ఎప్పటి మాదిరిగానే...

నీకొక లేఖ రాద్దామని కూర్చున్నానిలా: ఎదురుగా-

అలవాటుగా గాయాలకి దేహం అరువిస్తూ నేల
నిర్దయగా నడిచిపోయే పాదముద్రలు వంటిమీద గాట్లుగా
పొడిబారిన రక్తపుటేర్లు ధూళి తెరలుగా

వానలు పడాలి,  వాగుల కంబళ్ళు కప్పాలి
వనాలు నవ్వాలి, పచ్చిక బయళ్ళు పరవాలి
తాకీతాకనట్లు నేలని నిమిరే ఆరుద్రలు పరుగులిడాలి

గాయాలకి తావులేనంతగా చిద్రమైన మనసు
కవాటాల చలనం లో ప్రవహిస్తూ జ్ఞాపకాలు   
నిస్సహాయతలోనూ ప్రేమ, క్షమా కంటి ధారలుగా

ఎండ కాయాలి, వడగాలుల్లో ముంచాలి
గుండె మండాలి, ఎడారిగా మారాలి
అక్కడక్కడా మొలుచుకొచ్చే చెట్ల నీడలో సేదతీరాలి

నేల నేనే, మనసూ నేనే, 'నేను'ల పొరల్లో నీకై-
ప్రకృతి నై వేచిన నేను- ప్రకృతిగా మారుతున్న నేను
ఇక 'నువ్వు': తనలోని మహాధాతువులు కావచ్చు,
వచ్చిపోతున్న ఋతువులూ కావచ్చు...అంటో ఇంకేదో మరి-
నా ఎదురుగా ఉండ/లే/ని నీకు- చెప్పాలని ఉందని రాస్తున్నానిలా