పాంట్స్ మడిచి తనూ ఓ మూల ఏదో పీకుతూ కూర్చున్నాడు. కాసేపటికి అలా చూసేసరికి సగం కొత్తిమీర పీకేసాడు, అది గడ్డీ గాదం వేసిన బుట్టలో పడేసాడు. ఇక చూస్కోండి నాన్నగారి శివాలు. అలా మళ్ళీ నా చేతిలో చావు తప్పించుకున్నాడు. జాలిగుణం కదా, ఒకరి చేతిలో పడ్డాయి కదా ఇక మన చేయెందుకని వదిలేసా.

ఇక మూడో పాపం ఏమి చేసాడు అంటారా? ;)

ఓ పట్టాన పొరుగూరు ప్రయాణాలకి ఒప్పుకోని నాన్నగారిని వొప్పించి సినిమాకి బయల్దేరాం. వాడు మాకు అంగరక్షకుడు. మధ్యలో వంటమనిషితో ఏదో మాట్లాడటం కనపడింది కానీ సరీగ్గా చూడలేదు.

జీప్ లో నేను, చెల్లి, డ్రైవర్, రెడ్డి గారు. సరే సినిమాహాలుకి చేరి దిగటానికి కాలు కిందమోపానో లేదో

"తప్పుకోండి, ఇంజనీర్ గారి పాపలు వస్తున్నారు." అంటూ మా ముందు తను సాగుతూ హడావుడిగా జనాల్ని అదిలిస్తూ రెడ్డి తాండవాలు మొదలెట్టాడు.

కాస్త సిగ్గుగా, వెనకా, ప్రక్కనా మాకేసి చూసేవారి కళ్ళకి బలౌతూ, పళ్ళు నూరుకుంటూ నడిచి ఎలాగోలా లోపలకి చేరి సీట్లలో సర్ధుకుని కూర్చున్నామోలేదో,

"పాప, పెద్ద పాప మీకు బోర్నవిటా ఇదిగోమ్మా" అని ఫ్లాస్క్ లోంచి కప్పులోకి వంచి ఇచ్చాడు, ఇదన్నమాట వంట గదిలో చేసిన నిర్వాకం.

తప్పుతుందా, వద్దంటే అసలు వదలడు, కాళ్ళావేళ్ళా పడి బతిమాలతాడు.

ఇంతలో ఇంటర్వెల్. మళ్ళీ ఇంకో ప్రహసనం.

"పాపా పకోడీలు ఇదిగోమ్మా." అంటూ సిద్దం. "ఐ హేట్ యు" అని ఓ వెయ్యిసార్లు అనుకుని వదిలేసానప్పటికి.

వెనకనుండి ఎవరో ఈల వేసి ఏదో కొంటె కామెంట్ విసిరారు.

ఇక వీడిని జీపుతో గుద్దేయటమే అని డిసైడ్ అయ్యాక, మిగిలిన సినిమా మొత్తం నాకవే సీన్లు.

కానీ వాడి రోజు బాగుంది. అలసటగా వుండి జీపెక్కగానే నిద్రపోయాను.

అలా ముమ్మారు నా చేతిలో ప్రాణాలు పోకుండా రక్షించబడ్డ ఆ రెడ్డి, మేమా వూరి నుండి వచ్చేసేప్పుడు

"పాప మంచిదమ్మ. మంచిపిల్లాడు వస్తాడు." అని దీవెన లిచ్చి, కంటి నీటితో సాగనంపాడు.

ఇప్పుడు ఇక్కడ కేవలం అవర్లీ బేసిస్ మీద వచ్చి పైపైన మాటల్తో పని పూర్తిచేసుకుని వెళ్ళేవాళ్ళని చూస్తే ఎందుకో మా "నీలకంఠారెడ్డి" గుర్తుకొస్తాడు.

తన ఆప్యాయత, ఆదుర్దా,- నాన్నగారి కోపం వెనుకనున్న మంచితనాన్ని గుర్తించి- మా పట్ల ఆదరంగా వుండటం, వినయం ఇలా అన్నీ మూర్తీభవించిన మా రెడ్డి ఇప్పుడు కనిపిస్తే ఒక్కసారన్నా చెప్పాలని వుంది,

"నీలకంఠారెడ్డి, 'ఐ లవ్ యు', నన్ను మన్నించు!" అని. మనకక్కడ ఎలావున్నా ఆ 'మూడు ముక్కల్లో' ఇక్కడ ఎంతో ఆత్మీయత తొణికిసలాడుతుంది. అందుకే అలా అనిపించింది. నాకెలాగూ తన చిరునామా తెలియదు. మీకెవరికైనా ఆ పేరున్న వ్యక్తి కనపడితే ఆ మాటలు చెప్పండి. అవి నా కన్నీట ముంచి తీసినవి అని కూడ చెప్పటం మరవకండి.

************************************************
చాలాకాలం అవటంతో నాకు ప్రకాశం జిల్లా మాండలీకం గుర్తు లేదు. కానీ సందర్భాలు, సంభాషణలు మాత్రం గుర్తున్నాయి.