కనుమాయగ తనువు మరిచిన కాంత,
గాలివాలున కాలుకదిపి నడయాడగ ,
మరుమల్లి కుదురుకి మరణయాతన.
మంచు సెగకి వసివాడింది,
కొమ్మవెన్నూ విలవిల్లాడింది,
పూలదీపం మలిగిపోయింది.
పొడారిన రెమ్మకి కంటితడి జలకాలు,
తడారిన కొమ్మకి వేదన ముడుపులు,
తల్లివేరుకి కలతపడ్ద నెలత వాయనాలు.
మన్నించి మరలివచ్చిందో,
తననొదిలి మనలేననుకున్నదో,
మల్లి మళ్ళీ నవ్వుమొగ్గ తొడిగింది.
వెన్నెలకాంతుల ఆకులతో,
మంచు వన్నెల మొగ్గలతో,
మగువని పిలిచి కన్ను గీటింది.
చిలిపి చివురులు చెలియ మదిలో,
వలపు మొగ్గలు చెలికాని ఒడిలో,
నెచ్చెలి పెదవిపై విరిసిన నవ్వే మల్లియ.
రమణి రంగుమోవి నవ్వులో,
జవరాలి చెక్కిలి చిరుతడిలో,
మెరిసేటి మంచుముత్యం మరెవరని?
మనసు మనసు మనువాడితే,
పూబంతి ఆటకి మాటలు మల్లెలైతే,
ఆ అనురాగం మల్లెపూవంత అపురూపం.
***********************************
మంచుకురిసిన ఓ మునిమాపున ఆదమరిచి నేను చేసిన చిన్న తప్పిదాన్ని మన్నించి, మరణానికి సమీపించినా మోడున దాగిన నా మమత సాక్షిగా మరలా జీవం పోసుకున్న నా మల్లియ అతిశయాన్నిలా నా మాటల్లో...
