కాలంతో సాగే నా ఈ గానం, కాదనవనే నీకు అంకితం!

ఉప్పెనగా ఉరికినా
క్షణపాటే ఆ జడి,
సుడిగాలై చెలరేగినా
క్షణికమే ఆ హోరు.
కానీ, నిశ్శబ్దంగా,
నువ్వుచేస్తున్న ఈ గాయం,
ఉప్పెనై ఊపి ఓక్షణం,
సుడిగాలై త్రోసి మరోక్షణం,
క్షణాలకి వెనకడుగిస్తూ
నన్ను బెదిరిస్తోంది.

ఎవరిదో వికటాట్టహాసం
కాలమేనేమో?
నీవెంత? అని
అది అడిగేది నన్నేనేమో?
కానీ, నేనిలా పోరాటం
సాగిస్తూనేవుంటాను
నా గుండెలో తగిలే గాయం
నాకో జీవితకాలం
సరిపడే కసవుతుందే
కానీ క్షణభంగురం కాదు.

నాలో నువ్వున్నా
నీలో నేనుండలేను,
నింగీనేలా
కలిసున్నాయంటే చిత్రమేగా!
అయినా
ఎవరా పిచ్చిమాట చెప్పింది?
తూర్పూ పడమరే కలిసుంటాయి.
నిన్నింకా నాలోనే దాస్తాను,
నువ్వు నిప్పై కాల్చినా
నేను మంచై నిన్నార్పేస్తాను.
నువ్వు నన్నెంత మోసగిస్తే
నేనంత ప్రేమికనౌతాను.
ఎవరన్నారామాట
అలౌకికబంధమసాధ్యమని?
బహిర్గతం కాని స్వచ్చతని
వెన్నలా కరిగిస్తున్నారెందుకో?
ఈ నేతి ఆజ్యంతోనే
నా ప్రేమ హోమం చేస్తాను.
యాగఫలం నీకే అంకితమిస్తానేమో!

ముల్లువంటి నిన్ను పచ్చిగానే వుంచాలి,
ఎండితే విరుగుతావు.
పక్కలో బల్లెమై
నాకే వెన్నుపోటు పొడుస్తావు,
ఎమో అదీ కావచ్చేమో?
మరందుకే అంటున్నానికపై
నీలోని పచ్చిదనం
నేనౌతాపచ్చదనం సాక్షిగా.
కళ్ళు దేముడిని చూస్తూ
కపటాన్నెదుంకు పెంచాలి?
అసలు దేముడేడి?
దేవేరి ఏది?
నాకెవరూ కానరారేమి?
నువ్వే నాఇలవేల్పువి,
నీ నిర్లిప్తతే
నీవు బోధించే భగవద్గీత.
నేనదే నిత్యం పఠిస్తాను,
నిన్ను ప్రసన్నం చేస్తాను.
నిన్నావహింపచేసే
ఈ యాగాన్ని మొదలిడతాను,
మన స్నేహమే ఫలంగా
వేయి యజ్ఞయాగాదులు ముగిస్తాను.

పుఠని నింపుతుందే
కానీ నా కలం,
నా భావన జీవనకి పోస్తోంది
తులసీతీర్థం.
కాలం పంపుతున్న క్షణం
బాధకి తిరిగి ఇస్తుంది వూపిరి.
భావన బాధని అధిగమించినా
అది క్షణికం.
బాధే నన్ను ముగించితే మటుకు
అది శాశ్వతం.
కానీ ఈ బాధ పెద్దదీ కాదు,
ఆ భావన చిన్నదీ కాదు.
బాధనణిస్తే భావన పొంగుతోంది,
భావన మరిస్తే బాధ పెరుగుతోంది.

పదే పదే అదే అదే క్షణం,
నువ్వు చూసిన ఆ చూపే,
నువ్వు అన్న ఆ మాటే,
నువ్వు చేసిన ఆ గాయమే,
తలచినా తలవకున్నా
తిరిగి పరిహసిస్తోంది.
ఆశని నివురుచేస్తుంది,
నా గొంతు నులిమేస్తోంది.
నా చివరి కేకలో ధ్వనించేది
బాధ కాదు,
భయమూ కాదు,
నన్ను నేను సంభాళించుకొని,
నిన్ను నిన్నుగా చేయాలన్న తపన.

ఆర్తిలేదు,
తృప్తి లేదు,
అన్నీ కరిగి నీరయాయి.
ఆవిరైన అనురాగం,
బండరాయై మండిపోతున్న
గుండెని చల్లార్చి,
తానూ నీరై,
తిరిగి నన్ను చల్లబరిస్తే,
నేనొక వూపిరి తీసి,
అది నీ గుండెలోనింపుతాను.
నిన్నీ లోకబంధాల నుండి దూరంగా
నా ప్రేమతీరాల్లో చేర్చి,
సేద తీరుస్తాను,
నీ ఎదపైనే నేనూ అలసట తీర్చుకుంటాను.
అపుడేమంటుందీ కాలం,
ఖచ్చితంగా ఓటమినొవ్వకా?
కానీ అందాకా నా గుండె
ముక్కలవదనేమిటి నమ్మకం?

తొలిబీటే పూడని నాకు
వంద దెబ్బలు నీవిచ్చిన
మలి కానుక.
స్వాంతన నేవెదకను,
నాలో వున్న నిన్నే గమనిస్తుంటా
క్షణక్షణం.
ద్విగుణీకృతమయ్యే
నీ రూపే చూస్తుంటాను
అనుక్షణం.
అనాఘ్రాతమైన గడ్డిపూవే నాకిష్టం,
నాపక్కన నడిచే నీవంటేనే ఇష్టం.
కానీ జాజిమల్లెల జలతారు నీవు,
పలువురి మది మెచ్చిన
ద్రువతారవీవు,
ఎదురుగా నువ్వు,
ఎవరూ కాని నువ్వు,
ఎదలో నువ్వు,
అసలు నేనే నువ్వు.

ఎవ్వరికీ తెలియకుండా పోతుంటాను
ఎవరూయెరుగని నా వూహాతీరాలకి,
నీకూ తెలియని నిన్నూ
తీసుకుపోతుంటాను
నా వెంట తప్పనిసరిగా.
జావళి పాటంటి ప్రేమ మనది,
జాలువారే వెన్నెల తెర మన వలపు.
నీ రాక ఉల్కపాటు,
నీ తీరు మెరుపువేటు,
నాకు తెలియని వేగం ఆ రెండు.
వస్తా నీ వెనుక తీసుకుపో
నాకూ నేర్పించు
నీలా నడచుకోవటం.
నీరింకిన నీ ఎద చెలమలో
నా చెలిమిదాహం తీర్చాల్సింది నీవే,
బీటిచ్చిన నా ఎద పాత్రలో
ప్రేమ నింపాల్సిందీ నీవే.
అందుకే
కాలంతో సాగే నా ఈ గానం,
కాదనవనే నీకు అంకితం.