తనలోని తానైన తను

ఒక పరి

వెర్రెత్తి పీల్చుకున్న సంద్రాన్ని ఎత్తి విసిరి ఆకాశం వరకు పారేస్తుంది

చంచల చిత్తయై, వర్ష నాళికల వేయి నాలుకల లాలాజలమై సొంగలు కారుస్తూ

మబ్బుల ఉదరం పిండుకుని ఉరుములై పిడుగులై వ్రక్కలై ఎదురౌతుంది

నేల కి ఇనికిన నీరే జీవమై జవసత్త్వమై చివురాకుల మొగ్గల పిందెల వన్నెలలో ఉపశమిస్తుంది

ఇంకొక పరి వైరాగ్యమా, త్యజించటమా- ఎవరెరుగని పోకడ

రేకులు రాల్పుకుని వసంతం ఊరు వాడలు విడిచి పోయే వరకు వడగాడ్పు గాలుల రమిస్తూ

పండుటాకులు విసర్జించుకున్న ఋతువు రాకపోకలు సాగే వరకు

ఉందనిపించే అందం ఆగదనిపించే చందం...

ప్రశాంత గగనం, తేలిక పడ్డ వనం తనకు మిగిలే- వరకు ప్రకృతి

తాను నేను...నేనైన తానో, తనౌతున్న నేనో?