విస్మయం

తెలతెల్లని ఉదయపు సనసన్నని వాన-
ఆదమరిచి గాలి, తానూ నిలిచి చూసిన వేళ
పులకింతలు
సు జాతి పూలలా విప్పుకుని
తనువునా, తరువునా నిలవనంటున్నాయి.
పక్కకు తప్పుకు పోనీయని
పొన్న పూలలా
పలుకరింతలు పట్టి లాగుతున్నాయి
అప్పటికప్పుడు విప్పుకునే
పద్మాల్లా
పలవరింతలేవో ఎదని తొలుచుకువస్తున్నాయి
పట్టువదలని కలలేవో
కలవరింతల కదంబాలు అల్లుతుంటే,
పట్టలేనితనమొకటి వేటాడి
తనువుని విప్పిపోసిన పూల పొట్లం చేసి వదిలింది.
చింత, పరికింత
పసరు కట్టని చిగురు ఆకుల్లో దాగున్నాయేమో!?
పండుటాకు రాసులలో
నిరాశలు నేల ఒడిలోకి జారిపోయాయా...
పుటము లో మిగిలిన తావిలా
మనమున వీడని మోహమే ఇప్పుడిక!