నా జీవనమే వ్రతం, నీ దీవెనలె ఫలం!

ధనం, ధాన్యం,
త్యజించగల దాతృత్వం.
విజయం, ధైర్యం
విడనాడని అభయం.
విద్య, వినయం
అందుకున్న సంతానం.
అడగకనే ప్రసాదించిన
వరప్రదాయనీ!
విషయవాసన సంహరించు
మితభాషణమే నాకు భూషణం
అనురాగపుజల్లులు కురిపించు
అదే నాకు కనకధార
చెరగని చిరునగవు వరమివ్వు
అదే నాకు ఆభరణం
సంకల్పసిద్దికి నాలో నెలవుండు
మోక్షమార్గాన నీవే నాకు తోడు.

***************************
నా మాట: సహజమార్గ సోపానానికి పునాది సనాతన సాంప్రదాయాలు. మతం అన్నది నాకు ఒక వాహిక మాత్రమే. ఆత్మ పరమాత్మల అనుసంధానం పట్లనే ఆసక్తి వుండేది. మన రీతి రివాజుల ఔన్నత్యాన్ని, ఆంతర్యాన్ని అన్వేషిస్తూనే ఆ మార్గానికి రాగలిగాను. దేముళ్ళు దేవతలు అడిగిన ధన వస్తు కనక వాహనాలివ్వటానికి కాదు వాటికి అతీతమైన మానసిక బలానికి వారే ఆధారం అని నా చిన్నారికి చెప్పే ప్రయత్నంలో వెలువడిన మనవిది.
***************************

నే వెళ్ళాలిక పరాధీన జీవితరేఖ వెంట

"వెళ్ళాలిక" నాల్గు స్వరాల ఈ పదం
నాకు నీకు నడుమ వేదమా? నిన్ను నన్నూ కలిపిన బంధమా?
ఋతువై వస్తే కాలంతో కనుమరుగౌతావు
పక్షివై అగుపిస్తే గూడు వదిలిపోతావు
పూవై పూస్తే నేల వాలిపోతావు
మనిషివై పలుకరిస్తే మనసు మార్చుకుంటావు
వెళ్ళేందుకే నీ ఆగమనమైతే
అసలెందుకు వస్తావని నిలదీయనందుకా?
వెళ్ళనాని నీ అనుమతి అడగక
ఇచ్చివెళ్ళాలనుంది నా వీలునామా

వచ్చే ఘడియలకై వేచి
వెళ్ళిన వేదన మరవలేక నిలిచి
వచ్చిపోతున్న ఋతువుల్ని విస్మరించి
వీడిపోయిన ప్రాయాన్ని మరిచి
నీ స్పర్శిచ్చే గగుర్పాటుకై
మరో మలుపున మరో పిలుపుగ
మరో రేపులో మరో రూపువై
ఏ కదలికవై కవ్విస్తావో అని
ఏ తీరుగ నన్నలరిస్తావో అని
నీకు దారులు పరుస్తుంటాను

గుండె సడి స్తబ్దతకి విడిదిచ్చి
ఏ క్షణాన వీడిపోతావో అని
కంటి తడి పొడి మాటల్లో ఇగిర్చి
నీ సన్నిధి ఎడబాటుగ మారుస్తావని
నీ భాషల నిఘంటువు వెదుకుతాను
"వెళ్తానిక నిను విడిచి" అన్న ఆ ఒక్కమాట చెప్పలేక
ప్రేమ! నీ "వెళ్ళాలిక" పదాన్ని “తిరిగి వచ్చేందుకు" అని పొడిగిస్తూ
నే వెళ్ళాలిక సాధికార వూహల్లోకి
ఈ వాస్తవ పరాధీన జీవితరేఖ వెంట
రమ్మని నేనడుగకనే వచ్చే నీకొరకు

నన్ను మరణించనీయవవి!

నవ్వేటి పూలు
నడిచేటి నదులు
ఎగిరే మబ్బులు
నడయాడు నావలు
సడిచేయు సంద్రాలు
ప్రతిజీవి గానాలు
తన ఊసులు
తనకై చూపులు
తనున్న నిన్నలు
తనని కన్న కలలు
తనపై అలకలు
తనకై అలవోకలు
జగతిన ప్రకృతి అందాలు
విధాత మహిమకి ప్రతీకలు
నాకై తన చందాలు
నాలో ప్రకృతికి మూలాలు
అమరం ఆ అందచందాలు
ప్రేమ పరిమళించు నా వూపిరులు

ఎందుకిలా?

నవ్వు పరిచిన దారిన అడుగు పడేలోపు
కన్నీటి వరద గతుకులు నింపిపోతుంది

జరుగుబాటు పాట్లు రోజుల్ని మింగేస్తుంటే
ఎడబాటు రాసిచ్చి అనుభూతి కనుమరుగౌతుంది

యాంత్రిక మంత్రం జపిస్తూ జీవితం ఏకాంతాన
నిర్లిప్త స్వరంతో నిర్వేద గీతం పాడుతుంది

అరచేతి గీతల్లో అన్ని భాగ్యరేఖలున్నా
లెక్కకందని చింతలకి లేదు భారమితి

లయ తప్పని హృదయానా రణగొణ ద్వనులే
ఎందుకిలాగ అని ఎడతెగని యోచనలే

ఇందుకు అని ఏ ఒక్కరైనా వివరించరా?
ప్రేమలేమి అని నాతో అంగీకరించరా?

ఈ కావ్యం, ప్రేమికులకే అంకితం!

ఈ పయనం నీ వైపే నా గమ్యం నీవే. నేనే నువ్వు .. కన్నా మనమిరువురం కలిసి నిర్మించే ఈ నవలోకాన ప్రేమికులకే ప్రవేశం...

ప్రేమని శ్వాసించి అనుభూతిలొ జీవించే జీవులం. వలపులు, వగపులు, రాలు పూల ఎడబాట్లో, రగులు సెగల ప్రణయాల్లో, రాగాలకందని అనురాగంలో, కలయికలో, ప్రతి కదలికలో, కలిసున్నా లేకున్నా మనది ఒకటే తన్మయత్వం. నా తలపుల విహారాన, వాస్తవ విలాసాన జనించిన ఈ వచనమే నా నిత్య రచన. విరించిని నేనే, విపంచినీ నేనే, నా విశ్వం మాత్రం నీవే.

ఉపమానాలు, ఉత్కర్షలు, తలంపులు లేని లోకం వెదుక్కుందామా?
నన్ను నీకు, నిన్ను నాకు పెనవేసి వుంచే బంధం వేసుకుందామా?
మనకు, మనలోకానికి, ఆ బంధానికీ ఒకటే పేరు పెడదామా "ప్రేమ" అని?
ఆకాశ వీధులనుండి వెన్నెల మేనా ఎక్కి నా వీధి వాకిట వయారంగా దిగి వచ్చింది నా నెచ్చెలి విరహ కన్నియ. నా చెంత నున్న ఏకాంతాన్ని ఉరిమి చూసింది. ఆ చూపుతో బెదిరి తను నన్ను వీడిన నా తనువులోని అణువణువు నీ కొరకు తపన పడుతోంది. నా చేతిలో తన చేయుంచి నా సఖి నీ కొరకు మునిమాపు వేళల విడలేని మోహపు సంకెల వేసి నీ ప్రేమామృత దాహంలో పడత్రోసింది.

ఎంత చిత్రం ఎటు చూసినా నాకు నేనే కనిపిస్తున్నాను, ఆ పలు రూపాల్లోని నా కళ్ళన్నిటా నీకై ఎదురు చూపో, నీ పై అలకో కనిపిస్తుంది. అందులోనే ఆర్తి వుంది. సాగరునివలె నీవూ రావు కదా, అందుకే నా మనసుకి నేనే సర్ది చెప్పుకున్నాను.

సొమ్మసిల్లిపోకే చివురుకొమ్మలా, ఎండమావి తీర్చునా నీ దాహార్తి?
కడలి కదులునా తన దరికి రాని నది కొరకు?
సాగి సాగి అలసి సొలసి ఆగి సాగి తానె చేరాలి కాని...
అంతలోనే బింకం గుర్తుకొచ్చింది.

మరి నాకెందుకు వగపు, వారీ, వీరి తలపు
ఎకసెక్కమాడేటి కాలం ఇక జారుకోదా ఈ క్షణం
సరి ఎవరు నాకు ఎండమావిలో కూడా దప్తి తీర్చుకోను
అని నీ మీద పంతమాడుకున్నాను.

నవ్వేసుకునే వుంటావు, నా మొహం చాటు చేసుకుని నా ముంగురుల్లో చేరే గాలి వలెనే...

గాలి! వెచ్చని నిను ఒకమారు తాకాలి.
సుడిగాలినై చుట్టేస్తాను, గింగరాలు తిప్పేస్తానంటావా?
అలాగే కానీ, అచ్చెరువున మునిగిపోతా.

గాలి! వేణువూది నిను రాగాల అలంకరించాలి.
పాటవై, ప్రకృతి అందెల రవళైపోతానంటావా?
అలాగే కానీ, పరవశించిపోతా, ప్రాణ వాయువుగ పాటనే నింపేస్తా.

కన్నా, ఒక్కసారి ఆ గుట్టు విప్పేయనీ నువ్వూ నిజంగా నల్లనయ్యవేనని, అందులోనే నీ అందం దాగుందని. వురుముకి బెదిరే నన్ను చుట్టూ చేయి వేసి పొదివిపట్టే వేళ సిరిగంధపు చెట్టుని చుట్టిన నల్ల త్రాచు కాదా ఆ కరం. అది అందిన నాది కాదా వరం.

గోరువెచ్చని పొద్దులో వున్న వెచ్చదనం నను హత్తుకున్న నీ మేనిదా క్షణం.
ఆ అభయంలో ఎంత భరోసా, జగద్విజేతకైనా సాధ్యమా నా ధీమా?

నిదుర రాని నిశీధుల్లో, నిట్టూర్పు వేకువల్లో, నిలదీసే ఏకాంతాల్లో, నిలవరించలేని వేదనలో నీకై లేఖలు పంపగా పదాలు ఇమ్మని ప్రతి సడిని వేడాను. ప్రేమికనై యాగాలు చేసాను. దక్కిన నిన్నే తిరిగి తిరిగి వరంగా కోరుకున్నాను. నీ ఒక్కడి కోసం నేను కోటి హృదయ గీతాలు వ్రాసాను. నన్నే శ్రోతని చేసుకుని నీకై గానం చేసాను, సాధన వలని ప్రేమ ఆలాపన ఇది.

కాలం నిన్నటి గతంలో నిన్ను చూపి ఎదురుచూపులకి నాలో సహనం నింపుతోంది. ఎంతకీ కరగని ఈ కాలం నీ కౌగిట కరిగే తరుణాన ఇంకాస్త ఘనీభవిస్తే బాగుండు.

మెల్లగా సాగుతున్న నా నిరీక్షణం,
చల్లగా వస్తున్న మన సంగమతరుణం,
నీకై నాకై నేల్కాంత వేసిన పూపొదరిళ్ళు,
తరువులు పరిచిన చివురు పరుపులు,
నీ ఒడిలో నిదురించే నా కళ్ళు,
అవిగో అక్కడే నా వూహల వేణువులు,
నాలోని మౌనం తటాలున పరుగిడే నీ దర్శనం!

నీకు ఇష్టమని ఎంకికిమల్లే వూసులు చెప్పాను గుర్తుందా మావా?

సిగలోకి ఓ చిన్ని పూవిమ్మంటే ముల్లుతో గుచ్చి
ముద్దుగా ఓ మొగ్గకొమ్మ నామీదకు వాల్చే ఆ గులాబీ కొమ్మకు చెప్తా
మావా ఇంతే అలక చూపాక నా వొళ్ళోనే తలవాల్చి సిగ్గుపడతాడని.

మొగ్గనీ వదలక మధువుగ్రోలేటి తుంటరి తుమ్మెదకి
కాసింత తటపటాయించి వూసు విప్పేస్తా
మావోడు నీకేం తక్కువ కాదు, మొగ్గలు త్రుంచేటి మొండాడేనని.

మనియాద పెడతావే మనసిచ్చిపుచ్చుకున్న మొనగాడివి నీవె కాదా?
తియ్యంగ కలలుగంట తొంగున్నా అయినా సెయ్యేయనంటవే దొరా?

అందుకు కాదా ఖండితనయింది.

నీతో కలిసి విహరించిన వూహల పూతోటలు,
శిశిరపు శిధిలకళతో కొనవూపిరులు వదులుతున్నాయని,
నీ ఒడిలో నిదురించిన నా కనులు,
నిప్పు కణికలై నన్నే కాల్చేస్తున్నాయనీ వివరించాలనివుంది.
నీ చేతల పులకించిన నా తనువిక,
తానర్పితం కాబోనని "ఖండితంగా" శాసనమేస్తుంది.
చెప్పినవిక చాలని వెళ్ళిరావా మరి?

అయ్యో నా మదికింత వగపేలా నా సామి రాకకై నేను అష్టనాయికనై ఎదురుచూసిన రాతిరి ఈ పిచ్చి మనసు ఎలా మరిచిందో, ఏమో..

మన్నించు కన్నా...

నిత్యం నీ తడిపొడి తలపులతో తనువునలంకరించుకొని,
రహస్యం దాచలేని గుండె చేసే గడబిడనే గంధంగా రాసుకుని,
కార్యం నెరవేర్చుకుని కన్నుగీటిన నిన్నే కాటుకగా అద్దుకుని,
ఆలస్యం చేయక రారమ్మని వేడుతూ నీ "వాసవసజ్జిక"నైతి.

గుండె కతలన్నీ గుట్టుగా, గుసగుసగా చెప్పలేనని,
కలంనడిగి నీలి అక్షరాలు తెచ్చా.
చిర్నవ్వు రేకులన్నీ నీపై చల్లలేనని, చిరుగాలి తెరలుతెచ్చా.
నిన్ను హాయిగా మురిపించి, అదిలించి, నెమ్మదించలేనని,
చందరయ్య నడిగి వెన్నెలమ్మని తేను వెళ్దామంటే,
ఉసిరి కొమ్మ వెనుకనుండి, కొబ్బరాకు పైకెక్కి,
నిక్కి నిక్కి నింగికెక్కి, నల్ల మబ్బు వెనుక నక్కి,
నన్నెక్కిరించి జారుకున్నాడెలాగిక?

నను ఇక పరీక్షించకు వేగిరమే నీ వూపిరి నా అరచేతి చిరు చెమటగా మార్చగా నా చెంతకి రారా కన్నా... ప్రియా ఈ వేదన భరియింపను నా తరం కాదిక

కాలానికి ఎదురీదుకుంటూ గతం వెదుకుతూ,
స్మృతుల తిన్నెలపై, నీ జాడనన్వేషిస్తూ,
అలసితి, సొలసితి,
నేస్తం, ఒక్కసారి తిరిగిరావూ?
వసంతాన కోకిలగానం మనం నేర్పినదే, తరంగిణి వేగం మనం చూపినదే ఒకటి మన హృదయ గీతం మరొకటి మన వలపు సంబరం. ఇలలో మనం, కలలోనూ మనమే. మనకి మనమే తోడు.

అందుకే

మారాకు వేయనని మల్లెకొమ్మ మారాం చేసినట్లు
నువు లేక మనసు మాట వినను అన్నది.
పరాకు మంత్రం జపిస్తూ కోయిలమ్మ మూగపోయినట్లు
నువు లేని నా వనమంతా నిదుర పోయింది.

లోలోని ఆత్రం కాలాతీతమౌతుందని నను తొందరిస్తే.
ఏదేదో నెపం సమయాభావాన్ని నీకు తెచ్చిపెడుతుంది.
నీకు నాకు నడుమ ఇలా నేలపై సరిహద్దుగీసావంటే,
నిక్కచ్చిగ ఆచొటే నేను నింగివరకు వీడ్కోలు గోడకట్టేస్తా.
మదనుని చేత చిక్కి విరహపు సెగల వేగే నీ మగువకి అతి చేరువగా నడయాడుతు ఆమె నిత్యం అతి ప్రియంగా తాకాలనుకునే ఆ వక్షస్థలం అలా కనీ కనిపించక దాచుకోవటం నీకు తగునా నా ప్రాణ బంధమా? నీ మెడవంపులో తలదాచుకుని, నా మెడవంపులో నీ పెదవి చేసే సంతకం లిఖించుకోవాలనుంది. ఎంత తీయని అనుభూతో.

కొనగోర్లు నీ మునిపంటి పదునుకని పదిలపరిచాను
ఇంకేమిచెప్పాలన్నా నునుసిగ్గు కమ్మేస్తుంది
పులకింతల పారిజాతాలు పక్కగా పరిచాను
మధురిమల మరువాలు జతగా కలిపాను

నా మనసు వూసు ఇది …

తావెళ్ళాడని అనిపించిన దారుల గాలే పీల్చుతూ,
తన అడుగులుసోకాయన్న నేల తిరిగి తిరిగి తాకుతూ,తన వూసే వూరూ వాడా చెప్తూ,
తను మెసిలిన లోగిలి వాకిటనే నిలుచుని,
తనొస్తే ఏంచెప్పాలో మళ్ళీ మళ్ళీ అద్దంకి అప్పచెపుతూ,ఎన్నాళ్ళూ గడిపానిలా?
ఏమో తాను తప్ప ఇంకేమీ జ్ఞప్తికే రావట్లేదు!

మనసు, మస్తిష్కం అనుకున్నదొకటి, మూగగానో, మౌనంగానో తనని సాధించాలనుకున్నాయవి. కానీ అపుడపుడూ మాత్రమే తనది, ప్రధమస్థానం నాదనే హృదయానికి దాసోహమంటున్నాయి. అతని కొరకు ఆ గుండె చేసే నాదంలో అవి మూగపోతూనే మౌన రాగాలు ఆలపిస్తున్నాయి. అనుకున్న మౌనమే కానీ అది తన కొరకు మనసా వాఛా మది, హృది కలిసి సాగిస్తున్న మధురమైన పయనం. నీవు పంచిన స్మృతులు మల్లెల మాలలా అల్లి నిన్ను వరించే వరమాల చేసుకుని నిలిచున్నానిచట!

అస్తమానూ వూహల్లోనేనా నిను ఉడికించేదనుకుంటాడేమో?
అమాంతం వెలికివచ్చి వురికే వాగల్లే వూసుల్లో ముంచేస్తాడు.
చిలిపి కళ్ళ వలపు కురిపిస్తాడు, వగలు నాలో వుందోలేదో తడిమిచూస్తాడు.
వదనమేదీ అనో వంపులేవి అనో అంటాడు, నన్ను వంకలేవీ పెట్టొదంటాడు,
ఏదో ఒక వంకతో నాపై వాలతాడు. వంగిన నా వంటిపై స్వారీ చేస్తాడు.
పెదవికి మరో పని చెప్తాడు నాకిక సెలవు దొరకదంటాడు, మాటలిక మనకొద్దంటాడు.
ఇవన్నీ తానొకడే నిర్ణయిస్తాడు, మరలాకాక మరేంవుంటది నేనే తనలో కలిసిపోయాక? ఇంతకీ వాడెవరన్న నా శోధనకి నాకింకా సమయమే దొరకలేదు. ఇకది ముగిసిన సంగతే!
మనసు నికిచ్చేసి నీ వినా మనలేనన్న నా దేహం,మనసా వాఛా ఎన్నడో అయింది నీలో మమేకం.ఆ సంభవానికి గుర్తు మన సాంగత్యమో, సంగమమో కాదు,కలలో మెలకువలో తన ఉలికిపాటుకు మూలమైన నీ తలపే. ఇదంతా అనురాగం, అనుబంధం కప్పుకున్న హృదయం చేసే మాయా?పదిలంగా నన్ను నిన్ను ఒకటిచేసిన విధాత ఆడుతున్న విలాసమా?

నిన్నటి కలవంటి నిజాన్ని మనసు వూటబావిలా అనుభూతి వెనుక మరొక మధుర భావననగా తోడిపోస్తుంది.

ఈనాడు నా ఉల్లం ఝల్లుమంది, ఒడలు వొణికింది, తనువు తీపిఘాట్లతో తెల్లారేవరకు తబ్బిబ్బైంది. చెమరింపుల్లో తృళ్ళిపడింది, అలవోక నవ్వుల్లో మునకలేసింది. నునుసిగ్గు వరదలో మునిగిపోయింది. విల్లో, వీణో ఆ రెండూ కాని మరేదో నా వంటి రూపిపుడు. గుండె జారిపోయింది, కాని తన సడి దుంధుబి వలే, డమరుకం వలే ఇంకా వినిపిస్తూనేవుంది. వలువలు వంటిపై వుండమంటున్నాయి, వడుపుగా పక్కకి తొలుగుతున్నాయి. ఎంత చిక్కబట్టుకున్నా ప్రాణం నీ దరికే పరుగులు తీస్తోంది. ఏదారిన వెళ్ళను? నా వాటిని తిరిగి పోగేసుకోను? ప్రకృతంతా ఈ నీ స్త్రీలోనే ఆవిష్కరించినట్లుంది. మళ్ళీ అదే ప్రశ్న వేస్తున్నాను, ఎవరు నీవు? నిన్నేమని పిలిచేది?

నా కోసం కవితలల్లి, నా కన్నీట నీవూ కరిగి,నీ బాణిలో కథలల్లి,
నా నవ్వులో నీవూ కలిసి,నా కవితకి స్ఫూర్తివై,
నా అనుభూతిలో నీవూ తడిసి,నీ వాణిలో తేనెలునింపి,
నా బాధలో నీవూ గడిపి,నా తోడువై మెసిలి,
నా నిట్టూర్పులో నీవూ ఎగిసి,నీ కౌగిలితో కమ్మేసి,
నా వొడి నీవూ దోచేసి,నా ఉనికి నాకిక వద్దని,
నీ వినా నే మనలేననిపించిన నా ఆత్మబంధువా,
నీ నా బేధమిక లేనేలేదని మనవైక్యమైన ఆత్మలని నేడు చూపవా?
ఆత్మసంగమం అయిన అస్థిత్వంలో తనువు కలయిక అనివార్యమని, ప్రియా,
ఆ పడుగుపేకల మధురిమల మేళవింపే నాకు నీవిచ్చే కానుకని నిరూపించవా?


నీ చెంత నేను కలువల నవ్వుని నా సరసన నీవు నెలరాజువి. మన సావాసం రాగ భరితం మన కలయిక భువికి దివికీ నిత్య వాసంతశోభ.

ఏటి ఒడ్డున ఏదమ్మ నా ఆలిచిప్ప?
తోట మలుపున కానరాదే నా రామచిలుక?
గూటిలోపల తొంగోదే నా గోరువంక?
అమ్మో నా మనసు చింతకి వైద్యమేదీ?

మొన్న నీ కళ్ళతో కలిపిన నా కళ్ళునిను చూడక నేనుండలేనని చెప్పలేదా?
నిన్న నీ అడుగుల్లో అడుగేసిన నా కాళ్ళునిను చేరక ఆగలేనని తెలుపలేదా?
ఏ కలల్లోనూ నీకై వెదకబోను,
వూహల్లోనూ నీకై నిరీక్షణ మాత్రం ఆపను
ఈ ప్ర్రాయమాని నను ప్రశ్నించుకోను,
నీ రాకకై అనునిత్యం వేచివుంటా.ఇది తరుణమాని నిను నిలదీయను,
కల,ఇల,వూహ అన్నిటా స్వాగతిస్తా.నా మానసమే నీకు కోవెల చేస్తా,
ఈ సమర్పణమే నా కానుకగా ఇస్తా!

గోరు వెచ్చని సూరీడ్ని చూసినా, గోముగా చూసే గోరువంకని చూసినా, గొల్లుమని నవ్వే గొబ్బి పూవు చూసినా, అసలు కదలిక అన్నది ఎక్కడ చూసిన చివ్వున మెదిలే ఉహా అందులో నీ సందేశం ఏదో వుందనే. కలిసున్నా అంబరమే, కలిసే ఘడియల్లో, కలిసి విడిన కాలానా అంబోధే నా తలపుల కొలత. నీ నెలత మది నీవెరుగవా సఖుడా? త్రికాలాల్లోనూ నా హృదయనాధుడివి నీవే కాదా కన్నా. దేవేరిగా నిన్నేలినా దీనురాలనై నిను వేడినా అది ప్రేమ కోసమే...


ఇన్ని పదాలు ఏరికూర్చి నీ ఎదపై తలవాల్చి నా మదిలో మళ్ళీ నీతోనే వూసులాడితే ఎప్పటి మాదిరే ఒక్కమాట అంటావు "నా లేత బంగారు, నువ్వే నా లోకం, నేను నీకు అంకితం" అని. నీ నయనం సమ్మోహనం, నీ అధరామృతం మధురం, నీ ఆలింగనం మనోన్మత్తం, నీ గమనం కమనీయం" అని చేతలతో చెప్పకనే చెప్తావు. నేనింక కోరేది ఏది ప్రియుడా?

నిన్నటి గూట్లో పదిలంగా దాగిన గువ్వ నా మది.
రేపటి వలలోకి కలల కడలిలోకి లాగినవాడివి నీవె కదా!మన వేదం మన సాంగత్యం, మన పయనం మరో ప్రేమ ప్రస్థానం.
మనమిరువురం బహుదూరపు బాటసారులం, సవాళ్ళకొగ్గని సహవాసులం.

[ప్రేమ కావ్యం-2 శ్రీకారం ] ప్రేమని శ్వాసించే ప్రతి మనసులోదీను...

ముందుమాట: దాదాపుగా నాలో అణగారిపోయిన భావుకతకి, కవితాధోరణికీ స్ఫూర్తి నా జీవితం, తను పోగొట్టుకున్నదాన్ని తిరిగి వెదుక్కున్న ప్రేమభావన, దాని తాలూకు భావావేశం. అందుకే నా ఈ నూటొక్క కవితల మరువానికి ఆ చివురు తొడిగాను. ఈ అఘ్రాణింపు చవిచూడండి. ప్రేమ అమరం, ప్రేమికులు చరితార్ధులు. మీ మనసులోని భావనలు నాతో పంచుకోండి. ఈ క్రింది వచన కవితలో మునుపటి 100 కవితల్లోని పంక్తులు ఉటంకిస్తూ లింకులు ఇచ్చాను. ఇష్టమున్నవారు అవీ చూడొచ్చు. నా మొదటి ప్రేమ కావ్యం చదివారా ఇంతకీ?.
*******************************************************

కన్నా, ఇది మన మరో ప్రేమకావ్యానికి శ్రీకారం. పదిలంగా దాచేసానా నిన్ను, ఈ చంటి చూడు "నల్లనయ్య" అని తలపుల తేనెపట్టు చెదరగొట్టేసాడు. ఎంచక్కా తన దార్న తాను తన నెచ్చెలి చెంతకి సాగిపోయాడు.

"తలచి, తరిచి, తిరిగి తిరిగి నాలో నేను తలపోసుకున్నా.
వలచి, వగచి, సుడులు తిరిగి వలయమై నన్ను నేను కమ్ముకున్నా.
విసిగి, విడిచి, తిరిగి రాకన్నా నను వీడని ప్రశ్నలే మరలా వేసుకున్నా.
నేను రాధనా లేక ఊర్మిళనా? నీచెంత నేచేరనా? నావొడిని నిను సేదతీర్చనా?

ాధ యమునా తటిలో తన నల్లనయ్య కొరకు వేచి,
ఆ వెన్న దొంగ వూసుల్నే వెచ్చగా కప్పుకుని పవళించి వుండివుంటది.
ఊర్మిళ తనవాడ్ని వలపులోలలాడించిన పానుపుపై వాలి తిరిగి,
ఆ మధురస్మృతులు నెమరువేసుకుంటూ నిదురలో వుండివుంటది."

అయినా నల్లనయ్య వలపుల్ని అంతా కొల్లగొట్టేసారుట.
అందుకని మనవే కొన్ని తనకి పంచేస్తా. అతిశయం అన్నా కానీ అదే నిజం.

"నేను నేనే, నేనెవరో కావటమేమిటి? నాలోని పరవశం విహంగమై స్వేఛ్ఛగా రెక్కవిప్పుతోంది
నీ చెలిమే గంధమల్లె అద్దుకున్నా, నీవు పంచిన అనుభూతులే చీరగా కట్టుకున్నా.
మనమాటలు అందియలుగా కట్టుకున్నా. మనకలల గీతాలాలపిస్తున్నా.
నీసడిలేని మరెవరూ రాని ఈ తోటలో, ఒంటరినై, రంగవెల్లినై నర్తిస్తున్నా."

నిదురమ్మ ఆ మలుపులో ఆగి నను చూసి కనుగీటి నవ్వుతోంది, నీ వాడ్ని చేరదీసుకో అని.
ఒక్కసారి అలా వనవిహారం చేసివద్దామా? పోని ఓ లేఖ వ్రాసేయనా? ఎన్ని లేఖలు వ్రాసుకున్నాం,

మరోసారీ అదే లేఖా అంటావు.
..
మనం కలిసుండే లేఖల్లో మళ్ళీ మళ్ళీ కలుస్తాం.
లక్ష జన్మల కోటి లేఖల్లో ఒకరినొకరు తెలుసుకుంటాం.

మనం అలా సాగర తీర సమీపాల్లో చేపల్లా ఆడామే గుర్తుందా, అపుడు పోగేసిన ఆలిచిప్పలు మా వూరి నదికి ఆమె ఇష్ట సఖుని కానుకని చదివించాము గుర్తుందా. చేపపిల్లలా చిందేసి "అస్థిరవై, అంచలంచల అనీషవై దరిలేని తీరాలకడుగులేస్తూ, ఏ అదృశ్యప్రియునితోనో గుసగుసల గుంభన నవ్వు లొలికిస్తూ, ఒరవడిలోనూ తడబడుతూ ఏ ఓడిని చేరేవు." అంటున్నా వినక పరుగులిడింది కదూ?

నా మోవి నీ భుజాన వాల్చి అపుడేమన్నాను...అదైనా చెప్పు..

స్మృతుల అక్షయం నుండి తొణికే, క్షణపు బిందువులన్నీ ఏరి,
జీవనసాగరతీర భావరేణువుల తళుకులద్ది,
గుండె ఆళువలో గుత్తంగా చేర్చి, ఓ రూపునిస్తే
మేలిమి ఆణిముత్యమై మెరిసి, నా మీద రువ్విన,
మెరుపుల జడికి ప్రతీకవై నిలిచిన, నా అపురూప నేస్తం,
కంటి బాస, గుండె వూసు, జతగూడి గుస గుసలాడితే,
నీ కలకంఠి నోట పలికే పాటకి పల్లవి నీ స్ఫూర్తే.

ఈసరికి నా స్పందన నిను చేరివుంటుంది. మళ్ళీ మనవూసుల్ని
రేపే కాదు కాదు ఈ క్షణమే కలబోసుకుందాం. రావా కన్నా త్వరగా నీ చెంత లేనిదే నా మనసు పలుకనంటుందిక...