మొన్న విరబూసి ఉన్న రెండు మందార చెట్లు నరికేసారు...ఒక్కసారిగా నిస్సత్తువ...కొమ్మల శకలాలై అలా చెత్తతొట్లో పడున్న ఆ విగత జీవులు మనిషి దౌష్ట్యాన్ని ఎత్తి చూపినట్లుగా..వాటి కన్నీరే నిన్నటి రేయిలో మంచు ఉత్పాతమో, నేలబారునా పాకుతున్న వాన నీరేమో అన్నట్లుగా...
నన్ను నడిచేబొమ్మగా మార్చే ఆ తరుణాలన్నీ ఎందుకిలా నాకే ఎదురౌతాయి?
ప్రకృతికి ఎన్ని ఊడిగాలు చేస్తే ఆమె పంచే సహనాన్ని అనుభవించగల అర్హత పొందగలమనిపిస్తుంది. నేను ఆశాంతపరిచే ఈ ఘటనల దాపున చరించే చంచల చిత్తురాలినే...ఇంకా చెప్పాలంటే ఈ కళ్ళు నాకు నేనే కన్నప్ప లా పెరుక్కుని పాడేయాలనిపించేంత బాధని ఇవ్వటానికే నాతో వచ్చాయేమో...నిలబడుతున్న గుండె మళ్లీ కూలబడింది...
మొక్క తల్లులు, మోడు జీవులు! నన్ను మన్నించండి. తెగ నరికిన కొమ్మల్లో చివురిస్తూ, ఎండి విరిగిన మోడులో మొలకనౌతూ మీలానే నేనూ మనుషుల్లో వృక్షజాతి(జీవి)ని. ఈ జనారణ్యాలలో ఇమడలేని మనిషిని - నాకు కావాల్సిన వనాలు మదిలో పెంచుకునే ఊహాజీవిని. అందుకే ఈ జీవి,
ఎగిరివచ్చే ఙాపకాలు జీర్ణించుకుని
జీవితానుభవాన్ని గూడుగా అల్లుతూ
తన వలలో తానే చిక్కుకున్న సాలీడు గా,
కదలిక మలిగి బావురుమంటుంది
జీవనానుభూతుల రంగులు కలిపి
ఎగిసిపడే ఆనందభాష్పాలు రంగరించి
గూటి గోడమీద సీతాకోకచిలుకగా సృజన చేసి
రెక్కలొస్తే నేలని కొలిచే బొమ్మని తలిచి అబ్బురపడుతుంది
ఈ మనుషులు కొమ్మని నరికినంత సులువు గానే జాతి ని నిర్మూలిస్తారు, శాఖల్లో రాలుతున్న "నువ్వు", "నేను" మాదిరి జీవులని ఉపేక్షిస్తారు. అపుడూ ఇలానే నిస్సహాయం గా ముక్కలౌతాను.
సత్యం శివం సుందరం- సత్యపు ఆధారం లేని సౌందర్యం నిలవలేదు...మనుగడలో సత్య సంధత ఏది? శుభకరమైన ఘడియలు ఏవి? సుందరమైన లోగిలి ఏది? మనసుకి గూడు లేదే? అల్లాడుతూ అలమటిస్తూ శోక నివారణ దొరకని బతుకు కట్టుగొయ్య చుట్టూ చక్ర భ్రమణం ఎన్నాళ్ళు? ఏ చరిత్ర ని నేను సృజన చేస్తున్నాను? మృత్యువు వచ్చి పిలిచే చివరి ఉద్విగ్న క్షణాల్లో, పేజీలు తిప్పి వెనక్కి చదువుకుంటే సంతృప్తినిచ్చేదేది? ఈ జీవించటమే నిత్య సత్యం అని అంతా అంటారే మరి! ఇదే జీవితం సార్థకమే అనిపింపజేస్తుందేమో. అదే దాని పరమార్థమేమో. అందరికీ స్వయం సమృద్ధమనిపించే సత్యాల మూలాలు తరచి చూసి వేదన పడటం నాకు తప్పదా?
అవును, ఇదేమిటీ చిత్రం? మొన్నటి వేదనలో ఇన్నేళ్ళ స్వగతం గడిచిందా! చిత్రంగా మొడు చివురించింది...కొత్త పూల నవ్వుతో జీవితాదర్శాన్ని గుర్తు చేస్తుంది...అవునికపై, నేనూ జీవించాలి, లేదు లేదు జీవిస్తున్నాను, జీవిస్తూనే ఉంటాను-
(మోడువారిన జీవితం చివురిస్తున్న ఆనందహేలలో, ఆమని కోలాహలాలు మదిని మురిపిస్తున్నవేళ...మనసు ఇది)
08/03/14
నన్ను నడిచేబొమ్మగా మార్చే ఆ తరుణాలన్నీ ఎందుకిలా నాకే ఎదురౌతాయి?
ప్రకృతికి ఎన్ని ఊడిగాలు చేస్తే ఆమె పంచే సహనాన్ని అనుభవించగల అర్హత పొందగలమనిపిస్తుంది. నేను ఆశాంతపరిచే ఈ ఘటనల దాపున చరించే చంచల చిత్తురాలినే...ఇంకా చెప్పాలంటే ఈ కళ్ళు నాకు నేనే కన్నప్ప లా పెరుక్కుని పాడేయాలనిపించేంత బాధని ఇవ్వటానికే నాతో వచ్చాయేమో...నిలబడుతున్న గుండె మళ్లీ కూలబడింది...
మొక్క తల్లులు, మోడు జీవులు! నన్ను మన్నించండి. తెగ నరికిన కొమ్మల్లో చివురిస్తూ, ఎండి విరిగిన మోడులో మొలకనౌతూ మీలానే నేనూ మనుషుల్లో వృక్షజాతి(జీవి)ని. ఈ జనారణ్యాలలో ఇమడలేని మనిషిని - నాకు కావాల్సిన వనాలు మదిలో పెంచుకునే ఊహాజీవిని. అందుకే ఈ జీవి,
ఎగిరివచ్చే ఙాపకాలు జీర్ణించుకుని
జీవితానుభవాన్ని గూడుగా అల్లుతూ
తన వలలో తానే చిక్కుకున్న సాలీడు గా,
కదలిక మలిగి బావురుమంటుంది
జీవనానుభూతుల రంగులు కలిపి
ఎగిసిపడే ఆనందభాష్పాలు రంగరించి
గూటి గోడమీద సీతాకోకచిలుకగా సృజన చేసి
రెక్కలొస్తే నేలని కొలిచే బొమ్మని తలిచి అబ్బురపడుతుంది
ఈ మనుషులు కొమ్మని నరికినంత సులువు గానే జాతి ని నిర్మూలిస్తారు, శాఖల్లో రాలుతున్న "నువ్వు", "నేను" మాదిరి జీవులని ఉపేక్షిస్తారు. అపుడూ ఇలానే నిస్సహాయం గా ముక్కలౌతాను.
సత్యం శివం సుందరం- సత్యపు ఆధారం లేని సౌందర్యం నిలవలేదు...మనుగడలో సత్య సంధత ఏది? శుభకరమైన ఘడియలు ఏవి? సుందరమైన లోగిలి ఏది? మనసుకి గూడు లేదే? అల్లాడుతూ అలమటిస్తూ శోక నివారణ దొరకని బతుకు కట్టుగొయ్య చుట్టూ చక్ర భ్రమణం ఎన్నాళ్ళు? ఏ చరిత్ర ని నేను సృజన చేస్తున్నాను? మృత్యువు వచ్చి పిలిచే చివరి ఉద్విగ్న క్షణాల్లో, పేజీలు తిప్పి వెనక్కి చదువుకుంటే సంతృప్తినిచ్చేదేది? ఈ జీవించటమే నిత్య సత్యం అని అంతా అంటారే మరి! ఇదే జీవితం సార్థకమే అనిపింపజేస్తుందేమో. అదే దాని పరమార్థమేమో. అందరికీ స్వయం సమృద్ధమనిపించే సత్యాల మూలాలు తరచి చూసి వేదన పడటం నాకు తప్పదా?
అవును, ఇదేమిటీ చిత్రం? మొన్నటి వేదనలో ఇన్నేళ్ళ స్వగతం గడిచిందా! చిత్రంగా మొడు చివురించింది...కొత్త పూల నవ్వుతో జీవితాదర్శాన్ని గుర్తు చేస్తుంది...అవునికపై, నేనూ జీవించాలి, లేదు లేదు జీవిస్తున్నాను, జీవిస్తూనే ఉంటాను-
(మోడువారిన జీవితం చివురిస్తున్న ఆనందహేలలో, ఆమని కోలాహలాలు మదిని మురిపిస్తున్నవేళ...మనసు ఇది)
08/03/14
No comments:
Post a Comment