ఈ పచ్చని మణులలో ఏ కవితలు దాగెనో!

“దారి పక్కను గడ్డి  సెజ్జను దాగి ఉండే బీదను, నిరుపేదను పూజకంటే వస్తిని,  ఏ మోజులేని చిన్నివిరిని,  ప్రభువు కొలువునదాసిని,  శ్రీపదములకు తివాసిని”  గడ్డి పూవు భాషని ఇంత బాగా చెప్పగలిగేది కృష్ణశాస్త్రి గారు ఒక్కరేనేమో! వసంతుని రాకడకి ఊరంతా వేడుగ్గా ఉంది.  ప్రతి ఇంటి ముంగిట, పెరట్లో ఉద్యానవనమంత శ్రద్దగా తీర్చి దిద్దేస్తున్నారు.  ఇకపై ఫోటోయిత్రుల మురిపాలుగా ప్రదర్శనలిస్తాయవి. కానీ, ఎవరికీ పట్టని ఆరుబయల్లో అసలు పసిమి పచ్చలు మెరుస్తున్నాయి.  ఆ గడ్డి మొక్కలు నేలంతా అలుముకు పోయి మట్టి కనపడకుండా పాకుతున్నాయి.  కణుపు కణుపుకీ ఆకులు, మొగ్గలు, ముద్దగానో, నక్షత్రాల్లానో – వాటికవే తీర్చి దిద్దుకుంటూ – స్వయంభువు వనదేవత బిడ్డలు.  

మొన్న నడకలో నిలదీసాయి.  నిన్నటి నడకలో,  హోరుగాలిలో, కుంభవృష్టికి సిద్దమౌతున్న క్యూమిలోనింబస్ మేఘాల కప్పు కిందన,  నా కామేరా కి అందాయి.  ఇన్నాళ్ళకి నా ప్రయత్నం సిద్దించింది. సరీగ్గా అటువంటి వేళల్లో ఆ అందాలు సంపాదించాలన్న కాంక్ష తీరింది.  ఇవన్నీ 2 గంటల  వ్యవధిలో 3 మైళ్ళ నడకలో తీసినవి, పైగా మా ఇంటి నుంచి కాలినడకన 5 నిమిషాలు పోగానే ఎదురౌతాయి.  

అవును మీ ఊహ నిజమే, పడమటి నేలమీద (to be precise, breathing on this land - the heart land, bread basket, corn belt, mid-west and my cozy den) మా ఆంధ్ర అన్నపూర్ణ/rice bowl of Andhra ని, కోనసీమ ని,  కృష్ణా గోదారమ్మల్నీ మరి మరీ బెంగగా గుర్తుకు తెచ్చుకుంటూ "ఈ నల్లని రాళలో యే కన్నులు దాగెనో, ఈ బండల మాటున యే గుండెలు మ్రొగెనో..ఓఓ…”  అన్న కవిగారిననుకరిస్తూ నేను “ఈ పచ్చని మణులలో ఏ కవితలు దాగెనో, ఈ పువ్వుల దాపున యే కలతలు వీడునో..ఓఓ...” అని బాణీ కట్టాను. ;)

పచ్చిక బయల్లో తారాడదామని అటుగా అడుగేస్తే,  ప్రేమ తడిలేక ఎండిపోయిన నా ఎడద నీ ఎదుట పరిచినప్పుడు నీవు జాలువార్చిన అనురాగ తుషారాల్లో నాలో వెల్లువైన లేత పచ్చిక చివుర్ల మమతావేశం మాదిరిగానే ఆ  గరికెలో ఓ చిత్రం! 

నేను ప్రకృతిలో వెదికే ప్రతి అందాన్ని నా భాష్యంగా చెప్తే,ఆ ప్రతి పదానా  పరవశంగా అదే ప్రకృతి ని దర్శిస్తూ, పలుకులుగా పరిమళించే కృష్ణ గీతిక నా బంగారు భావన కి అంకితం ఈ పచ్చిక పూలహారం.