కంటికి తోడు కావాలి

నేల చీకాకు పడేంత వాన,
వద్దంటే వెల్లువయ్యే కన్నీటివరదలా.
గడ్డి జిగట అడ్డం పడి,
ఎగురలేని తూనీగ గోల.
నానిన నేలలో ఏ జ్ఞాపకాల విత్తూ మొలవదేం?

కవాటాల మోతకే తల్లడిల్లే గుండె,
తలపుల ఉరుములకి తబ్బిబౌతుంది.
చీకటిలో వెర్రి మిణుగురు ఒళ్ళు కాల్చుకుని,
అపరిచితులకి దోవ చూపెడుతుంది.
కొత్తదారికి ఇంకా కన్ను, కాలు అలవడలేదేమోనని..

వెలుగు నవ్వు మోస్తున్న రంగురంగుల పువ్వు,
తూగి కొమ్మదాపున దాగుడుమూతలాడుతుంది.
గట్టు దాటలేని కొలను తలబద్దలయేలా ఊగి,
ఊగిసలాటల ఉయ్యాల తాళ్ళు తెంఫుకుంటోంది.
దృశ్యం కరిగేలోపు జ్ఞాపకాల సంకెల బిగించికట్టిపడేస్తుంది కన్ను.

*** *** *** *** *** *** *** *** *** *** ***
సరదాగా ఒక్కో కన్ను మార్చుకుందామన్న ఊహని రేపెత్తిన నేస్తానికి, నా కన్ను మూటగట్టిన ఈ పదాలు చూసి పారిపోతావో, నీ కంటి కలతో ఈ వేదన కడిగిపడేస్తావో మరి! ఏదేమైనా ఇక ఇది నీ సొంతం.
కవిత అంటే మరిచిపోయానా అని మీమాంసకి గురి చేసిన స్వీటీ గారికి, రాత్రంతా ఉరుముల మెరుపులతో వెక్కిరించిన వానకీ కృతజ్ఞతలు.


వ్యాఖ్యలు చదివే/రాయని అలవాటున్నవారికీ ఈ చక్కని కవిత పంచాలన్న "నా" నిస్స్వార్థ ఉదారతతో పంచుతున్న.. స్వాతి శ్రీపాద గారి స్పందన ఇది.

నాలో నేను

అదృశ్యంగా గాయాలు అశృవరదలై
తలదాచుకునే తావుకోసం
చూపుల గాలాల్తో శూన్యాన్ని తడుముతున్నవేళ
అప్పుడెప్పుడో అక్కడెక్కడో మెరక గుండెలో
పొడిపొడిగా అక్షరాలు వెదుక్కున్న ఆహ్వానం

పెదవులు ఇసుమంతైనా కంపించలేదు
చూపులు నడిపిన రాయబారాలు
ఆవంకనుండా ఈ వంకనుండా
అర్ధంకాని అయోమయం అమావాస్యలో
ఏమూలనైనా నెలవంక తొంగిచూడదా?

నాలోలోపల నాలుగువేల ప్రపంచాలను
ఆవిష్కరించుకున్న నాకు
ఎందుకీ వ్యర్ధపు వెదుకులాట
ద రూల్ ఈజ్ సింఫుల్
ఇచ్చుకున్నవారికి ఇచ్చుకున్నంత
తెచ్చుకున్నవారికి తెచ్చుకున్నంత

నాది ఇచ్చే హస్తమే కాని పుచ్చుకునే
లౌలిత్యంలేదు
ప్రేమైనా మరింకేదైనా
ఇట్నించి అటే కాని అట్నించిటుకాదు
గుప్పిళ్లకొద్దీ విసురుతున్నాను
అందుకునే తీరికలేదిక