కాలం లోకి

అప్పుడక్కడ

చీకటి కమ్మి చాలాసేపయింది

నేల కి సమీపంగా

తారకల వంటి మిణుగురులు

నింగిని తాకుతూన్న

మిణుగురుల వంటి నక్షత్రాలు

కంటిలోనూ, కాంతితోనూ చిత్రాలుగా

సర్దుకున్నాయి

ఆమె పెదవి విప్పుకుని

చిన్న నవ్వు మొలిచింది
'మోటబావి గోడలు చీల్చుకున్న పచ్చని మొలకలా'

దృశ్యం, సాదృశ్యం నడుమ

నడయాడే మది ఊసూ పుట్టింది

అంతలో-

ఏదో అసంబద్ధమనిపించింది..

మొలకది జీవితేచ్ఛ, అస్తిత్వ పోరాటం

మిణుగురు ఉనికితో చలిస్తున్న జీవి

రాలినదో, రగులుతున్నదో తెలియని తార

ముఖాన నిరంతరం వేసుకునే ముసుగు, నవ్వు..

సామ్యం లేని సంగతుల

అసహజచిత్ర ప్రదర్శన,

వ్యూహం పన్ని సాగిస్తున్న 

బతుకురణపు అర్థవిహీనత

నశించిపోయాయి

వేకువ కావచ్చింది..

ఆ వేకువని మించిన ఎరుక

మరేదీ కలగలేదు

అయినప్పటికీ

ఆ వెనుగ్గా నిశి కమ్ముతూనే ఉంటుంది

ఇక నుంచి,

ప్రతి అస్తిత్వం అనుపమం

అనునిత్యం అసమానం

సూత్రంగా

నిరాంతకంగా సాగే పయనంలో
ఆమె...!