వేసట ఎరుగని విరహిత

కనులు విశాలమైన ద్వీపాలు దాచుకున్నాయేమో
రానున్నవారిని అక్కడే పట్టి బంధించాలని,
రాకలు ఎరుగని క్షణం, వీడ్కోలుతో పందెం వేస్తుందప్పుడే.
చూపులు స్వర్గచిత్రాన్ని అలుపెరుగక దిద్దుతున్నాయదేమో..
తెలిసిన పూలన్నీ తెలియని అత్తరు వత్తుగ అద్దినట్లు,
గతపు పుట తెరిచి తిరిగి చదివినట్లుగా...

పుప్పొళ్ల జాజర, జాజిపూల జాతర,
సవ్వళ్ల ఉవ్విళ్ళు, సరిగంచు మురిపాలు,
తెలవారితే కలల సందళ్ళు,
సందెవాలితే కనుల కలవరాలు.
కలిసున్నా దాహమే, ఎదురుచూపులోనా మోహమే..
విరహాన వేగేటి జీవితం, వేసట తెలియని పయనం.

********************************
"కనులు విశాలమైన ద్వీపాలు దాచుకున్నాయేమో
రానున్నవారిని అక్కడే పట్టి బంధించాలని,
రాకలు ఎరుగని క్షణం, వీడ్కోలుతో పందెం వేస్తుందప్పుడే."

ఇవే ఈ కవిత రాయటానికి ఉద్యుక్తురాలిని చేసిన పంక్తులు, నిజానుభూతులు.

ఒక విధంగా పేలవమైన కవిత అనదగిన ఈ రచన ఇక్కడ పెట్టటంలో ఉద్దేశ్యం ఇది. మొదటి మూడు పంక్తులు ఒక విధమైన మానసిక స్థితిలో దాదాపు ఆర్నెల్ల క్రితం, ఫెబ్రువరి పదకుండున రాసినవి. ఏ కవికైనా వెలికి వచ్చేసిన భావనలు, ఒక పాఠకు/డు/రాలు/గా చదివితే అమూర్తంగానో, అపరిచితంగానో తోస్తే, అది వేర్వేరు ప్రయోజనాలని చూపినట్లు. ఇవాళ నేను ఆ కవితని పూర్తి చేయాలని చాలా విఫల, పేలవమైన ప్రయత్నం చేసినట్లే. ఆ ముందు మూడు పంక్తుల లోతుల్ని పలుచన చేసినట్లే... ఎందుకంటే ఇప్పుడా ఎమోషనల్ ప్లేన్ లోకి వెళ్లలేని వైఫల్యం.. సానబెట్టి రాయాల్సిన కవిత అయినా నా పరిమితి దాటి నేను న్యాయం చేకూర్చలేకపోయినదిది. కవిత ప్రక్రియ పట్ల అవగాహన కోసం నాకు నేను రాసుకున్న, చదివినవారిలో కొందరికైనా కాస్త ఉపయోగపడుతుందని ఈ అంగ వైకల్యం ఉన్న రచన ఇక్కడ పెట్టాను.