ఒకానొక తేనెపిట్ట రాకతో

మధ్యాహ్నపు గాలి పూలలో జోగుతూన్న వేళ

చప్పుడు చేయక తుంటరి తేనెపిట్ట తుర్రు తుర్రుమని

తిరుగాడుతూ ఉంటుంది తరుచుగా

దయగా దమయంతి ఏనాడో చుట్టిన పచ్చకోక

మెరుస్తూ ఉంటుంది

కిటికీ రెక్క చాటున మాటేసిన నేనేమో

చీకటి మోమున నా చుక్కల కనులు

అరమోడ్చి సేదతీరుతూ ఉంటానిక...

 

ముసాబు ఉదయాల మునకల్లో

-1-

వానచినుకులు

పిల్లకాలువలు కట్టుకుని

ఇనకనని మొరాయిస్తున్నాయి

వలస పక్షులు

నిన్న లేనివేవో చూస్తూ

వింతపడుతూన్నట్లు

నిమ్మళంగా ఒళ్ళు కడుక్కుంటున్నాయి

ఎప్పుడూ ఉన్న చెట్లు, 

ఇప్పుడిప్పుడే విచ్చుకున్న పూలు

ఆరాటం గా దిగుతున్న నీటి మబ్బులకి

వసతి ఏర్పాట్లలో 

హడావుడిగా మాట్లాడేస్తున్నట్లుగా ఉంది

చిరుగాలుల సవ్వడిలో కొత్త తీరు వింటుంటే

కిటికీచట్రాలు అడ్డం పడి ఆగిన 

ఇంకాసిని నీటిబొట్లు

ఆగి ఆగి దూకుతున్నాయి  

వానంటేనే ఆహ్లాదం, 

వానొస్తే చెప్పలేనంతదేదో ఉంటుంది

ఎప్పటికీను...

-2-

పక్కకి వచ్చి వాలి, 

కువకువల కేరింతల మినహా 

పలుకరించని పిట్టలన్నా,

"గుర్తుకొస్తున్నావ" ని చెబ్దామంటే

 నీడకీ ఆచూకీ తెలుపని నువ్వన్నా,

పట్టరాని కోపంగా ఉంది, 

పంతం పట్టాలని పౌరుషంగా ఉంది...

నువ్వు పిలవగానే టక్కున పారిపోయే 

నా బెట్టుసరితనాల మీదొట్టు.

-3-

వానలోనూ, 

ఆనందాల వానలలో

తడిసి ఒళ్ళు  ఆరబెట్టుకున్న

అక్షరాలలోనూ 

నానిపోతున్న హాయి!

360°

 కాసేపు నీతో

ఆ రవ్వంత తడవే

మరి-

కనులకి దారి ఇస్తూ నీ కాంతులు

ఇక, రోజూ ఉదయమో, అస్తమయమో చివరికి నిశి వేళల లోనో

లోనుంచి నమ్మిక ఒకటి

త్రోవ వెంట నీవు చిమ్మిన

గురుతుల కొరకు

గమ్యం ఎరుగని యాత్ర కొరకు

నిరంతరం కదులుతూ ఉంటుంది.

ఇదేనంటావా జీవితానికి తుది నిర్వచనం..

అసలుకి అదేమీ లేదు, ఉండదూ అనా !?

ఋతురీతి

 2023 అక్టోబర్ నెలాఖరు, పోస్టాఫీస్ వద్ద పార్క్ చేసిన ప్రదేశం మొత్తం ఎర్రగా మారిన ఆకుల గలగలల చిరుగాలి. మోపుగా ఆ చెట్లన్నీ ఎర్రని ఆకాశం దిక్కు గా నిటారున నిలుచుని ఉన్నాయి. మనస్సు కదలనని మొరాయింపు, వెనుకగా నవ్వు, తిరిగి చూసాను ఒక - embodiment of bliss ని - "అవన్నీ హృద్యంగా లేవూ!" నవ్వు కలగలిసిన పలుకరింపుతో ఆ స్త్రీ. ప్రతి శరదారంభ సమయం కుప్పించే మైమరుపులో నా సంభాషణ తదుపరి, Trees poem చదివావా అని అడుగుతూనే పూర్తిగా చెప్తుంటే వింటూ వింటూ, తాదాత్మ్య స్థితిలో నెట్టబడిపోయాను. మనిషిలో ఋతువుని దర్శించడం, ఆమె

"Poems are made by fools like me,

But only God can make a tree."

అని పూర్తి చేసిన క్షణాన అనుభవమైంది.

నేనూ ఆ ఉదయం చదివి, అనువదిస్తున్న కవితని చూపాను. ఆ సంగతి తరువాయి.

2024 మార్చ్ నెలాఖరు. అక్కడక్కడా కొన్ని పూలు, అరుదైన రంగులూనూ. రెస్టారెంట్ కోలాహలం గా ఉంది. మేమూ వేడుక జరుపుకుంటున్నాము. పక్క టేబుల్ నుంచి "many blessings" అంటూ చిరునవ్వుల పన్నీటి చిలుకరింపు. మెత్తని స్వరం తో ఆ యువకుడు వసంత వేళలకి ప్రతీకలా .. ఆర్నెల్ల నాటి వీడ్కోలు, ఆ క్షణపు స్వాగతింపు నడుమ మనిషి మూలాల ఉనికి.

ఇపుడు నా చుట్టూరా రకరకాల పూలతో చెట్లు, నేల నుంచి విడివడుతూ మొలకలు. మనిషి కూడా ప్రకృతిలో భాగమైన నేలలపై చాలా తరుచుగా నడుస్తుంటాను మరి!

Trees

I think that I shall never see

A poem lovely as a tree.

A tree whose hungry mouth is prest

Against the earth’s sweet flowing breast;

A tree that looks at God all day,

And lifts her leafy arms to pray;

A tree that may in Summer wear

A nest of robins in her hair;

Upon whose bosom snow has lain;

Who intimately lives with rain.

Poems are made by fools like me,

But only God can make a tree. - Joyce Kilmer

స్వంతదారులు

వాడినవో, వడిలి రాలి పడినవో

జీవితం మీద పరుచుకుని

కొన్ని చివికినవి

మరిన్ని పరిమళం మాయనివీను..

అనుభవాల మొగ్గ తొడుగుతూనే,

జ్ఞాపకాల వునికితో బరువుగా

యీ తరువు,

తన తనువు వున్నంత వరకూ మాత్రమే

నిరంతరం.

తన అనంతరం…

తదనంతరం

యెవరికీ చెందని బాటల్లో

రాలి, వాలి వుంటాయి.

జీవన సాగుకై వేరెవరో

స్వంతం చేసుకునే వరకూను.

మరి,

ఆపై తన వారెందుకు?

స్మృతులకి వీలునామాలెందుకిక?