మల్లె చెట్టుకి!? కాయలుండవు కాయలుండవు
పువ్వులుండునూ.. పువ్వులుండునూ!!!
పాతికేళ్ళకి పూర్వం మన దేశం వదిలేప్పుడు కందిపప్పు, చింతపండు దొరకవని చెరో అరకేజీ మూట గట్టి, ఆవకాయ, ధనియాల కారం జాగ్రత్తగా సర్ది, వడియాలు మర్చిపోకుండా చూసుకుని, కాస్త స్నానానికి పెసర సున్నిపిండి, చంటాడికి తినటానికి మినపసున్ని పెట్టెలో పెట్టాక దీర్ఘంగా నిశ్వసించా..మూణ్ణెల్లు ఎవరూ తెలియరు, కొద్దీ కొద్దిగా పరిచయాలు, స్థానిక రేడియోలో- గురువారం రాత్రి ఇండియా నుంచి వచ్చే వార్తలు కాపీ చేసుకుని, శుక్రవారం అనువదించి, శనివారం పొద్దున్న తాజా వి అంటూ- వార్తలు తెలుగులో చదవటం కి నన్ను ఎన్నుకున్నారు (మరి కొందరితో సహా) అలా పెరిగిన పరిచయాలు, నా స్వభావంకి సరిపడుతూ ఏర్పడిన స్నేహాలు..ఆపై ఎవరో భోజనం కి రమ్మని పిలుపు! కాస్త గా ఉన్న బెంగ వారింట్లో బెండకాయ వేపుడు ఉన్న మూకుడు చూడగానే వెక్కివెక్కి ఏడ్పుగా (ఎన్నాళ్ళు నానమ్మ, అమ్మానాన్న, పుట్టినూరు, ఇల్లు వదిలి ఉన్నది లేదు) మారింది. అప్పుడే వచ్చిన ఒక పెద్దవారు (1960ల ప్రవాసులు) దగ్గరకి తీసుకుని అనునయిస్తూ ఒక అర మూర మల్లెలు ఇచ్చారు. ఏడ్చే పిల్లకి తాయిలం ఇచ్చినట్లైంది.. జాగ్రత్తగా తలా తిప్పకుండా తాజాగా ఉంచుకుని (నందిగామ లో ఖాన్ అంకుల్ గారి ఆంటీ పట్టుపూల మొగ్గలు, మల్లెలు కలిపి కుట్టే పూలజడని ఎంత భద్రంగా రెండు రోజులు చెదరకుండా ఉంచుకునేదాన్నో అలాగ) ఇంటికి వచ్చాక పదిలంగా ఫ్రీజర్ లో పెట్టాను. అవి దాదాపు మూడు సంవత్సరాలు వచ్చిన అందరికీ చూపేదాన్ని. ఆవిడ/విమల ఆంటీ ఎంత సంతోషించేవారో 'ఎందరికో ఇచ్చాను, ఎంత ఇదిగా చెప్తున్నావమ్మా!' అంటూ. ఆ కృతజ్ఞత జీవనంలో కలిపి ఉంచడం మా ఇంటి పెద్దలు నేర్పినది.
సరే! ఇక నేనూ పెద్ద డెక్ తోట వేసేసా. సాయంత్రాలు యువ (నా బిడ్డడు) కి అన్నం తినిపించడం, ఆ మొగ్గల లెక్కలతో పాఠాలు నేర్పటం అన్నీ సాగేవి (చివరిగా నిద్రకూడా అక్కడే నా ఒళ్ళో).. తర్వాత బిడ్డ పుట్టేనాటికి నాన్నగారు అమ్మ వచ్చారు సూడిదలు తీసుకుని. నాన్నగారు సెంచరీలు కొట్టే కిక్రెటర్స్ ని చూసి చప్పట్లు కొట్టినట్లుగా, ఆ మొగ్గలు కోసుకుంటూ "వంద..రెండు వందలు.. 'ఉషడు! ఇవాళ 3 కి చేరేట్లున్నాయి, సీతాయ్! దారం అందుకో' మూడు వందలు..... ఊ!!!" అంటూ తెచ్చిన మొగ్గలు అమ్మ దండ కట్టి యువతో ఇరుగు పొరుగు శ్రీలంక వారికి పంపేవారు. అలా అలా నా చెట్టుకి 'సీతమ్మ వాకిట చిరుమల్లె చెట్టు చిరుమల్లె చెట్టేమొ చితుక పూసింది'ఖ్యాతి వచ్చింది. నన్ను పెట్టుకోనీయలేదు, అలా ఒక రెండేళ్లు నా తలలో పూలు లేవు (పిల్లకి మంచిది కాదని) ఒత్తైన జుట్టుతో పుట్టిన స్నేహకి ఎలా తెలిసిందో, పూలు పెట్టుకుంటే ముద్దుగా ఉంటానని, ఎంచక్కా పెట్టించుకునేది కృష్ణుడి జడ వేయించుకుని..ఇంటి నిండా పిల్లదాని పటాలు మురిపెపు సిరులొలుకుతూ పరిమళభరిత జ్ఞాపకాలుగా విరిసేవి.
రొట్టగా పెరగకుండా ఆకులు దూయటానికి, మారాకు వేసాక మొగ్గలు చూసి మురవటానికి, కోయటానికి సాయం వచ్చేది నిండా రెండేళ్లు లేనప్పుడే...
మీ మల్లెల కబుర్లు దేవులపల్లి వారన్నట్లు - "మనసున మల్లెల మాలలూగెనే" - అనిపించాయి
ReplyDelete