విశ్వామిత్ర-10

మిత్ర అమెరికాకి వచ్చి రెండున్నర యేళ్ళు అయిపోయాయి. ఒక్కసారి తాతగారి వూరు వెళ్ళి రావాలన్న ధ్యాస పెరిగిపోయింది. ప్రయాణం పెట్టుకుంది. సెలవులన్నీ కలిపి నాలుగు వారాలకి వెళ్ళిరావటం.

వర్క్ లో క్లీన్ రాప్ అప్ చేసి హాండ్ ఆఫ్ చేయటం, కాస్త షాపింగ్, సర్దుకోవటం. దాదాపుగా ఒక నెల కాలం హడావుడిగా గడిచిపోయింది.

విశ్వ ఈ మధ్య రానూ లేదు ఒక మూణ్ణెల్లుగా, ఈ నెలగా పెద్దగా మాట్లాడుకోనూ లేదు. అతను ఎప్పటిలానే ఫోన్ చేయటానికి చొరవ చేయకపోవటం, తనకి కుదరకపోవటం ఓ కారణం. ఈ-మెయిల్స్ మట్టుకు వారాకొకసారన్నా అటు ఇటు వెళ్తున్నాయి.

శనివారం ప్రయాణం. శుక్రవారం రాత్రి అతనికి ఫోన్ చేసింది.

"విశ్వ!ఈ సారి మీరు ఇక్కడకి వచ్చినపుడు నేను వుండను" మిత్ర మాటల్లో దాగని దిగులు.

అటునుండి నిమిషంలో సగం సేపు పాటు మౌనం. "అవును మిత్ర, అక్కడ ఎక్కువ ప్రయాణాలు వున్నాయా?" మాట మారుస్తూ అడిగాడు.

"పెద్దగా లేవు, నవీ కూడా అటునుండి చంటిపిల్లలతో వస్తుంది. తాతగారి దగ్గరే మకాం. దిగగానే ఎలాగూ విష్ణుని కలుస్తాను." అంది.

"అక్కడనుండి ఏమైనా కావాలా" తనే అడిగింది. "సరదాగా గడిపిరండి." అన్నాడతను.

అలా పొడి పొడిమాటలే ఆ కాల్. ఎదురుబొదురుగా వుంటే కాస్త నయం. కనీసం "ఐ మిస్ యు" అనన్నా అనలేదు. కాస్త కినుక వచ్చింది. అంతలోనే నవ్వూ వచ్చింది. తానింకా అతనితో తన మనసులోని మాట చెప్పనిదే అసలే బిడియస్తుడు అంత త్వరగా బయటపడతాడా!

*************************************************

ప్రయాణం సాఫిగానే జరిగిపోయింది. మూడో నాటికి ఇల్లు చేరింది. సురేంద్ర, కస్తూరి కూడా హైదరాబాదు లోనే రిసీవ్ చేసుకున్నారు. మాధవయ్య గారి లోగిలి కళకళలాడుతూ మిత్ర రాకకి మురిసిపోతుంది.

లక్షిదేవమ్మ గారి హడావుడి ఇంతా అంతా కాదు. గుమ్మంలోనే కొబ్బరికాయ దిష్టి తీయించిపడేసారు. సుబ్బాలు సంబరం దాగని కళ్ళతో మిత్ర ని అలా తడుముతూ కబుర్లాడుతూ కూర్చుండిపోయింది.

"అమ్మలు, బడలిక తీరుతుంది కాస్త వేడి నీళ్ళతో నలుగుస్నానం చేయి తల్లీ." నానమ్మ మాటకి తలాడిస్తూ లేచివెళ్ళింది.

సాంబ్రాణి వేస్తూ అడిగింది సుబ్బాలు "మిత్రమ్మా! బారెడు జుట్టు ఇలా మూరెడు చేసేసావేమ్మా?"

చిన్నగా నవ్వింది మిత్ర. "అక్కడ జుట్టు దానం చేయొచ్చు. ఇక్కడ మనం మొక్కుకుని ఇవ్వమా అలాగే అక్కడాను. ఓ మంచి పనికోసం కత్తిరించి పంపాను" అంది.

కాస్త ఆశ్చర్యం దోగాడే కళ్ళతో సుబ్బాలు ఏదో అనేలోపే తనే చెప్పింది "కాన్సర్ వచ్చిన చిన్న పిల్లలకి తలకి విగ్స్ చేయటానికి జుట్టు తీసుకుంటారు. నేనొక అడుగు బారు తీసి పంపాను."

బుగ్గలు పుణికి "మా బంగారు తల్లి. ఈ మంచితనం మాత్రం మీ నానమ్మదే మిత్రమ్మ. " అంది సుబ్బాలు.

ముందు రెండు రోజులు వచ్చే పోయే వారితో ఓపిగ్గా కూర్చున్నా మూడో రోజుకి కాస్త నీరసపడిపోయింది మిత్ర. మంచం దిగబోతూ ముందుకు తూలింది. సుబ్బ ఆసరాతో ఆగింది. ఆ క్షణం ఒక్కసారిగా విశ్వ గుర్తుకు వచ్చాడు.

సాయంత్రం నుండి కాస్త మబ్బు కమ్మిన ఆకాశం వర్షించటం మొదలుపెట్టింది. మంచం మీద సాగిలపడి అలా నేల మీదకి జారుతున్న ఆ వాన చూస్తుంటే, ఏదో పరవశం.

ఆకాశం కడలిని దోచి దాచిన వలపులు, వాన కన్నె వనరాజుకి రాయబారం పంపుతున్నట్లున్న చినుకు పలుకులు. చిగురాకు వూయలూగి, చిటపట చిందులేస్తున్నాయి. ఆ కన్నె వగలు తనవేనేమో. తన వనరాజు - విశ్వ. చిరుసిగ్గుతో తనువంతా జలదరింపు. ఎడం చెయ్యి చాపి వాన బొట్లు పట్టి, ఆ తడి మీద కుడిచేతి వేలుంచి "విశ్వామిత్ర" అని వ్రాసుకుంది.

ఆ రాత్రంతా వాన అలా కురుస్తూనేవుంది. మాగన్ను నిద్రలో కల.

'మునిమాపు వేళ. తమ వూరి తామర చెరువు ప్రక్కగా వున్న పళ్లతోటలో ఫార్మ్ హౌస్ ముందు పట్టెమంచం వేసుకుని పడుకున్న తాను, దూరం నుండి ఆ చెరువు ప్రక్కగా సైకిల్ తొక్కుతూ వస్తున్న విశ్వ. తన దగ్గరగా అతను వచ్చేసరికి తను లేచి కూర్చుని ఏదో నవ్వుతూ చెప్తుంది. చాపిన అతని చేతిలో తామరాకులో చుట్టిన మల్లెలు. అతని వెనగ్గా గంతులేస్తున్న ఎర్ర ఆవు దూడ. మంచం ప్రక్కన దోరకాయల గుత్తులతో బరువుగా వాలివున్న జామ చెట్టు. తన ప్రక్కన కూర్చున్న అతని శ్వాస తన మెడ వంపున సెగలా తాకుతుంది.'

చెదిరిన కలతో పాటు మెలుకువ.

"సుబ్బాలు" అంటూ పిలవగానే ఆ గదిలోనే ప్రక్క వేసుకున్న సుబ్బాలు వెంటనే పలికింది.

"అలా తోటలోకి వెళ్ళివద్దామా?" అడుగుతున్న మిత్ర ని చిత్రంగా చూసింది. "ఇప్పుడా మిత్రమ్మా! తెలవారిందిప్పుడే. నానమ్మ గారింకా లేవనే లేదు." అంది.

"నిద్ర పట్టదింక. పద" అంటూ దిగింది.

మరో పావుగంటకి బ్రష్ పూర్తి చేసి, చుడిదార్ లోకి మారి, సుబ్బని వెంట పెట్టుకుని బయటకి వచ్చింది. ఈ లోగా లేచిన మాధవయ్య గారు "జాగ్రత్త" అని చెప్పి "వెనక బాసి వస్తాడు" అన్నారు.

*************************************************

నెమ్మదిగా నడుస్తూ, తోట చేరటానికి మరో ఇరవై నిమిషాలు పట్టింది. మధ్యలో రైలు కట్ట దాటుతూ ఆ గేట్ దగ్గర ఆగివున్న స్కూటర్ మీద కనిపించిన దేవేంద్ర అన్నయ్యని చూడగానే సంతోషంగా పలకరించింది.

"వచ్చావని తెలిసిందమ్మా. వదినని వాళ్ళ వూర్లో నిన్నే దింపివచ్చాను. పనుల రోజులు కదా. కాస్త కూలీల్ని పురమాయించి ఆనక అటువద్దామనుకున్నాను" అన్నాడు.

ఓ ఐదు నిమిషాలలా కుశలప్రశ్నలు, క్లుప్తంగా మాటలు జరిగాక మళ్ళీ కలుద్దామని వెళ్ళిపోయాడతను. వదిన మరో వారంలో వస్తుందట. కలవాలి అనుకుంటూ కదిలింది.

కలలో కనపడిన ఆ స్థలానికి రాగానే విశ్వ కళ్ళ ముందు దోగాడుతున్నాడు. ఇవన్నీ తనకి చాలా ఇష్టమైనవి, ఆ తోట, జామచెట్టు, అలా మునిమాపు వేళలు, విరిసే మల్లె మొగ్గలు, వాటితో పాటుగా ఇప్పుడు అతను.

"ఏమిటి మిత్రమ్మా, పరాగ్గా వున్నావు? దిష్టి తగిలి వుంటది." సుబ్బాలు గొంతులో కాస్త ఆదుర్దా మరింత ఆపేక్ష.

"పో అన్నిటికి అలా ముడిపెడతావు" ముద్దుగా విసుక్కుంది మిత్ర.

తన వాళ్ల మధ్యలో ఇలా తన మనసైన వాడి ధ్యాసలో అన్నీ మరిచి కాలమిలా ఆగిపోతే? ఆ కల నిజమై సాగిపోతే. వెచ్చని ఆవిర్లతో మొహం కందింది.

ఆ క్షణం తన ఉద్యోగం కానీ, అమెరికా కానీ, ఏమీ గుర్తుకు రావట్లేదు.


*************************************************

మరో రెండు రోజులకి అత్తగారి వూరు వెళ్ళిన నవీ వూర్లోకి వచ్చింది. ఒకరినొకరు చూసుకోగానే ఇద్దరికీ కళ్ల నిండా నీళ్ళు. ఓ రెండు నిమిషాలు మాట్లాడుకోలేదు. కాన్పు జరిగి ఆరు నెలలలోపే కనుక కాస్త వొళ్ళు చేసినట్లే వుందింకా. కవలలు, ఒక పాప, ఒక బాబు. ముద్దుగా, బొద్దుగా వున్నారు. పోలికలు వెదుకుదామన్నా తెలియటం లేదు.

"నవీ! మీకిద్దరు మీరిద్దరు భలే.." అంది మిత్ర.

నవీ కళ్ళలో ఏదో దిగులు. మొత్తంగా ఏదో మార్పు. గలగల లాడుతూ వుండే తను కాస్త నిదానించినట్లుంది. కదపనా మాననా అనుకుంది.

"మిత్ర, నీతో మాట్లాడాలే. " తనే ఎత్తింది.

"ఊ చెప్పు. నీ నాధుని గాథలు" కాస్త నాటక ఫక్కీలో అంది.

"ప్చ్, నా జీవిత గాథ ఇది." నిరాసక్తంగా అంటున్న నవీ మాటలో సీరియస్ నెస్ అప్పుడు గమనించింది.

"భరత్ కోసం నా అంత నేను ఎంతో మారాను. ఇప్పుడదంతా పిచ్చితనమనిపిస్తుంది. నాకు తెలియకుండానే నా రెండో వర్షన్ నేను సృష్టించుకున్నాను. నా అసలు నన్ను దాచేసాను. అతని ఇష్టాలు నావిగా అతని ఆనందం నాదిగా అనుకున్నాను." అంటున్న నవీ క్రొత్తగా కనిపిస్తుంది.

"నవీ, ఇవన్నీ నువ్వు అమిత ఇష్టంతో అలవరుచుకున్నవేగా. అతని వత్తిడేమీ లేదు కదా?" మిత్ర కాస్త సంశయంగా అడిగింది. ఇంకా జరినదేదో తెలియదు. అలాగని నవీని గుచ్చి గుచ్చి అడగటం భావ్యం కాదు.

"భరత్ ది చాలా ఇండివిడ్యుయల్ పర్సనాలిటీ. తను తన అనుకున్నదే కానీ నాకోసం ఏ ఒక్కటీ మార్చుకోలేదు. కనీసం ప్రెగ్నన్సీ సమయంలో కూడా అంతే. పైగా నేను అలా అడిగితే 'అలా మారటం నాకు నచ్చదు. మన మధ్య ప్రేమకి అది యార్డ్ స్టిక్ కాదు' అంటుంటాడు." నవీ మాటలకి చూఛాయగా సంగతి అర్థమైంది.

'పోస్ట్ నేటల్ డిప్రెషన్ కానీ ఐడెంటిటీ క్రైసిస్ ' కావచ్చిది. బహుశా భరత్ వృత్తిపర వత్తిడిలో వుండీ నవీని కాస్త అలక్ష్యం చేయటమో, నవీకి అతనలా ఏ ఒక్క విషయమూ మార్చుకోకపోవటం కాస్త మనస్తాపం కలిగించివుండవచ్చు అని అనుకుంది.

దాదాపు మరొక రెండు గంటల పాటు మిత్ర అనునయంగా చెప్పిన మాటలతో నవీ తేలిక పడినట్లే అనిపించింది. కాస్త తేటపడ్డ మొహంతో నవ్వుతూ వీడ్కోలు ఇచ్చింది. మళ్ళీ వస్తానని ఇంటికి బయల్దేరింది.

నవీ ని ఒకటి రెండు రోజులు ఒక్కదాన్నీ కాసేపు ఒంటరిగా బయటకి తీసుకెళ్ళి తన మనసులో కమ్ముకున్న ఆ సందేహాలు తీసేయాలి. నిజానికి ఇది భరత్ గ్రహించి చేయాలి కాని అతనితో తనకంత చనువు లేదు కనుక తన వంతు తాను చేయాలి.

తమ కుటుంబ వ్యవస్థలోని ఈ సన్నిహిత సంబంధ బాంధవ్యాలే మానసికంగా కలిగే అసంతృప్తుల్నీ ఆందోళనల్నీ తీసివేయగలవి. మిత్ర ఆ ఆలోచనల్లోనే నవీతో విశ్వ గురించి చెప్పలేదింకా అని కూడా గుర్తు చేసుకుంది.


*************************************************

విశ్వ మనసులో ఏదో వెలితి. మిత్ర వెళ్ళి మూడు వారాలు. మరొక వారం. మనసాగటం లేదు. ఒక్కసారనా మాట్లాడాలని వుంది. తన దగ్గర వాళ్ళ తాతగారి ఫోన్ నంబర్ లేదు. విష్ణుకి కాని, అనంత అక్కకి తెలుసుంటుంది.

డైరీ చేతిలోకి తీసుకున్నాడు. రాండంగా పేజీలు తిప్పాడు. దాదాపుగా మిత్ర ప్రస్తావన లేని పేజీనే లేదు. పెన్ చేతిలోకి తీసుకుని ఆ రోజు పేజీ వ్రాసుకోవటం మొదలు పెట్టాడు.

"విశ్వామిత్ర" అని వ్రాసి మిత్ర అన్న పదం మీద మళ్ళీ మళ్ళీ దిద్దుతూ ఆగాడు.

"మిత్ర మీద ధ్యాసతో పనిలో కూడా పరధ్యాసలో పడిపోతున్నాను. మిత్ర లోని అందం కావాలి అన్న స్వార్థం నాకు లేదు. నిజానికి తన సంపూర్ణ వ్యక్తిత్వం నన్ను ఆకర్షిస్తోంది. ఒక మనసు మరొక మనిషి కోసం తపించటం అన్నది మిత్ర వల్లనే నాకు అనుభవంలోకి వస్తుంది.

స్నేహం అన్న పునాది బలపడిన ఈ తరుణంలో ప్రేమ మందిరం కట్టి తనని అక్కడ దేవతలా కొలవాలనిపిస్తుంది. పురుషాహంకారం అంటూ కారాలు మిరియాలు నూరే నా బంగారికి నీకు నేను బానిసని అని లొంగిపోవలనిపిస్తుంది. నాలోని భావుకతకి వూపిరి తన వూసే. నాలోని ప్రేమికుని చిరునామా తన నెలవు. తను నేనే వున్న ఈ లోకాన నాకు మరేదీ కావాలనిపించటం లేదు."

కాసేపలాగే సుధీర్ఘాలోచనలో వుండిపోయి, విష్ణుకి ఫోన్ చేసాడు.

"విశ్వ, ఇదేమిట్రా వేళకానివేళలో ఈ కాల్." విష్ణు గొంతులో కాస్త కంగారు. అప్పటికి గానీ టైం సెన్స్ తెలియలేదు. నాలుక్కరుచుకుని, "అదికాదురా, మిత్ర వాళ్ళ తాతగారి నంబర్ కోసమని.." విశ్వ మాట గొంతులో వుండగానే విష్ణు మొదలుపెట్టాడు.

"ఊ ఊ అమ్మగారు ఇక్కడికి రాగానే తన మాటల్లో మార్పు పట్టేసానులే." ఈసారి అతని మాటల్లో ఆటపట్టించే ధోరణి.

"విష్ణు అల్లరి ఆపి ఇవ్వరా ప్లీజ్" విశ్వ కి కాస్త బిడియం అడ్డుగానేవుంది.. నిజానికి తనంత తనిలా చొరవగా మిత్ర విషయంలో ముందుకు సాగటం ఇంకా నమ్మశక్యం కావటం లేదు.

నంబరు తీసుకుని కాసేపు మాట్లాడి పెట్టేసాడు.


*************************************************

అజ్జి తాతతో కూర్చుని కబుర్లాడుతూ, నవీ పిల్లల్ని ఆడిస్తున్న మిత్రకి తాతగారి పిలుపు, "అమ్మలు నీకు ఫోన్" అంటూ.

నాన్నగారైతే చెప్పేవారే ఇంకెవరై వుంటారు అనుకుంటూ లేచివెళ్ళింది లోపలికి.

"హెల్లో మిత్ర నేను విశ్వని" ఆ మాటలో ఒక్కసారిగా ఉప్పొంగిన భావాలు. ముప్పిరిగొన్న సంభ్రమాశ్చర్యాలు. మాటరాని మూగదనం.

యుగాల అన్వేషణ ముగిసి ప్రణయమూర్తి ప్రత్యక్షమైన అపురూప అనుభూతి.

"విశ్వ, ఎలా వున్నారు?" గొంతు పెగలటం లేదు.

మాటలన్నీ చేతికందక రాలిపడే ప్రత్తిపూల మాదిరిగా పెదవి వెనుకే అందీ అందక వూరిస్తున్నాయి.

అవతలి ప్రక్క విశ్వదీ అదే స్థితి. ఇద్దరికీ ఒకరి ప్రక్కన ఒకరు కూర్చున్నంత ప్రశాంతత.

"మీతో ఒక్కసారి మాట్లాడాలనిపించింది." విశ్వ మాటకి ప్రేమసింహాసనం మీద కూర్చుండ బెట్టినంత విజయ దరహాసం మిత్ర మోము మీద తొణికిసలాడింది.

"నాకూ మీరు తరుచుగా గుర్తుకు వస్తున్నారు." మిత్ర నెమ్మదిగా మాటలు కూడదీసుకుని అంది.

ఇద్దరి హృదయాలు కలిసి ఆలాపిస్తున్న గీతం - ఎన్నో యుగాలు అజరామరంగా నిలిచేవున్న ప్రేమ. రాగం అవసరంలేని అనురాగం. తనంత తనుగా ఇరు జీవితాల్లోకి విచ్చేసి ఎవరికీ తెలియని ఓ అనుసంధానం ఏర్పరిచే వరం.

మనసుల సాక్షిగా ఏకమైన ఆ ఇరువురి లోకం ఒకటే. మిత్ర చిరు కవితగా వ్రాసుకుంటే, విశ్వ కంటికాంతుల్లో దోగాడిన అనుభూతి అది.

నేను నీతో కలిసి సప్తసాగరాలు ఈదేసాను, సఫలీకృతురాలనయ్యాను.
సప్తస్వరాలు అలాపించేసాను, సుస్వర గానాలు చేసాను, సప్తపది ఇంకేలా అన్నాను.
సప్తర్షిమండలాలు తిరిగి వచ్చాను, సంతృప్తి సంహితనయ్యాను.
సప్తవర్ణ స్వప్నాలు కన్నాను, గాఢమైన సుషుప్తి చెందాను.
[సశేషం]