వరవడికి వేయక తప్పని అడ్డుకట్ట!

సాధారణంగా అలుపన్నది యెరుగక పరవళ్ళతో, ఉరవళ్ళతో ఉరికే నదిని చూస్తే నాలో కలిగే భావన ఉప్పొంగే ఆనందం. అలాగే అంతులేని అనురాగం, ఆవేశం, అదుపులేని ఆరాటం కూడ కనిపించేది. అలా కొండల్లో, కోనల్లో పరుగులు పెట్టి సాగరసంగమం అయ్యే నది ఈ ప్రకృతిలోని స్వేఛ్ఛకి ప్రతీక అనిపించేది.

ఎప్పుడోనే ఓ కవి మనసు నది గమనాన మరో కోణాన్ని చూసింది. నాగార్జుగసాగర్ ఆనకట్ట నిర్మాణానికి కొత్త భాష్యం వెదికింది. రెండు దశాబ్దాల పైనాటి ఈ ప్రదర్శన నాకు కళ్ళకు కట్టినట్లు గుర్తు. [మూల రచన సి.నా.రె. గారి "నాగార్జున సాగరం" అననుకుంటున్నాను.] అది ఒక నాట్యకారుని చేత "సాగరసౌధం" అనే రసవత్తరమైన సంగీతభరిత నృత్యనాటికగా రూపొందించబడ్డాక, కృష్ణానదిని ఒక స్త్రీగా అన్వయించి ఆమె కన్న కల తాలూకు వేదనని అలాపిస్తూ మొదలయ్యే ఈ నృత్యనాటిక మేము చేసేవారం. నేను నాగార్జునాచార్యుడిగానో, నదిగానో, మరొక పాత్రలోనో అభినయంచేదాన్ని. పిన్న వయసులో పలుమార్లు ఈ ప్రదర్శనకై చేసిన నిరంతర సాధన వలన నాకు బాగా గుర్తుండిపోయింది.

"నిజమేనా, నిజమేనా నేను కన్న కల నిజమేనా.... కష్టాలను నష్టాలను కవితలల్లుకున్నాను.. ఎటు తోచక పోయితినే సాగరమునకు" అని తన అపార జలశక్తి వృధాగా రాళ్ళలో, ముళ్ళలో ప్రవహించి, అడవుల్లో సాగి, సముద్రపు పాలవుతుందని విలపించే నదీమతల్లిని ఓదారుస్తూ ఆధునిక మానవుడు వస్తాడు. "రండి రారండి వెలుగు జెండా ఎగరేయండి, కృష్ణమ్మ ఎద నిండే ఖిల్లా నిర్మించండి..సుత్తులు మ్రోగించండి సుర దుందుబులెందుకండి" అని నినాదాలిస్తూ ఆనకట్ట నిర్మాణం తలెపెట్టి పూర్తిచేసి "నీ ఆశలు, ఆశయములు నిండిన సాగరమిదే, సాగర సుధా సౌదామిని సాగరసౌధమ్మిదే.." అని ఆమెను సంతృప్తి పరచటం, ఆ సమయాన రిజర్వాయరు తవ్వకంలో నీట మునిగిన బౌద్ధారామాన్ని నాగార్జునకొండ పైకి మార్చటం జరుగుతుంది. అపుడు నాగార్జునాచార్యుని పాత్ర వస్తుంది. "ఎవరో నను పిలిచినారు, విధియే పడత్రోసి చనిన శిధిలాలను కదలించి.. " అని సమాధి/తపో ముద్ర విడిచి లేచి జరుగుతున్న ఆధునికదేవాలయ నిర్మాణానికి సంతుష్టుడై నిష్క్రకమిస్తాడు. తన జలాల సద్వినియోగం కాంచిన ఆనంద నాట్యం చేసే కృష్ణమ్మ "ఆహా ఆహా ఎంతటి అమర పురాంగణమిది, విద్యా విజ్ఞాన శక్తి విజయ ప్రాంగణమిది.." అని సంతృపిగా రాగాలాపన చేయటం తో ఆ నృత్యనాటిక ముగుస్తుంది.

ఆ నాటికని ఎందుకో నా స్వానుభవంతో పోల్చుకోవాలనిపించింది. నేను, చదువరి/పాఠకురాలు[/డు] ఒకేలా చూడకపోతే ఈ టపా సమంజసంగా తోచకపోవచ్చు. అయినా చెప్తున్నాను.

నాలో సహజంగా స్పందన ఎక్కువ. చిన్న, పెద్ద అన్న బేధం కానీ, స్వల్ప, గాఢ అన్న విధం కానీ వుండదు. భావావేశం ఇట్టే ఉరికి వస్తుంది. "ఒకటి మాత్రం నిజం, మన మనసులో ఉన్న భావతీవ్రత బయటకు వచ్చేప్పుడు, ఖచ్చితంగా దానికి కావల్సిన పదాలను అదే తెచ్చుకొంటుంది. దానిని చదివి ఎడిట్ చేయవలసి వచ్చినప్పుడు, ఒక్క అక్షరాన్ని కూడా తొలగించటానికి, మనసొప్పుకోదు." అన్నట్లుగా కవితలో/వచనాలో వ్రాసుకునేదాన్ని. కవిత అంటే ఇది, కవిత్వం అంటే ఇది అన్న అధ్యయనం యేమీ చేయలేదు. రాలే పూలు చూసి నా కంటి నీటి నుండి జలజల రాలే నీరే ఎక్కువ. ఇది సున్నితత్వమా, బలహీనతా నాకు తెలియదు.

యూనివర్సిటీ చదువవగానే వివాహం, ఉద్యోగజీవితం వలన నా అభిరుచులు చాలా రిప్రైయాటైజ్ చేయాల్సిరావటంతో వెనుకపడ్డ అభిరుచుల్లో ఒకటి నాకు తెలిసిన భాషలో నాకు వచ్చిన భావాన్ని వెలికి తేవటం. సరే కొన్నాళ్ళపాటు అపుడపుడు కొన్ని కవితలు, చిన్న ఆర్టికిల్స్ వ్రాసాను. అవి పంపినవి పంపినట్లుగా ప్రచురించబడ్డాయి కానీ నేను ఆపేసాను. ఆ స్తబ్దత మరికొన్నాళ్ళు, చివరికి కారణాలు, ప్రోత్సాహం, ప్రోద్భలం యేమైనా గానీ మరువం తెరిచాను. దానికి వూపిరి మాత్రం ఒకేఒక వ్యక్తి, ప్రేరణ. ఈ క్రొత్త పయనం మొదలైంది, నాలోని అనురాగం ఎంత ఉధృతమో అంతే వేగంగా ఈ మరువం చిలవలు పలువలుగా కొమ్మలు వేసింది. నాలో వున్న భావావేశం వృధా కాకుండా వెలికితెచ్చానేమో అనుకున్నాను. అలా అలా నా రచనల వేగం పెరుగుతూ పోయింది. కాస్త పునరావలోకనం గత రెండు నెలల క్రితం మొదలైంది.

క్రొత్త వ్యాపకం కలిపిన ప్రతిసారి మిగిలినవాటిపై ప్రభావం పడుతుంది. టైం మానేజ్మెంట్ చాలా కష్టమైనది. కాస్తైనా ప్లానింగ్ లేనిదే అన్నీ అనుకున్నట్లుగా సగం శాతమైనా చేయలేము. అయినా ఈ రోజుల్లో టైం మానేజ్మెంట్, ప్రైయారిటీస్ ప్రమాణకంగా సాగే జీవితాల్లో ఎన్నో వదిలేస్తాం, మరెన్నో చేస్తాం, కొన్ని సఫలం, కొన్ని విఫలం. కనుక నేను ప్రతి ఏడాది మొదట్లో కొన్ని గోల్స్ పెట్టుకుని సం. ఆఖరుకి ఎన్ని సఫలమయ్యయో, ఎన్ని విఫలమయ్యాయో బేరీజు వేసుకుంటాను.

నాకు వ్యాపకాలు చాలా వున్నాయి. అందులో ఒకటి మాత్రమే ఈ బ్లాగింగ్. ఈ ఏడాది ఇతరత్రా ముఖ్యంగా నేను మరువం మొదలు పెట్టక మునుపున్న వ్యాపకాల వైపు దృష్టి సారించాలనివుంది. మిగిలిన వ్యాపకాలు హాండిల్ చేయటం సాపేక్షికంగా తేలిక. వద్దనుకుంటే కాస్త వ్యవధి తీసుకోగలుగుతున్నాము. బ్లాగింగ్ అలాకాదు. It's like an extension to our identity. ఏ పని చేస్తున్నా ఇక్కడి టపాల ద్వారా వచ్చే వ్యాఖ్యలు, వ్రాసినవారు, సంబంధిత వ్యవహారాలు మనసు మీద ప్రత్యక్షంగా, పరోక్షంగా ప్రభావం చూపుతూనేవున్నాయి.

ఈ వరవడి లో ప్రశంసలు, సద్విమర్శలు, తటస్థ వైఖరులు అనుభవంలోకి వచ్చాయి "Literary appreciation comes with all of these necessary thorns. A budding writer has to go through this" అన్న రీతిగా. మీరు స్త్రీ కనుకనే ఇంత సందడి మీ బ్లాగులో అనే ఆక్షేపణా విన్నాను. కానీ ఇవన్నీ నా రచనా విధానానికి ఎంత ఉపకరించాయి అంటే వ్రాయాలన్న ఉత్సాహం, తపన పెంచాయి. తృప్తి, స్ఫూర్తి ఇస్తున్నాయి.

కానీ ఎందువలనో ప్రశంస, బ్లాగ్ హిట్స్ అన్నవి నేను సెకండరీగానే చూస్తున్నానా, విమర్శని నా పురోగతికి వాడుకున్నానా, నాకోసమే వ్రాసుకుంటున్నానా అన్న మీమాంసకి కూడా గురయ్యాను. అదీకాక ప్రతి కవితకీ, ప్రేరణకీ నాలోని ప్రేమపూరిత/మమతావేశపు భావనలు జతపరిచి వ్రాయటంతో కొంత వ్యక్తిగతానుభవాలు, అన్వయింపులు ఇలా పలుచనయ్యాయా అని నైరాశ్యం. నాలోని నన్ను ఎవరికి తెలపాలని నా తాపత్రయం అన్న ప్రశ్న. అలా నిరంతర ద్వైదీభావనలతో నలిగిపోయిన భావన. అలసట యెరుగని మనసు ఆగాలని చూసిన ఫీలింగ్. ఇలా నాలో అదుపు, అలుపు ప్రవేశించాయి.కానీ కొన్ని ప్రశ్నలనీ మిగులుస్తున్నాయి. ఈ ప్రశ్నలన్నీ వివిధ అనువజ్ఞులు వివిధ రీతుల్లో చెప్పే సమాధానాలుగా దారితీయవచ్చు. నా సమాధానాలు నేనే నిర్వచించుకోవచ్చు.

అందాక, ఇకపై నా టపాలకి వ్యాఖ్యలు, నా నుండి ప్రతి-వ్యాఖ్యలు వుండవు. నా రచనలను ఇంత వరకు ప్రోత్సాహించిన మీ అందరికీ ధన్యవాదాలు. ఇకపై కూడా మీ రాకని అహ్వానిస్తూ, ఇంతవరకు నేర్చిన అనుసరణీయమైన పద్దతులు పాటించే ప్రయత్నం చేస్తూ... మీ నేస్తం