తరువుకో ప్రణామం

నగరపు నడిబొడ్డున
నిలవనీయని /మనిషి/తనాన్ని
ఒప్పుకోని చెట్టు ఉంది
నిజానికి ఉంటుంటాయి బోలెడన్ని విడివిడిగా.
అడవిలో గుంపులుగా ఉంటాయోమో
వేరు వేరు కలుపుకుని
వెన్నుదన్నుతో ఎదుగుతుంటాయి.
ఇక్కడేమో-
ఇంటికొక ఒంటరి చెట్టు తప్పనిసరి
మీటలు నొక్కి విరిచిపడేసే
ఎందరెందరో యంత్రాల మరిడయ్యలు
చేతబడి చేస్తుంటారు.
బతుకులేని, చావలేని
మొండిమాను
ఎండుదనంతో నిండిపోయాక
ఆకృతులు చెక్కుతారు
‘అందమైన నగరం’ అని పేరు పెడతారు.
మరెందుకో..
గాలికీ, వానకీ అంత అక్కసు?
ఎడాపెడా వీస్తాయి,
లేరెమ్మలని, చిటాకులనీ చిద్రం చేసిపోతాయి
పాడుబెట్టిన గూటి నుంచి ఈక ఒకటి
నిశ్శబ్ద గానంతో రాలిపడుతుంది.
అంతలోనే..
ఎగురలేక ఆగే పిట్టలు,
మొదలున లేచే పిలకలు
ఎదగమని, ఎదురు నిలవమని చెప్పినట్లే
మొక్కవోని తెంపరి అవుతుంది ఆ చెట్టు
కొమ్మమీద కొమ్మతో తిరుగుబాటు చేస్తుంది
గరగరలాడే ఆకొకటి బాకా ఊదినట్లే తోస్తుంది.
విచ్చుకునే గుత్తులలో
ఆవురావురంటూ తుమ్మెదలు వచ్చి వాలతాయి
పరుచుకునే నీడలలో
రాలిపడే రేకుల జాజర పచ్చిపచ్చిగా పడుతుంది
నిలబడిన, నిలకడ గలిగిన చెట్టు
మనిషికి సవాల్ విసురుతుంది.
అక్కడక్కడ,
మనసున్న మనుషులూ ఉంటారు
చెట్టుని హత్తుకోవటానికి
ప్రాణిగా ఎంచటానికీ!