ఇంత చెప్పాక ఇక పేరడుగరు మరి!!!

ఉదయం, అపర్ణాహం, సాయం, మునిమాపు, నడిరేయి,
అన్నిటా తనకదే జోరట,
అవేకాక ఇంకేమన్నా వేళ మనం చెప్తే
అపుడూ తను సిద్ధమేనట!
వందనం, అభయం, సామ్యం, ముందుచూపు, నగుమోము
నిక్కచ్చిగ తనస్వంతమేనట,
అవేకాక ఇంకెన్నో గుణగణాలు
తను మనకు చూపి మరీ వల్లెవేయిస్తదట!
నిజం చెప్పాలంటే ఒకింత బిడియమైనా
నాకు ఆ వూసులన్నీ భలే నచ్చుతాయి.
సహజం అని మీకనిపిస్తే నాది కవితౌతది,
కాకుంటే ఇదో ప్రకృతి చేసే మాయౌతది.

వేసవి గాలి వీస్తుంటే సగం గాలి
తాను తాగేసినట్లు ఏం ఎగిసిపోతదో,
వున్నచోటు నుంచి తాను కదలలేనని
తెలిసినా తెగ మిడిసిపడతది.
వానధార ఆ వంకనుండో ఈ వంకనుండో
ఆగీఅగక జారుతుంటే,
తానావంక తిరిగిచూడకనే
కారిన బిందువులన్నీ కలిపేసుకుంటది.
శీతువు లోకాన్ని వడేసిపిండే చలిలో
కప్పేసి, కమ్మేసి దారికాస్తుంటే,
నిమ్మళంగా సర్దుకుంటది చేపా, కప్పా
లోలోన దాచి పైన మంచుగడ్డ అడ్డుపెడతది.

మబ్బులు పట్టే ఆ వొళ్ళు,
కొలిచి చూస్తే ఆమడ కూడా వుండదు.
గట్టులు నాల్గే అయినా,
వచ్చివాలే కొంగలు, బాతులు గుంపులు గుంపులు.
నిత్యం ఏదో ఓ చిత్రం నాకు
తనలో అగుపిస్తూనేవుంటది అదేం చిత్రమో?
సత్యం ఏమిటో తరిచిచూడమని చిత్తం
హెచ్చరిస్తూనేవుంటది ఇదేం విచిత్రమో?
మనం కట్టిన ఈ ఏరు మనకే
ఇంకేవో వూహల మేడలు కడుతుంది,
వైనం విప్పని మరేవో తెలియని శోధన,
బోధన మనకొదిలి పెడతది.

చివుర్ల కాలంలో చెట్టూ చేమలతో
చెలిమి చేసినట్లు చిరుసవ్వడితో ఒకపరి,
పూల మొక్కల వయ్యారాలకి జతగా
హోరుమని అల్లరి చేస్తూ తదుపరి,
ఆకురాలు కాలంలో అయ్యో అని కలకలంగా
కలవరం చూపే ఆ బిత్తరి, బహు నేర్పరి.
శిశిరపు మౌనాన మేఘవన్నె
స్ఫటిక పలకవోలే ఆకసానికి తన తనువునిచ్చి,
నడిచివెళ్ళే పక్షిగుంపుకి పైకెగరమని,
పయనమైపొమ్మని లేఖరాయిస్తది.
ఋతువుమారి తను తిరిగి కరిగి
కొత్త పాఠం చెప్పనున్నట్లుగా అగుపించే
నాఇంటివెనుకున్న ఎంతో దూరం పారలేని నా సెలయేరు.