నాకు నేనే పరాయిని

ఎందరున్నా ఒక్క నీవు చాలనిపించావు.
ఎక్కడున్నా అక్కడ నీవే అగుపించావు.
నా వెరపులో, వంటరివేదనలో తోడై వెలికివచ్చావు.
నా గెలుపులో, ఆనందఝురిలో నీడై నింగికెగసావు.

తిమిరానికి తావీయకని నచ్చచెప్పి,
నాలోని కాంతి నీవే కబళించుకుపోయావు.
శిశిరానికి నెలవీయకని హెచ్చరించి,
నా వసంతాన్ని నీవే దోచుకుపోయావు.

చింత నీ చెంత చేరనీయకని బుజ్జగించి,
నాలో నమ్మకం నీరుగార్చే వంచన నీవేచేసావు.
శాంతి నీవెంటే వుండనీమని బ్రతిమాలి,
నా వైరి నీవై సంధిలేని సమరం చేసావు.

ఎంత వింత, ఇంతా చేసి మౌనముద్ర వేస్తివి.
మాటలెన్ని నేర్చినా నీ ఎదుట నన్నో మూగదాన్ని చేస్తివి.
వూసుల ముసురు నన్ను ముప్పిరిగొన్నా నీవు అచేతనవయ్యావు.
నను వీడవు, నాకు తోడవవు, తగునా నా లోపలి మనిషి?