నా బ్లాగుని చదివే అందరికీ - వీడ్కోలిక

కారణాలు ఏవైనా ఇక నేను రాయలేను అన్న ఆశక్తత నన్ను కమ్మేసింది. ఈ వనాన ఋతువులో, కాలాలో గడిచిపోయాయి. శీతవేళ వచ్చేసిందిక. శిశిరమెంత కాలం కొలువౌతుందో తెలియదు. "రాయగలను" అని మభ్యపెట్టుకోలేను. "రాయను" అని ఆన పెట్టుకోలేను. మరి మిగిలింది ఏమిటన్నది కాలానికి వదిలేస్తున్నాను.

నా రాతలకి చదువరుల స్పందనలు, ప్రతిస్పందనలు, ఇతర బ్లాగులు అన్నీ నా ఎదుగుదలకి దోహదం చేసాయి. సాహిత్యం పట్ల దాహాన్ని పెంచాయి. రచనా/పఠనా వ్యాసాంగాల విలువని విశ్వసనీయంగా తెలిపాయి. సాధన వీడను. అది మాత్రం నిస్సందేహం.

ఈ విషయకంగా నేను బ్లాగ్ప్రపంచానికి హృదయపూర్వక ధన్యవాదాలు తెలుపుకుంటున్నాను. అలాగే తెలిసో తెలియకో ఎవరినైనా నొప్పించి ఉంటే క్షమార్పణలు కూడా! ఆత్మీయులందరినీ కోల్పోతున్నాను. ప్రియాతిప్రియమైన నా మరువాన్నీ విడనాడుతున్నాను. ముందే తెలుస్తున్న వేదన. అయినా వెళ్లాలి.

ప్రకృతి - సమస్త చైతన్యానికి మూలం. చలం 'పురూరవ' లో అన్నట్లు “అద్భుతమూ, అతీతమూ అయిన విషయాలను చూస్తూ కూడా సాధారణత్వం కింద సమర్థించుకునే అల్పస్థితి ఈ లోక దురదృష్టం. అట్లానే కాకపోతే సూర్యోదయమనే పరమద్భుతాన్ని ప్రతినిత్యమూ చూస్తూ నిర్జీవంగా బ్రతుకుతూ ఉండగలరా?” - నేను ఉండలేను. అలాగే నిట్టనిలువునా నరికేసినా, చివురేసి పూవు పూచి పలుకరించే ఈ చెట్టు ఎంతో స్ఫూర్తినిస్తున్నట్లుగా, ఓదార్పునిస్తున్నట్లుగా తోస్తుంది. జీవంలేని జీవితమక్కర్లేని నిర్జీవమైన ఒంటరిగా ముగిసిపోవాలని మాత్రం లేదు నాకు. నిజానికి ప్రకృతిని గమనిస్తూ జీవమున్న జీవితాన్ని గడపటమే మునుపటి నా ప్రపంచం. తిరిగి అటుగానే ఈ పయనం.


సెలవిక మిత్రుల్లారా.

ఇక కనుమరుగైపోతున్నావా!

* ఆ పై చిత్రం ఏమిటీ ఎందుకు కలిపాను అన్నది క్రిందన వ్యాఖ్యలో వ్రాసాను.

మీ "మరువం" ఉష.

విమోచన

From collections at GALLERIA SOTTIL - Dolphin Resort, Disney World

[ఈ చిత్రం నేను అక్కడ విహారయాత్రలో నా కామెరాతొ తీసినది]

కల చందమామగా
విచ్చుకుంది...
కలల మధ్య
కుప్పకూలిన
వంతెనలా వాస్తవం

కలలేని నిదుర కలవరపడింది
కలలేపిన కన్ను కలతపడింది
కలచెదిరిన చీకటిలో భళ్ళున తెల్లారింది
కలలెరుగని లోకం ఎదుట నిలిచింది

ఎన్ని కలల్లో వెదికినా దొరకని రూపు
కంటిపాపలో కన్ను గీటింది
లెక్కకందని ఊహలు రెక్కలొచ్చిఎగిరాయి
కలలబందీకి కడకి విడుదల దొరికింది

* * * * * * * * * * * * * *
ఒక విధంగా కలలోంచి వాస్తవంలోకి వచ్చిన భావన అయిన కలకాలం కవితకి ఇది మరొక వైపు కావచ్చు.

ఎంతెంత దూరం

ఏటి గట్టున పచ్చిక చివురికీ,
గూడు కట్టనున్న గువ్వకీ
ఏ మాత్రమేం ఆ దూరం?
ఎడదలో తడారనంతవరకు
ఆశల పందిరులు వేవేలు.
గిజిగాడి గూటి నేత ఆపతరమా?

ఇంద్ర ధనుస్సుల సమూహానికీ,
నడుమ దారి తప్పిన క్షణానికీ,
ఎంతేమిటి ఎడబాటు?
మనసులో మనిషున్నంతవరకు
కలల రంగవల్లులు కోటానుకోట్లు.
జవరాలి గాజుల సవ్వడి మోహనరాగమే!

* * * * * * * * * * * * * * * * *

గిజిగాడు ఇదిగో ఇక్కడ, మా బాబాయ్ [వంటి] నూతక్కివారు పట్టేసారుగా..

ఈమాట వారికి కృతజ్ఞతలతో, అనేక రకాల అనుభూతులను వినిపించగల మోహనరాగం గూర్చి ఇక్కడ.

కలలుకనే కళ్ళెవరవని అడిగితే మీకు నాగురించి ఏమీ తెలియనట్లే..

చిన్నప్పటి ఆటలలో ఓ చిన్ని ఆట - ఇద్దరు ఆడతారు. ముందువాళ్ళు ఇసుక నింపి, పుల్ల గుచ్చి, వెనకనున్న వాళ్ళు కళ్ళుమూసి నడిపిస్తూ సాగేది. "ఎంతెంత దూరం?" అంటూ ముందు వెళ్తున్న చిన్నారి అంటుంటే వెనుక వస్తున్న గడసరి "చాలా చాలా దూరం" అని అలా ఇలా తికమకగా తిప్పి ఓ చోట ఆ ఇసుక పారబోయించి రావటం..ఈసారి కళ్ళు విప్పుకున్న ఆ చిన్నారి, ఆ స్థలం వెదికి పట్టుకోవటం..

ఒక అనుబంధాన చిక్కిన మనసులు ఆశలతో ఎన్ని దూరాలు వెళ్ళివస్తాయో, ఎన్ని తావులు వెదికి దాచిన కలలు పట్టుకుంటాయో అని - ఈ చిన్ని కైత

ఈ దేశం నాకేమిచ్చింది? నేను ఈ దేశానికేమిచ్చాను?

ప్రవాసదేశం లేదూ నా కర్మభూమి, నేను మెట్టిన స్థానం ఎన్ని రకాలుగా పిలిచినా ఈ అమెరికానే, నా మనుగడకి మార్గాన్నిచ్చిన ఈ గడ్డనే. ఈ దేశం నాకేమిచ్చింది? అన్న ఆలోచన నిత్యం ద్వైదీ భావాల్లో ముంచి తేలుస్తుంది. సుఖమా? సౌఖ్యమా? భయమా? దిగులా? ఇక్కడి వార్తలో, సమకాలీన సమస్యలో ఎత్తి రాయటం కాదు నా అభిమతం, ఇదీ ఓ స్వగతమేనేమో!

అసలీ వేగవంతమైన జీవితాల్లో ఓ పరి ఆగి ఈ ప్రశ్న వేసుకుని సమాధానాల ఆప్షన్స్ బేరీజు వేసుకునే అవకాశముందా? నాకు తప్పా ఇంకెవరికైనా వారికి విసుగుదల కలగకుండా వేయగలనా? అలా అసహనం చూపేవారినీ, జీవితం పట్ల నిర్లక్ష్య వైఖరితోనో, బాధ్యతారహితంగానో నడిచేవారినో కాలర్ పట్టి నిలదీయగలనా..డైగ్రెస్ అయ్యాను...మళ్ళీ అసలు మాట లోకి వెళ్తూ..

ఈ దేశం నాకేమిచ్చింది? అయినా అలాగే ఎందుకు వేసుకోవాలి ప్రశ్న. నేను ఈ దేశానికి ఏమిచ్చాను? అని ఎందుకు కాకూడదు. సరే మొదటిది ఎత్తుకుందాం.

దైనందిన జీవితంలో సౌఖ్యాన్ని, స్వేఛ్ఛావాయువుల ఊపిరిని ఇచ్చింది. ఉద్యోగాల్లోని తీరు ఆధారంగా భావి పట్ల అభద్రత చవి చూపింది. I am not loyal to you, you are not loyal to me అన్న నిష్టూరాన్ని మోయమని మీద పడవేసింది. You didn't ask; I did not tell you అనే సత్యాన్ని కొన్నిసార్లు ప్రియభాషణంగా మరి కొన్నిసార్లు మాట కోసం తపించిపోయేలా చేసింది. అక్షర ప్రాతిపదికగా అమిరే అనుబంధాలని రుచి చూపి, మనసారా మనసు తలుపు తెరిచాక, అవి అందించి వెళ్ళిన వేదన కానుకలని లెక్కించుకొమ్మంది.

ప్రకృతి పరమైన ఋతువుల అందాన్ని హృద్యంగా మీదకి రువ్వుతుంది. వైవిధ్యభరిత వాతావరణాలు, ఆటలు పాటలు క్రీడలు అవకాశాలు ఆవలీలగా అందించి స్వర్గధామాలకు తీసుకుపోతుంది. ఆహార పద్దతులు, రుచుల సమ్మిళీతాల తారంగాలు కట్టిస్తుంది.

జీవిత కాలాల వృద్దాప్యపు దశని, అవసానదశలో బాధాకరక్షణాలనీ వార్తల్లో, వీధుల్లో చూపి బెదరగొట్టింది. మనుషుల్లో అంటురోగంలా పాకుతున్న యాంత్రికత్వాన్ని చూపి వణికేలా చేసింది. ధనవ్యామోహంలో బాంధవ్యాలు వీగిపోగలవని ఋజువు చేసింది. మనిషి మౌలికంగా ఒంటరని ఎక్కువగా గుర్తు చేసింది. స్వేఛ్ఛలోని పరిమితిని ఎత్తిచూపింది.

ఇన్ని మంచిచెడుల మధ్య ఇంకేదో ఇస్తూనే ఉంది, ఇంకా దాచిపెట్టినట్లు ఊరిస్తోంది. వద్దని కావాలనిపించే, కాదని కాకతప్పదనిపించే ఏదో..అవకాశాలా, ఆశాద్వారాలా. పొలిమేర దాటలేవని కవ్విస్తుంది. పిల్లల భావికి తెలియని భరోసా ఇస్తోంది. స్త్రీగా సామాజిక స్థాయిలో అసమానతని దరిచేరనీయక విశ్వాసంగా అడుగేసేలా చేసింది.

వదిలి వెళ్లగలనా? ఉండి ఇష్టపడగలనా? నా మూలాల విలువలు నా తర్వాతి తరానికి ఇవ్వగలనా? రోజురోజుకి వాళ్ళలో చొచ్చుకుపోతున్న ఈ సంస్కృతి ఏదో శాతానికి కుదించి, మాటల్లో, మాధ్యమాల్లో కనపడే నా సాంప్రదాయాన్ని వారిలో సాగుచేయగలనా? దేన్ని పరిరక్షించగలను? ఎన్ని పదిలపరచగలను? కాలానికి ఎక్కుపెట్టి వదిలిన ఈ బాణాలు వాటి గురి, లక్ష్యం అవే చూసుకుంటాయిలే అని నమ్మిక తో రేపులోకి ఎప్పటిలానే అడుగేస్తూ..

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

ఇక రెండో ప్రశ్న - ఈ దేశానికి నేను ఏమి ఇచ్చాను?

నా వృత్తిపర బాధ్యతగా నా మెదడుని, మేధని ఇస్తున్నాను. నిజాయితీగా నా సాంకేతిక నైపుణ్యాన్ని ధారబోస్తున్నాను.

విరాళాలు అడిగిన ఏ సంస్థకైనా తగు ఋజువు చూపితే నేను సహాయపడనిది లేదు.. స్కూల్స్, సంస్థలు [ప్రకృతి వైపరీత్యాలు, క్షతగాత్రులు, జీవనోపాధి, యుద్దసైనికుల నిధి ఇలా దాదాపుగా పదింటికి], ఇక్కడి నుంచి విదేశాల్లో సేవలు ఇచ్చే సంస్థలకీను [అవొక ఐదు లెక్క].

మన కుటుంబ విలువలు, సాంప్రదాయాలు జిజ్ఞాసతో అడిగే విదేశీయులకి అందిస్తాను. వీళ్ళలో మన పట్ల సదవగాహన రావాలని ప్రయత్నిస్తాను. దేశం నాది కాకపోయినా నాదన్న భావనతోనే ఇక్కడ ప్రశాంత వాతావరణానికి నా వంతు కృషి చేస్తాను. ఒక మనిషిగా నేను చేస్తున్నా ఇవి చాలా వరకు సమిష్టి కృషిలో భాగాలు. ఏదో ఒక ప్రయోజనానికి హేతువులూను. ఇది చాలదా? ఈ దేశానికి నేను ఇవ్వగలది ఇంకేముంది.


Every year as a donor I receive a compliment pack with my address stickers and a card from the Disabled American Veterans Association. Just sharing the poem, Forget-me-not, from this year's Memorial Day card observed "In honor of the soldiers who have given their lives for our country".

Forget-me-not
When you're lost in thought
As you make it through your day

Forget-me-not
I am one who fought
And was scarred along the way

Forget-me-not
For the freedom bought
With the lives one can't repay

Forget-me-not
When ever your child is taught
To remember yesterday

Forget-me-not
When the day is hot
And you bend your knees to pray

Forget-me-not
Yes, I heard the shot
But I did not run away

Forget-me-not
I'm a patriot
And I need your help today

***************************************
A part of reader in me longs for works like this, Ancient India's Contribution to Our World's Material (Temporal) Culture - http://hindutva.org/sudheer_birodkar/india_contribution/

After the 911 incident, when people are sending in messages..I quoted the below from this book.. I am not in to religion as a means to hate others. Later I found out that , This book is apparently used as a reference for History in High School.

"Here goes a Sloka (couplet) from the Atharva Veda (one of the 4 Vedas - treatises on knowledge from ancient India)
which embodies the true spirit of humanness expressed, not today, but four thousand years ago.

We are the birds of the same nest,
We may wear different skins,
We may speak different languages,
We may believe in different religions,
We may belong to different cultures,

Yet we share the same home - OUR EARTH.

Born on the same planet
Covered by the same skies
Gazing at the same stars
Breathing the same air
We must learn to happily progress together
Or miserably perish together,
For man can live individually,
But can survive only collectively"



దశాబ్ద సుమారు ఈ ప్రవాసంలో కొన్ని ఘట్టాలు/మైలురాళ్ళు:


2000



అమెరికా రావటానికి నిర్ణయం.. సిడ్నీలో సుమారు వంద కుటుంబాలతో పరిచయం. "ఎందుకు అమెరికాకి వెళుతున్నారు?" అన్న సన్నిహితుల ప్రశ్నకి, ముందుగా నవ్వు సమాధానం "వేచి చూడండి" అన్న మాకే స్పష్టత లేని, దానికి లేని బలాన్ని అద్దుతూ అప్పటికి తప్పుకున్నా ఇప్పటికీ అదే స్థితి. అసలు కన్నభూమి వదిలాక ఏ కర్మభూమి మేలు? మునుపటివారికి రెక్కాడాలి, మనకి మెదడు అరగాలి - అదీ సూత్రం.

2001


వచ్చి ఏడాదన్నా కాలేదు. ఇంకా నికరమైన పరిచయాలు లేవు. సెప్టెంబర్ పదకుండు ఘటన తర్వాత మూడో రోజుకి పిల్లాడి స్కూల్ నుంచి ఫోన్, కళ్ళు తిరిగి పడిపోయాడని. ఉరుకులు పరుగులు గా వెళితే, నీలో బిన్ లాడెన్ పోలికలున్నాయని వెనక నుంచి తల మీద ఇద్దరు పిల్లలు గట్టిగా మోదితే బిడ్డ అలా.. ప్చ్.. భయం గుప్పిట బతికినట్లు. తిరిగి వాడు వాలంటీర్ గా దెబ్బతిన్న కుటుంబాల సహాయార్థం విరాళాలు పోగేసి, లోకల్ హీరోస్ గుర్తింపు పొందినపుడు సంతృప్తి. పిన్న వయసులో కష్టసుఖాలు అవగాహనకి వస్తున్నాయిలే అని.

2002


ఆరోగ్యం, వ్యాయామం పట్ల నామకహా శ్రద్దలోకి జీవితం దిగబడిపోతున్నప్పుడు రెండు హిప్ బోన్స్ రీప్లేస్ అయినా శ్రద్దగా వర్కవుట్, నృత్య సాధన చేసే స్నేహితురాలు దొరకటం. ఆ ప్రభావాన తిరిగి కళాశాల నాటి వైభవం జీవితంలో తొంగి చూడటం. అలా అలా మారథాన్ పరుగులు, శాస్త్రీయ నృత్య ప్రదర్శన జీవితంలో సంభవించటం.

2003


"ఇల్లు కట్టి చూడు" అనుభవం లోకి వచ్చేసింది. భూమి పూజ అయిన ఆర్నెల్ల లోపే స్వంత ఇల్లు. ఆ ఏడాదే ఇండియా ప్రయాణం. మోసం చేసి టికట్స్ డబ్బు వాడేసిన ట్రావెల్ ఏజంట్ చేతిలో నావి ఆరు వేలు పోతే అసలు మొత్తం రెండువందల యాభై వేలు మోసగించాడు. మన దేశస్తుడు. ప్రవాసజీవితాల సాధక బాధలు ఎరిగినవాడు. మరి, అన్ని తెలిసీ ఎందుకీ మోసాలు? ధనం, మూలం, మిదం, జగత్ కాబోలు.

2004



పిల్లదానికి అమెరికా సేవాతత్పరత పరిచయం చేయగల గర్ల్ స్కౌట్స్ అనుభవం. ఐదేళ్ల వయసులోనూ వారికి తగ్గ పనులు వారూ చేసారీ చిన్నారులు.


2005


ఇక్కడ ఉన్నా మనసెప్పుడూ అక్కడే. "ఏటిలోని కెరటాలు ఏరు విడిచి పోవు ఎదలోపలి మమకారం ఎక్కడికీ పోదు ఊరు విడచి వాడ విడచి ఎంత దూరమేగినా ఊరు విడచి వాడ విడచి ఎంత దూరమేగినా సొంతవారు ఐనవారు అంతరాల ఉందురోయ్ . ..." మొదటిసారి మా మేనమావయ్య నా స్వంత ఇంటికి రావటం. ఆ దంపతుల యాభయ్యవ వివాహదినోత్సవ వేడుక నేను చేయటం.. ఈనాటికీ మావయ్య ఆ మాటలు వస్తే ఆనందంగా గుర్తు చేసుకుంటారు.

2006




ఏ స్వలాభాపేక్షకీ తలనీలాలు ఇవ్వని నాకు, ఒక సదుద్దేశ్యంతో ఆ స్థాయి పుణ్యాన్ని, దాదాపు త్యాగసమానం [నాతో ముప్పై యేళ్ల పైగా ఉన్న కురులు ఇచ్చేయటం అంతేగా!] Locks of Love కి జుట్టు ఇచ్చేసా. నా కారణంగా కాకపోయినా ఆ సమయాన ఒక స్ఫూర్తి కలిగి మరొక ముగ్గురు కూడా ఇవ్వటం ఇంకాస్త సంతృప్తినిచ్చిన పరిణామం.

2007








అసలు హైస్కూల్ దాటేవారికి గ్రాడ్యుయేషన్ చేయాలా? అది వారిలో ఉత్సుకత/బాధ్యత పెంచుతుందా? అసలు కళాశాల విద్య సముపార్జనకి ఉద్యుక్తులని చేస్తుందా. ఇప్పటికీ ఈ విషయమై భిన్నస్వరాలు ఉన్నాయి. నేను ప్రత్యక్ష్యంగా గ్రాడ్యుయేషన్ సెరెమనీ చూసాను. ఆ సమయాన మా ఊరిలోని కాప్ అండ్ గౌన్ ఫాక్టరీకి వెళ్లటం తో, ఆ సీజన్ లో ఆ కార్మికులు, ఉద్యోగుల మీద ఎంత పని వత్తిడి ఉంటుందో తెలిసింది. పైన రెండూ అక్కడ తీసిన ఫొటోలు.

2008



నాకు స్వదేశీయానం - పిల్లలకి అదొక విదేశీయానం మాదిరిగా. గత నెల టపాలో ప్రస్తావించినదే. నన్ను అమితంగా ప్రభావితం చేసిన ఉపాధ్యాయిని చాలా యేళ్ళకి కలిసిందీ యేడే. అమెరికా నా కలల ప్రపంచం, అక్కడ నా ప్రియ శిష్యురాలివి నీవున్నావు అంటే నాకు అమితానందం అన్న ఆ మాటలు ఈ నాటికీ పునశ్చరణ కి వస్తూనే ఉన్నాయి.

2009

విరాళాలు ద్వారాగాను, తెలిసిన మార్గాల్లోనూ సహాయపడుతూ నా ప్రియ మిత్రురాలికి అండగా మేమే మొదలు పెట్టిన సంస్థ - జన్యా.


2010



ఈ దేశం లో పిల్లలకి అన్నీ ఎక్స్పోజర్ ముందుగానే అవుతాయి..మా పాప హెయిడీ కి తనంత తన ప్రయత్నం తో మూడు వందల డాలర్స్ పోగేసి తనంత తనే రీసెర్చ్ చేసి ఉన్నంతలో రెడ్ క్రాస్ మాత్రమే మెరుగైన సేవలు, దానమిచ్చిన మొత్తానికి తగు న్యాయం చేస్తుందని వారికి ఇవ్వటం జరిగింది.

అలాగే లెమనేడ్ సేల్స్, బేక్ సేల్స్ చేసో, లేదా సరదా ప్రాజెక్ట్స్ చేసో, తన పుట్టినరోజు కానుకల సొమ్మో అలా విరాళాలుగా ఇస్తుంటే, ఇక్కడ పెరగటం వలనేనా పదకుండేళ్ళ పిల్ల అంత గా దృక్పథం ఏర్పరచుకున్నదీ అనిపిస్తుంది. కనుక, ఈ దేశం నేను ఒకరికొకరం ఇచ్చి పుచ్చుకుంటూనే ఉన్నాము, ఇకపైనా ఉంటాము.

దేశానికి నా అభినందనలు. నా మిత్రురాలు భావన మాటల్లో మరికొన్ని ఇక్కడ.

ఈ రోజు జరిగిన ఫైర్ వర్క్స్ లో రద్దీ కారణంగా, కాస్త దూరం నుంచి తీసిన ఫొటోల్లో కాస్త మెరుగ్గా వచ్చినవివి.

చిన్ముద్రల టపాసు... :)

ఈ కాంతులు ప్రతి ఒక్కరి జీవితాల్లో వయో, జాతి, కుల, మత అంశాలకి అతీతంగా సుఖ శాంతుల ప్రతీకలు. అలాగే మా/స్నేహితుల పిల్లలు దీపావళి అంత సందడిగా, సంబరంగా ఇంటి దగ్గర పేల్చిన ఆనంద టపాసులివి.



"సర్వే జనా సుఖినోభవంతు"

జంటగానం

రేయి వెన్నెలంతా కొమ్మల్లోకి నింపుకుని
తెలవారి పుప్పొడి పదాలు రాల్చిన మొక్క.
పగటి కాంతులు గుప్పిట పట్టుకుని
సంధ్య వేళ మొగ్గల పాటలు విప్పిన తీగ
రేయింబవళ్ళ సాక్షిగా నెయ్యం చేస్తాయి.

కలల విత్తులు నాటుతున్న మనిషికి
కొమ్మంటు జోడీలు వెదికే మనసు,
ఊహలకి ఆలంబన తరిచే మనసుకి
అరచేత స్వర్గాల మురిసే మనిషి,
ఆశానిరాశల సాక్షిగా బతుకు సాగిస్తారు..