ఘటనాభరితం

మొరాయించే పాదాల్ని ఈడ్చుకుంటూ

ఊరడించే ఊహల్ని మోసుకుంటూ

ఉదయమో, ఏదీకాని వేళలోనో

వేస్తుంటాను కొన్ని అడుగులు-తరుచుగానే- 

రహదారుల దాపున కాలువల వెంటా, 

కాలిబాటలు పడని పచ్చిక బయళ్ళ లోనూ.

మనసున బరువు, కనపడని కావిడి మోస్తున్నట్లు

నడిచిపోతున్న కాలం ఎదురౌతుంది

కాదేమో? కాలం చేసే గారడీలు కనపడతాయి

అన్నీ అశాశ్వతమన్న సత్యం 

ఎదని అదిమిపెట్టే- నాకై నేను ఎత్తి విసరలేని- పాషాణంగా తోస్తున్నా, 

అరుదుగా ఆ ఎరుకని మరిపించే చిరుజల్లులు తాకిపోతాయి, 

అనుభవాల్లో అనుభూతుల ధ్వని వేరేమో!? 

అప్పుడిక ఆ తడి మట్టి లోకి 

కదిలి దిగబడే బండరాళ్ల వంటి సత్యాలు కనుమరుగై 

పచ్చని మొలకల వనమైన హృదయం 

రంగు రంగుల కలలకి, పూలకి సన్నాహాలు చేస్తుంటుంది. 

ఎందుకనో లెక్కలేనన్ని మోసుకెళ్ళినా బరువనిపించవవి!