విశ్వామిత్ర-12

ఆ చేరువలోని అనుభూతి ఇద్దరికీ క్రొత్తగా వుందో, విడివడాలనిలేదో. మిత్రకి మధ్యలో కాస్త వదిలి మళ్ళీ బిగిసిన విశ్వ చేతుల స్పర్శ తెలుస్తూనే వుంది.

"కన్నా! ఇలాగే వుండిపోవాలనుంది." మిత్ర మాటలో కాస్త గారం కలిసిన మురిపెం.

"అలాగేనేం. జోలపాట పాడతాను, ఇంకా పడుకోకపోతే నాలుగు దెబ్బలేస్తాను గట్టిగా." అన్నాడు విశ్వ.

ఇంత చనువు ఒక్క నిమిషంలో ఏమో సాధ్యమేనేమో. ప్రేమ దేన్నైనా అధిగమించగల ధైర్యాన్ని ఇస్తుందేమో. ఇద్దరూ పరిచయమైన ఇన్నేళ్ళకి, ఇన్నివేళ మైళ్ళ దూరాన వేళ కాని వేళ ఆ ఘటన.

విశ్వ మొహాన్ని రెండరచేతుల మధ్య తీసుకుని కొద్దిగా వంచి, తనూ కాళ్ళెత్తి నుదురు మీద చిన్నగా చుంబించి కాస్త దూరం జరిగి, నాలుగడుగులు వేసి సోఫాలో కూర్చుంది.

తనూ అమె వెనగ్గా వచ్చి అదే సోఫాలో అటుప్రక్కగా కూర్చున్నాడు విశ్వ. మరిక మాటలేమీ లేవు ఎక్కువగా. ఎగిసిన అల విరిగిపడ్డట్లు, ఇద్దరిలోను ఏదో ప్రశాంతత. ఒకరి మనసు మరొకరికి వ్రాసి ఇచ్చేసినంత ధీమా.

పదీ పదిహేను నిమిషాలు గడిచాయో లేదో మిత్ర గాఢనిద్రలోకి జారిపోయింది.

*************************************************

మరొక వారం గడిచిందో లేదో హెల్ముట్ రాజీనామా చేసాడు. ఒక ఆర్నెల్ల పాటు ప్రంపంచయాత్రలో గడిపి తర్వాత ప్లాన్ గురించి ఆలోచిస్తానని చెప్పాడు. మిత్రకి చాలా ఆశ్చర్యంగా వుంది. అలా నడివయసులో ఉద్యోగం వదిలి, కుటుంబాన్ని విడిచి వెళ్లటం తనవాళ్ళెవరైనా చేస్తారా అని ఆలోచన కూడ కలిగింది.

ఆ రోల్ కొరకు ఇంటర్నల్ కాండిడేట్స్ కూడా అప్ప్లై చేసుకోవచ్చని మానేజ్మెంట్ నిర్ణయించారు. మిత్రకి అప్పుడు కలిగింది ఓ ఆలోచన, విశ్వ కూడా ప్రయత్నించవచ్చు కదా అని. హెల్ముట్ కూడా ఇంటర్వ్యు చేస్తున్నాడు. విశ్వ కి మనసులో మాట చెప్పింది.

తర్వాత అంతా అనుకోకుండా సజావుగా జరిగిపోయింది. హర్షతో మాట్లాడి విశ్వ అప్ప్లై చేయటం, సెలక్ట్ కావటం జరిగింది. అక్కడ ఆఫీస్ లో శివ కి విశ్వ స్థానం ఇవ్వటంతో పెద్ద ఇంపాక్ట్ లేదని హర్ష కూడా అంగీకరించటంతో విశ్వ కూడా ఇతరత్రా ఆలోచనలు చేయకుండా మారగలిగాడు. అందులోను మిత్ర విషయం కూడా చెప్పటంతో హర్ష కూడా చాలా సంతోషించాడు.

మిత్ర ఇండియా నుండి వచ్చిన నెలన్నరకి విశ్వ తన వూరికి మారటం జరిగిపోయింది.

రోజూ ఆఫీసు లంచ్ లో కలవటం వీలు పడింది. మరొక నెలకి మిత్ర కమ్యూనిటి కాలేజిలో తనకి నచ్చిన టెక్నికల్ కోర్స్ తో పాటుగా, పాటరీ క్లాసులు కూడా తీసుకోవటంతో సాయంత్రాలు కలవటం పడటంలేదు.

శనాదివారాలు మాత్రం తప్పక కలిసి లైబ్రరీకి వెళ్ళటమో, లేదా డ్రైవ్ చేసుకూంటూ వెళ్ళి చుట్టు ప్రక్కల ప్రదేశాలు చూసిరావటం లేదా ఇద్దరి ఇళ్ళలో ఎక్కడో ఓ చోట కబుర్లతో కాలక్షేపం చేయటం. ఎంతసేపు కలిసున్నా తనివి తీరనట్లుగానే వుంటుంది.

**************************************************

ఆ యేడు మిత్ర పుట్టినరోజు శనివారం వచ్చింది. శుక్రవారమే విశ్వకి చెప్పింది.

మర్నాడు విశ్వ వచ్చేసరికి పదైంది. ఈలోపుగా మిత్ర తలస్నానం, ధ్యానం పూర్తి చేసి, గారెలు, కొబ్బరి పచ్చడి, పాయసం చేసింది. మధ్య మధ్యలో ఇండియా నుండి ఫోన్ కాల్స్. కాసేపు మనియాద.

విశ్వ రావటంతోనే మళ్ళీ మనసంతా ఆహ్లాదంగా మారిపోయింది. అనంత పెయింట్ చేసిచ్చిన పాలపిట్ట రంగు చీరలో మిడిసిపడుతున్న వంటి ఛాయ. సన్నని బసరా ముత్యాల దండ. గాలికే వూగినట్లున్న జూకాలు. చుక్క బొట్టు. అదీకాక ఏదో గ్రేస్ ఆ మొహమ్మీద. విశ్వ కళ్ళలో అదే ఆరాధన.

"అమ్మలు, మెనీ హాపీ రిటర్న్స్ ఆఫ్ ద డే." ఆ మాట అంటూనే చేతిలో వున్న చిన్న డైరీ వంటిది మిత్ర చేతిలో పెట్టాడు. అదికాక చిన్న కేక్, మిత్రాకి ఇష్టమైన లెబనీస్ స్వీట్ బక్లవ కూడా తెచ్చాడు.

"విశ్వ, ఇది నీ డైరీ కదా?" అన్న మాట పూరికాకుండానే "అవన్నీ నీకు చెప్పాల్సినవే." చిన్నగా నవ్వేసాడు.

"పద పద కాస్త నోరు తీపి చేస్తాను." అన్న మిత్ర మాటకి అతని మొహమ్మీద కదలాడిన నవ్వుకి యేదో వూహ మదిలో కదలాడి నునుసిగ్గు ముంచుకు వచ్చింది.

కేక్ కట్ చేసి తీసుకున్నాక ఇద్దరూ కలిసి గారెలు తిన్నారు. తను తిన్నది తక్కువే కానీ విశ్వకి మాత్రం ఒకటొకటి అంటూ దాదాపు ఆరు గారెలు వేసేసింది. పాయసం తెస్తానని లేచింది.

"కాసేపు ఆగుదాం. అసలు ఖాళీ మిగిల్చితేగా." అన్నాడు విశ్వ.

సోఫాలో ఓ ప్రక్కగా వాలి కూర్చున్న విశ్వ దగ్గరకి చొరవగా జరిగి ఆనుకుని కూర్చుంది. నెమ్మదిగా పొదివి పట్టుకుని, పెదాల మీద అనీ ఆననట్టు చిన్నగా ముద్దు పెట్టాడు.

తొలిముద్దు. లేత పెదాల మీద అతని పెదాల తాకిడికి, శ్వాసలోని వేడికి చిత్రంగా తొలకరి జల్లు తాకినంత చిరు వొణుకు. నల్లటి కళ్ళ వెనుక సప్తవర్ణ కలల ప్రపంచం ఒక్క క్షణం లో భ్రమణం చేసింది. అతన్నీ, ఆమెనీ మరో లోకపు అంచుల్లోకి తోసేసింది.

ఆమెలోని జలదరింపుకి విశ్వలో మరింత కదలిక. అది గమనించిన మిత్ర నెమ్మదిగా విడివడి దూరం జరిగి కూర్చుంది.

"విశ్వ, మన ఈ బంధం శాశ్వతం కావాలంటే నాకు మరి కొంచం సమయం కావాలి. ఇది ప్రేమ అని తెలిసినా ఏదో అస్పష్టమైన భావన నాలో పెళ్ళి పట్ల గల విముఖతని తొలగనీయటం లేదు." అంది మిత్ర.

"నాకెన్ని లోపాలు ఉన్నా, అదృష్టవశాత్తు, అలుసు, అహం మాత్రం తక్కువ. అమ్మలు, నువ్వు చనువు ఇచ్చావని, ఎప్పుడూ అలుసుగా తీసుకోను, రుబాబు చెయ్యాలని చూడను, అహం ప్రదర్శించను, నీ వ్యక్తిత్వానికి విలువనిస్తాను,నిన్ను ఆరాధిస్తాను, నా గుండెల్లో పెట్టుకుంటాను, ప్రేమిస్తాను. YOU ARE MY LOVE" మృదువుగా అన్నాడు విశ్వ.

తల స్నానం చేసిన జుట్టు ఆరీ ఆరక నుదుటి మీద పరుచుకుని, ఆలోచనలో పడ్డట్లు కాస్త ముడుచుకునున్న పెదాలు, ముద్దుగా వుంది.

"మిత్ర, ఇక ఆ విషయం వదిలెయ్యి. పద అలా కాసేపు బయటకి వెళ్దాం." అన్నాడు.

"ఊ.." అంటూ లేచి "విశ్వ నన్ను అర్థం చేసుకున్నారు కదు. నాకు దూరం అవరు కదూ?" అని అడిగింది. అంతకు మునుపు మాటల్లోని బింకం లేదు. చివరి మాటకొచ్చేసరికి బేలతనం.

"మిత్ర, నీ మనసు తెలుసు నాకు. నీ ఆలోచన ఏదైనా కానీ నువ్వు సఫలీకృతంకావటానికి నా తోడు, అండ ఎల్లప్పుడూ ఉంటాయి, ఏమి చెప్తే అది చేస్తాను. I will never leave you, ever. నువ్వు నా దానివి ఐనప్పుడు, ఇంక నిన్ను వదిలి ఎక్కడికి వెళ్తానురా అమ్మలూ." మంద్రస్వరంతో పలికిన విశ్వ మాటల్లోని మార్థవం మిత్రకి మనసుకి వూరటనిచ్చింది.

తర్వాత గడిపిన సమయమంతా ఎప్పుడూ లేనిది విశ్వ మాటలతో మిత్ర మౌనంలో గడిచిపోయింది.

ఆర్ట్ గాలరీకి వెళ్ళి, బయట లంచ్ తిని, మొదట్లో ఇద్దరూ కలిసి వెళ్ళిన తోట కి వెళ్ళారు. కొంచం లోపలకి వెళ్ళాక అటుగా వున్న చిన్న చెరువు ప్రక్కగా కూర్చున్నారు.

చిన్న చిన్న పిట్టలు వొళ్ళంతా నీలిరంగు కలిసిన నలుపు, కంఠం దగ్గర మాత్రం నెమలిపింఛం లో వుండే ఒకలాంటి పచ్చని రంగు. వాటి కూత అదో మత్తు కలిసిన స్వరంలో ఏదో పాటలా వుంది. గుంపులు గుంపులుగా అక్కడక్కడే వాలి గాల్లో గిరికీలు కొడుతూ తిరుగూతువున్నాయి.

"ఏటిదాపున తోటలోపల ఎవరినే పిలిచేవు కోయిల ఎవరినే .." మిత్ర సన్నగా కూనిరాగం తీసింది.

"ఇంకెవరినీ ఈ రాజకుమారినే.." విశ్వ నవ్వేసాడు.

ఆ ఆహ్లాదకరమైన వాతావరణం, అతని సమక్షం. చెరువుకి ఆవలి ప్రక్కన ఇద్దరు చిన్నారుల కేరింతలు కొడుతూ ఫ్రిస్బీ ఆడుతున్నారు.

"నాకు చిన్న బాబు కావాలి." మిత్ర నోటి నుండి అనుకోకుండా వచ్చిందా మాట.

చటుక్కున అతని మొహం లోకి చూసింది. అదే ప్రశాంతత, తొణికిసలాడే ప్రేమ. ఆ కళ్ళలో ఎప్పుడో గానీ మరో భావం కనపడదు.

పాణీ గ్రహణం అయింది, కలిసి అడుగులు వేసేసారు. మనసులు కలిసాయి. మన మధ్య ఇక ఈ దూరం ఎందుకు మరి తన మనసు కోరుకుంటుంది. ఏమో!

*************************************************

ఆ రాత్రి మంచం మీద వాలాక విశ్వ ఇచ్చిన డైరీ గుర్తుకి వచ్చి, లేచి తెచ్చి అలా తిప్పుతూ ఓ పేజీ దగ్గర ఆగింది. నిజానికి తననుకున్నట్లుగా డైరీ కాదది. అన్నీ తనకి చెప్పినట్లుగా వున్న సంభాషణలు, ప్రేమ లేఖలు. తమ ఇద్దరి ప్రస్తావన తప్ప మరేమీ లేవు. కొన్ని చోట్ల తేదీలు వేసి వ్రాసి వుంటే, మరి కొన్ని పేజీల్లో ఏదో ఒక ఆలోచన యథాతథంగా పెట్టినట్లుగా వున్నాయి.

హెల్ముట్ ఇంటి దగ్గర నుండి వస్తూ మంచులో ఆగిన రాత్రి జ్ఞాపకం వ్రాసుకున్నాడు.

----------------------------------------------------------------------
దేవకన్య లా మెరిసిపోతున్న నా మనసైన మగువతో, ఈ రాత్రి నీలిమలోంచి నక్షత్రధారలుగా పైనున్న వారు జల్లుతున్న మంచు తలంబ్రాలతో మనువు జరిగినట్లుగా వుంది. నా మీద బాధకి బరువు ఆన్చి అడుగులు వేసినప్పుడు "ఇప్పుడే కాదు, ఎప్పటికీ నేను నీకు తోడవుతాను. నీ కంట కారిన ఆ చుక్క నీ బాధకి చివరి చిహ్నం కావాలి. నేస్తమా, నా సాంత్వన వచనాలు నిన్ను నిమ్మళించేనా?" అనాలని వున్నా చెప్పలేకపోయాను. కానీ తను నాదే అన్న భావన మాత్రం బలపడిపోయింది. తనని దాటుకుని ఇక ఎటూవెళ్ళలేను.
----------------------------------------------------------------------

ఆశ్చర్యం. విశ్వలోను ఇంత భావుకత వుందా? తనలో తనే ప్రశ్న వేసుకుంది. ఒక్కసారిగా మళ్ళీ తనని చూడాలన్న కోరిక. మళ్ళీ అతనికి అర్పితమైపోవలన్న భావన. తన వ్యక్తిత్వం ప్రక్కకి తొలగి అతనితో కలిసి సాగాలన్న ఆత్రుత. బలవంతంగా ఫోను చేయాలన్న ధ్యాస మళ్ళించి విశ్వ డైరీలోనే చివరి పేజీలో తన మనసు పరుచుకుంది.

"విశ్వ, ఏమిటో నా మనసు పిచ్చిదైపోతుంది. ఈ నిశ్శబ్దంలో చిరు సవ్వడి నా గుండెది మాత్రమే. జేగంటలా ఏదో మంగళాలు వినిపిస్తుంది. స్నేహమంత్రాలు జపియిస్తుంది. అలుపుగా వుంది, ఇక ఆగిపోవాలనీవుంది. తోడుకావాలనీ, అదీ తొందరగా దొరకాలనీ వుంది. ఒంటరి పయనం నీ ముంగిట నిలిపి, నీతో కలిసి మరొకపరి నే చూసొచ్చినవన్నీ చూడాలనివుంది.

నువ్వెందుకు నాకు లొంగవని మునుపనుకున్న నేను, నా మీద నీకు సర్వాధికారాలు ఇచ్చేసే ద్రోహమెందుకు చేస్తున్నాను, అసలెందుకు నన్నిలా ఏమారుస్తున్నాను? ఎక్కడికి వెళ్ళిపోయావు. నాకు నువ్వు ఈ క్షణమే కావాలి.

ఆకాశంలో నా వలెనే ఒక ఒంటరి తార ఇంత వానలోనూ, బహుశా నే బిక్కు బిక్కు మనటం తాచూసిందేమో. తోటి చుక్కలకేం చెప్పి వచ్చిందో, వెన్నెల్లో తడిసే ఒంటిని వానధారలకి అప్పచెప్పి, నా వంక మినుకు మినుకున చూస్తూ నాకు తోడువున్నానంటుంది. నీకన్న అదే నయం, గగనాలనుండి స్నేహహస్తం అందిస్తోంది. నా కినుక నీ పైనా? నిను చేరలేని నా పైనా? తెలవారనీయని ఈ నిశిపైనా?

ప్రకృతి తన పురుషునిలో ప్రేమికుని వెదుకుతున్నట్లు, అందుకు తనకొక రూపు కావాల్సి నా దేహమరువడిగినట్లు, ఏడనో దాగి వేదిస్తున్న తన మగని వునికి నీ దాపుల్లో కనుగొన్నట్లు, నన్ను నిలువున క్రమ్ముకున్న దాహమో, విడలేని మోహమో విన్నవిస్తానన్నదీ ఈ క్షణం.

ఎంతకాలమింక నన్ను వేధించుకు తింటావ్? నిజమొకటి చెప్పనా - కాలంమీద చాలా కోపంగా వుంది. అది కదలను, కరగను పొమ్మంటుంది. పాడు నా మనసు నీ మాట వింటానంటుందేంటీ? ఎక్కడెక్కడో తిరగను ఇక్కడే నీతో వుంటానంటుంది."

అస్తిత్వం మరిచి ప్రేమకి అర్పితమైన ఆ విశ్వామిత్రల మనసులు, ఉదయపు వేళల సుమధుర పరిమళంతో దైవపూజకి సిద్దమయ్యే పారిజాతాలు.

[సశేషం]