ముందువెనుకల ఘోషలో..

పిడుగులుగా పగిలిన ఆకాశం
నీలి ముసుగులో మొహం దాచుకుంది.
ఉరుమున జనించి,
మెరుపున ముగిసిన స్వరం
మౌనరాగం ఆలాపిస్తోంది..

ఆకుబొట్లుగా పొగిలిన తరువు
చివురు భాష్పాలు సిద్దం చేసుకుంటుంది.
మొగ్గగా వసివాడి,
చెదిరిన రెక్కల ముడిచిన పుష్పం
ఎండుటాకు చితిలో దహనమౌతుంది..

రాపిడిలో రాజుకున్న చెకుముకి నిప్పు
శవసంస్కారాన చల్లారింది.
గోతుల్లో,శవవాటికల్లో కయ్యలు,
ఉప్పునీరు ఆర్పలేని అగ్గి
యజ్ఞసమిధలు బుగ్గిచేస్తుంది..

పొంగులో పొర్లిన పాలచుక్క
కుండమీది మసితో సహవాసం చేస్తుంది.
గతపు కొట్లగదిలో రెక్కలిరిగిన గబ్బిలం,
మరపు వరాన్ని కాలరాచి మానసం,
శాపగ్రస్త గడువుల జపతపమొనరుస్తూవుంది..

నాణెం తిప్పితే..

రెప్పచెప్పని వూసులు,
మబ్బుతునకలుగ జారినట్లు..

రివ్వున ఎగిసిన పావురాయి
రెక్కబరువుకి కృంగినట్లు..

నిండుగ విరిసిన తురాయి
కొమ్మవూపుకి తూగినట్లు..

గుంపుగ ముసిరిన చివట్లు
ఆగ్గిసెగలో ఆహుతయినట్లు..

ఎర్రెర్రని వేకువ పొద్దు,
దిగులు అద్దుకుని కమిలినట్లు..

కనపడని సంకెళ్ళ సవ్వళ్ళు,
నిరపరాధ మానసాన స్వగతాలు..

జీవితనాణాన్ని తిప్పిచూస్తే చిత్రాలు,
శోకాలవిలయాలే ఆనందనిలయాలు..

వెన్నెల తాకి విచ్చిన కలువలు,
కొలను నట్టింట కాసులపేర్లు..

కొనవేరున తగిలే చిత్తడి,
పైరగాలుల పలుకరించే పుడమి..

అంగరదీపం చిమ్మే రవ్వలు,
తరగని ఆశకి చిరునామాలు..

నవ్వు చాటున పలకరింపులు,
నేలకి దిగివచ్చిన గంధర్వగానాలు..

కనిపించే రెక్కల రెపరెపలు,
తపించిన మనసుకి సాంత్వనలు..

**********************
అంగరదీపం - embers, the smoldering remains of a fire

జలతరంగిణి

చినుకు చక్కిలిగింతలతో
కులుకు హొయల తృళ్ళింతలు
ఎక్కడ నేర్చిందీ కొలను?
నాచు మీద లేఖ రాసి నవ్వుతోంది..
చేపపిల్ల చిరునామాలు వెదుకుతుంది..

గులకరాళ్ళ అందియలు కట్టి
మేని విరుపులే నర్తనలుగ అర్చన
ఎవరు చెప్పారీ నదికి?
నేల నుదుట ఒండ్రుతిలకాలు అద్దుతోంది..
గట్టుమీద చెట్టు పసుపుపూలు రాలుస్తోంది..

నది సవ్వడికి నివ్వెరపడి
అలల తాకిడితో సమరం
ఎందుకు చేస్తుందా కడలి?
విజయదరహాసాలు గవ్వలై ఒడ్డు బరువెక్కుతోంది..
దూరాన నావలో తెరచాప పతాకం ఎగురుతోంది..

ఊహల కొలను గుండె పట్టనంటూంటే,
అనుభూతి నదీనదాలు మానసాన పుడుతూనేవుంటే,
అనుభవసాగరాలు అనునిత్యం ఆటుపోటుగ సాగుతుంటే,
త్రిమూర్త జలనిధిలో లెక్కకందని ప్రదక్షిణాల తరించాను.

/***********************************/
జలతరంగిణి అంటే సాగరజలాల తరంగిత నాదం కావచ్చు, లేదా పింగాణీగిన్నెలో నీళ్ళు పోసి కర్రతో వాయించే సంగీతవాద్యం కావచ్చు.. నేను మొదటిది వాడుకున్నాను.

రిక్త హస్తాలు

నిలువరించలేని మనసుకి నిలకడైన నిశీథికి,

నిశ్శబ్దబేధి టిక్ టిక్మనే గోడగడియారం.
సెగల పొగల వీడిపోయే నీటి ఆవిరి వెంట,
పొంగి పొర్లిపోయే పాలలా నిట్టూర్పుగానం.

ముసురు కొరడాలతో గాట్లుపడిన మబ్బు,

కడలిలో దాహార్తి తీర్చుకోను పరుగులిడిన విచిత్రం.
కమ్ముకొచ్చే కలత చెంత కరిగి చెదిరే కన్నీటిశోకం,
పలుకరింపులేవీ మోసుకురాని జీవితకొలమానం.

రిక్తహస్తాల అనురక్తి, తిరిగివెళ్ళను దారి మరిచి,
దిక్కుతోచక మూసిన తలుపునే తడుతూవుంది.
కవితా, నా ప్రాణవాయువా.. నీవూ వేరు పడితే,
వెలితి పడ్డ ఆర్తి, గుండెకి వేయదా ఉరి?

***************************************

దాదాపుగా ఇదే మానసిక స్థితిలో రాసుకున్న ఆర్తి కవితని కాస్త తిరగతిప్పి రాసాను..

గోడ మీద నీడలు

దృశ్యానికి, అదృశ్యానికి నడుమ విన్యాసం..
సర్పంలా సాగిన నీడ,
గోడ మూలలో పడగవిప్పింది..
చీకటికీ, దీపానికీ సమరం.
నీడ రూపు మార్చింది..
నేలబారున తాబేలు ఈమారు.
మూడో అడుగుకి కృంగి,
దేహపు అర లోకి మటుమాయం..


నీడ వెంట చూపులు,
మలగని ఆలోచనల దీపాలు..
స్మృతుల నీడల నర్తనలు,
గుండె గూట్లో నిరంతర ప్రదర్శనలు..
అస్పష్ట ధ్వనులకి రాగాలు కడుతూ,
అపరిచిత నీడలకి రూపాలు తొడుగుతూ,
కూలని గోడల కోట, గతం..
చెదరని, తరగని నీడల అక్షయం.

కల కాలం

రోజూ వస్తాననేమో
ఇట్టే కరిగిపోయింది రాత్రి.

నిద్రనమ్మి కొన్న కల
పగల్లోకి పరుచుకుంది.

అలిసిన కన్ను ఆత్రంగా
ముందే చూసొచ్చింది ముగింపు.

కంటి తడికి ఒరిసిన వేలు
సగం శోకం, సగం మోదం చిట్టా రాసింది.

కలగా సాగినా, కలగా ముగిసినా,
మారనిది సుఖదుఖాల సంగమం.

నింగి భరిణెలో నింపిన నిశీధి
కంటి కాటుకగా కరిగినట్లు..

నేల ఒడిలో దాచిన మౌనం
మాటల తోటలో మొలకెత్తినట్లు..

పువ్వులు పొదిగిన వనాలు
నవ్వులుగా తరలివచ్చినట్లు..

బుసగొట్టే విషసర్పాలు
విషమఘడియలై కాటేసినట్లు..

కడలిలో జనించిన చలనం
జీవనంలో ఆర్తిగా పరావర్తించినట్లు..

చినుకుగా రాలే మబ్బులు,
మమతానురాగాలుగా ఎదని తడిపినట్లు..

కాలాన్ని తవ్వితే కలల ఇంధనం,
కాలాల నడుమ బ్రతుక్కి ఆలంబనం.

ఒక్క మనసుని...

పలుకు రాపిడికి పదును,
పదును సానకి పదము,
పదాలు పేర్చిన సాయుధాలు,
మనసుని పేల్చటానికి ఒక్కటి చాలు.

తలపు పోకడకి అదును,
అదును చూడని అలుసు,
అలుపెరుగని ఆలోచనలు,
మనసుని విరచటానికి ఒక్కటి చాలు.

పిలుపు అందని దూరం,
దూరాభారమెంచని పయనం,
పయనానికి చిక్కని గమ్యం,
మనసుని కలవరపరచను ఒక్కటి చాలు.

గెలుపు చూడని క్రీడ,
సాధన చేయని వినోదం,
వెసులుబాటు దక్కిన విలాసాలు,
మనసుని ఓడించటానికి ఒక్కటి చాలు.

మలుపు తిరిగే జీవితం,
జీవితాన జొరబడే ఎడబాట్లు,
మమతని తొలిచే కుమ్మరిపురుగులు,
మనసుని గుల్లచేయను ఒక్కటి చాలు.

'కూన' రాగం...

నవ్వు కొమ్మన పూచిన చిరువెలుగు,
చెప్పదా చీకటి రోదనకి వీడ్కోలు.

పండువెన్నెల నింపిన కంటిదీపాలు,
పలుకవా కాంతికోలాటానికి ఆహ్వానం.

గుప్పిట దాచిన మురిపెపు మూటలు,
పాడదా ముద్దులొలుకు గారాబం.

రేకు తెరతీసి కన్నుగీటిన కుసుమం,
అద్దదా పసిడి పుప్పొడి పరాగం.

మమత, మాతృత్వం పేనిన పాశం,
కాదా మగువ మనుగడకి ఆధారం.

ప్రకృతిలో జీవం పోతపోసిన వైనం,
మరికాదా అమ్మతనపు ఆనవాలు.

ఈ ఒక్కటీ చాలు, ఇంకొకటి వద్దేవద్దు...

మనిషిగా ఈ నాలుగునాళ్ళు,
నవరసాత్మకం నా జీవితం.

ఇజం, వాదం నా కొలమానం కాదు,
పరిపూర్ణం నా తుది ప్రమాణం.

అనుభూతి పరావర్తనం నా అనుభవం,
అనురాగ జలాశయం నా హృదయం.

అతిశయం, అభిమానం అతివ స్వంతం,
ఆమె ఉనికికి నేనూ ఒక అలంకారం.

మళ్ళీ ప్రకృతిలోకి రావాల్సివస్తే...
అడవిగా పుడతాను,
పుడమితో చెలిమి చేస్తాను.

కొండనై నిలుస్తాను,
కోటి పున్నముల్లో కాంతులీనుతాను.

నదినై నడుస్తాను,
కదలని గట్టుకి ఊసులు చెప్తాను.

తుమ్మెద నాదం అవుతాను,
విరిబాలల మురిపాల నవ్వునౌతాను.

కనపడిన కూన లోకి ఒదుగుతాను,
అనునిత్యం పసిదనపుపాటనౌతాను.

ప్రత్యూష కిరణమౌతాను,
వెన్నెలపువ్వుగానూ రాలతాను.

మృణ్మయ వీణనౌతాను,
కొనగోటితాకిడికి వేయిరాగాలు మీటుతాను.

ఋతువుగా తరలివస్తాను,
ప్రతి రోజూ పలకరిస్తాను.

కన్నియ కలని అవుతాను,
రంగుల హరివిల్లులో విహరింపచేస్తాను.

కాలాన్ని కొలిచే గడియారమౌతాను,
కదలిక, స్థంభన నేను నిర్దేశిస్తాను.

కళాకారుని కుంచెనౌతాను,
కనుమరుగవని చిత్రమౌతాను.

నాట్యకారుని అందియనౌతాను,
గంగమ్మ వరవడి నా చిరుసవ్వడిలో చూపుతాను.

వ్యాసకారుని తూలికనౌతాను,
సరస్వతి పూజకి పుష్పాలు సమర్పిస్తాను.

మనిషిగా మెలిగాక, మమతానురాగాలు తెలిసాక,
ఇంకేమి మిగిలింది ఏ రూపాన దర్శించినా?

నిండారా జీవం సృజించాక ఇంకో జన్మకేమి మిగిలిందని,
నవ్వే పరమాత్ముని పాదధూళినై మెరుస్తాను.
*******************************
నాకు గతం, వర్తమానం మీద వున్న నమ్మకం, గురి తప్పక భవిష్యత్ మీద పరావర్తిస్తాయని విశ్వాసం. సరైన సమయానికి తగు అవకాశం, అవసరం ఆ దేముడు కల్పిస్తాడు, తనకు మారుగా అనుబంధాలు యేర్పరుస్తాడనీ అనుభవం. కనుక మరోజన్మ కన్నా ముందే ఈ జీవితంలో స్ఫూర్తి వెదుక్కోవటం, లక్ష్యం సాధించుకోవటం నా నైజం... నేను ఆశాజీవిని. ఆశయాన్ని ఆదమరవనిదాన్ని. నాకు ఒక చట్రం, పరిధిలోకి ఒదగటం సాధ్యం కాదు కనుక.. ఆ పై కవిత.

కనుమరుగైన మౌనం

మాటలజడికి అలిసిన అధరం
మనసు విప్పుతున్న కూనిరాగం
అమూర్త భావన తొలిగిన సమయం
అస్పష్టపదం తొణికించిన అర్థం

ఏకాంతం సెలవడిన తరుణం
స్వగతం అలిగిన వైనం
కనురెప్ప గునిసిన మురిపెం
కదలిక వలదని కాలానికి విన్నపం

ఎదలో ఒదిగిన అపురూపచిత్రం
ఎదురుగ నవ్విన శుభముహూర్తం
ఎన్ని జన్మలదీ నిరీక్షణం
ఇన్నాళ్ళకి కనుమరుగైన మౌనం