ఒకానొక సాయంవేళ
శరదృతువు ఛాయలు మోస్తూ
ఆకులన్నీ అనేకానేక వన్నెల్లో
పదును లేని కాంతులేవో చెదురు మదురుగా
చిక్కబడుతున్న రవళులు- కొన్ని పిట్టలవి, కొన్ని గాలులవీ
అరుదుగా రాలుతున్న ఆకులు
నేలకి చేరక ఊగిసలాడుతూన్న
తరుణం..
నేనూ నిలిచివున్న సమయాన
"isn't it beautiful" చిరు స్వనం
రవ్వంత చిరు దరహాసం మిళితమైనట్లు
చెట్టుని పోలిన మనిషి
కళ్ళలో రెండు పున్నముల కాంతి
ఆమె ఒకరా, ప్రకృతి ఆవహించిన ఇరువురో?
మా మాటలన్నీ మరో లోకపు పరవశం
అపుడు మరిన్ని ఆకులు రాలాయి
ఇటువైపుగా కదిలాయి
'కవితలన్నీ తారాడినట్లుంది,' అంటున్నాను
"do you know the trees poem"
కొత్త గానం, కోయిల స్వరం ఊహించని గళం తో
ఆమె ఆ రేయి చంద్ర కాంతి గా కమ్ముకున్నది
ఆ పాట కలకి అందని సీమకి
నన్ను తరలించింది
కలవరించని, కలని వరించని
కొంగొత్త నేను
ఇక మరి, కదిలి కదిలి తెల్లవార్లూ చెట్టునై
పదాలు రాల్చుకున్నాను
No comments:
Post a Comment