వలపు, వాన చినుకు ఒకటేనట!

మా వూరి మబ్బుకి నాకు మల్లే మమతలెక్కువనుకుంట,
నీరు, నింగి అన్నీ తనకే స్వంతం కావాలనుకుంటుంది.
కరిమబ్బులా తోచినా, కరివేరు మొగ్గలా ఆనినా అదేంటో,
గాలి తోడుచేసుకుని తేలిపోతుంది, వంటి బరువు ఓర్చుకుంటుంది.

ఉన్నదూరుకోదు మళ్ళీ మెరుపు లేఖలు రువ్వుతుంది.
ఉరుమురిమి తుళ్ళిపడేలా తుంటరి పనులు చేస్తుంది.
ఉత్తర దిక్కుగ వర్ణించలేనన్ని వన్నెల్లో వరసలు కడుతుంది.
ఉన్న రంగులు చాలవని వెన్నెల వేళల వింతవన్నె అద్దుకుంటుంది.

చినుకుల కబుర్లు అపుడపుడు మాత్రం పంచుకుంటుంది.
వూరు నిద్రలో వుండగా లేపి మరీ కడుపు విప్పిచెప్పి పోతుంది.
చోద్యమేమంటే ఆ చినుకు కూడ పడ్డచోటే గట్టిపడిపోతుంది.
మనసుపడ్డ చోటే గట్టిపడ్డ నీ వలపు మాదిరే నేనూ చిక్కనేనంటుంది.