విలీనం

చప్పుళ్ళకి అందనంత దూరాన సాగిపోయి, సవ్వళ్ళ సన్నిధిలో బిరబిరా పరుగిడాలని ఉంది...

బలవంతుల పదఘట్టనల రక్తచరిత్ర నరాల్లో పరుగులు తీసినట్లుగా గుర్రపు డెక్కల లయ భీతి కలిగిస్తుంది. అంతలోనే తథాగతుని నిష్క్రమణ లో మౌనసాక్షి ఆ ఆశ్వపూర్వీకుడే అనిపిస్తూను.

పావురపు రెక్కల రెపరెప - ఇంకా వేగుల సందేశాలు మోస్తున్నాయేమోనని సందేహం లోకి నెడుతుంటే, అల్లంత దూరాన పక్షి సమూహం మబ్బు పుంతల వరకు మనసుని ఎగురవేసుకుపోతుంది.

చెవులు పోగేసే చప్పుళ్ళకి మనసు చేసే ఈ సవ్వళ్ళ అనుసంధానం నిరంతరం నిర్మించబడే శబ్ద కట్టడమేమో!?

ఈ సడి లేకపోతే మరేదో అలజడి...

చూరు నుంచి కారే చివరి చుక్క వరకు వాననీటి తిరణాలు ఊరంతా సందడి చేస్తుంటే, వండ్రంగి పిట్ట చెక్కుడు లయలతో మనో వీణియ పై నిక్వాణ ఘలంఘల మ్రోగుతుంటే-

నిదురలో నవ్వే పాపాయి,
బెదురుతో పరుగిడే తువ్వాయి,
మరుగుల్లో పాడే కొక్కిరాయి,
గొంతు చించుకునే కీచురాయి...

సవ్వడి లో మౌనంగా మౌనం లోకి జారిపోతూ ఏ వాఙ్మయం లోకీ ఒదగని రచనలు చేసుకుంటూ కదలని నక్షత్రాలకి కదిలే ఆకులతో జత కలుపుతాను; నాలోని పాటని సృష్టి గీతిలో విలీనం చేస్తుంటాను.

నిశ్శబ్ద ఘడియలు వస్తూనే ఉన్నాయి- గచ్చునేల మీద పగిలే గాజుబొమ్మలా గుండె ముక్కలుగా మారినపుడు- జ్ఞాపకాల రొదకి నివ్వెరపడుతూ.

అందుకే, నాలోకి శబ్దాల జడివాన కురవాలి. ఎద కనుమలలో పిట్ట పాటల పిడుగులు పడాలి. నిదురలోకి, నిర్ణిద్ర గానంలోకి గొంతెత్తే జీవన గళం కావాలి. కనురెప్పల హోరులో సీతాకోకచిలుక రెక్కల ధ్వని కలవాలి...

03/11/14