స్వర్ణ తీరంలో

రాత్రంతా
మేలుకునే ఉన్నాను, 
వేసట తో వేచి ఉన్నా..
ఓపలేని ఆత్రంతో
ఆకాశపు అద్దం చేత బుచ్చుకుని
నీలిమేఘాలు దులుపుతూ,
చీకటి అంటిన చేతులతో
కరిగిన కాలపు కాటుక మరకలు
తుడుపుతూ.
వెనమాటుగా వచ్చి
కనులు మూసింది
నిదుర
తొట్రుపడి రెప్పలు తెరవగానే
కలలకి వెండితెర తీసి
గుండె నిండా ఊహల జాడలు
వదిలిపోయాడు
మెరుపువేగంతో...

వినిపించే గతం

ఈవేళ ముసాబు నిదుర లేపింది.
'అర్జున ఫల్గుణ కిరీటి పార్దా'
ఉరుము తో మెదిలే గ్యాపకం-
చెవులు మూస్తూ,
చేరువగా పొదుపుకుంటూ
ఓ హస్తం.
అమ్మ కప్పే చెంగు
వాన కురవక మునుపే
విచ్చుకునే ఛత్రం.

పదిలం గా గుండె తలుపు తీసుకుని
వెలికి వచ్చే గతకాలం-
పడవ పందేలతో,
పిల్లకాలువల్లో చిందులతో
ప్రాయం ఎరుగని మనసుల
పనుల తొందర..
మందలిస్తూ, మన్నిస్తూ,
వేడినూనె మర్దిస్తూనో,
వసాట్లో వేసిన పక్కలు మడుస్తూనో,
అమ్మకి, వాళ్ళమ్మకి, నానమ్మకి, నాన్నకీ
వానాకాలపు పనుల ఊదర.

సందెచీకట్లో-
కట్టెలపొయ్యి వెలుగులో
ఆరీఆరని బట్టల రెపరెపలు
రేగివడియాల చప్పరింపులు.
కిటికీ రెక్కల సందు,
ద్వార బంధాల మీదుగా
రేయంతా తేమగాలి విసురులు.
చెప్పుకోవాలని, చెప్తూనే
చెవులురిక్కించి వినాలనిపించే
గతించని మంద్రస్వరాలు
వానతో కలిసి కురుస్తూ.
ఇక, యీ పగలంతా
తడితడిగా లోపలా వెలుపలా...

Night Rain: నా కవిత "రేయి మొయిలు" కి ఆంగ్లానువాదం

- by Indira Babbellapati

A collective consciousness
manifests as drops of rain, and as thoughts;
times immemorial, often
walls come as obstacles
to drench and absorb
the rain. The body sways
to the tune of thought
while, 'aakash Ganga'
showers as amrous
raindrops.
Is the sprightly young
girl's heart a prisoner
in the embrace of raindrops? Do the
unopened doors
drench in the shower of
thoughts to reach the
heavens above as perfumed smoke?
As I lift the veils of
thoughts that gate crash
the doors of pre-dawn,
all that's found in the shadows was last night's
dissonance; and the siege
of clouds...
It's the lone journey of
liberated souls that can
never unify...

*****
- రేయి మొయిలు-

సమూహ ఆత్మ ఒకటి
చినుకులు, తలపులు గా విడివడి ఉంది అనాదిగా
వానలో తడవటానికి, చిందులేయడానికి గోడలు అడ్డుపడతాయ్ తరుచుగా.
ఇద్దరు బందీలు; చీకటి వేళ వానలో చిందులేసే క్రీడలో
తలపు ఊపుతో తనువు, ఆకాశగంగ హొయలుతో చినుకు
చలాకీ చిన్నది, చిన్నదాని మనసు
చినుకుల కౌగిలిలో బందీనా?
తెరవని తలుపుల తెరిచిన తలపులలో తడిసి
దివికి రాలిన విరివానల
పరిమళాల ధూపమైపోయిందా!?
తెలవారి తలుపులు తోసుకువచ్చే
తెరలు తొలగించుకుని తొంగిచూసే
నీడల్లో నిన్న రేయి కలవరం,
తొలగని మేఘాల ఆవరింపు...
ఏకం కాలేని విముక్తాత్మల ఒంటరి పయనం!

Summer Showers: నా కవిత "వేసవివాన" కి ఆంగ్లానువాదం

- by Indira Babbellapati

On a summer night
i dreamt a sweet dream:
purple clouds had clung to
my multi-hued bed and hid
the light secretly forcing me
into an illusion that it's yet
time for the day-break while
someone in the courtyard of
the 'vana devata' performed
a trick; the clouds were melted
and were gathered in a receptacle.
The invisible hand threw the liquified
clouds on to the earth-- beads of
black pearls slid down in a continuum
folding them within the verdant leaves.
The leafy-rain morphed them into
rain drops as the leaves fallen to the earth
swayed with the wind and drenched
themselves in the shower of pearls.
I drew in warm breath all set to run...
"There, there, there runs the Child of Day!"
heartily laughed Time.

-వేసవివాన-
ఒకానొక రేతిరిలో కమ్మని కలకన్నాను...
చిక్కని నేరేడు వన్నె మబ్బులు
నా పానుపుని అంటిపెట్టుకున్న
కెంజాయ ని కమ్ముకుని
ఆ జిలుగుని గుట్టుగా దాచి
తెలవారలేదని నమ్మజూపుతుంటే
వనదేవత వాకిలి లో
ఒక గారడీ చేసారెవరో;
మబ్బు ని కరిగించి
చషకం నిండుగా పట్టి
పుడమి పైకి విసిరారు.
గిన్నె నుంచి నల్ల ముత్యాలు
ధారలుగా జారుతున్నాయి,
వాటి మెరుపుల్లో
పచ్చని రంగు దాచుకుని ఆకులు
రవ్వల వాన నీటి చుక్కలుగా మారుస్తున్నాయి.
నేలకి వాలిన గాలులు
ఆకు ఊయలలో
ముత్యాల జల్లులో తడిసిపోతున్నాయి.
వెచ్చని ఊపిరితో
చప్పున లేచి పరుగులు తీసిన
నన్ను చూసి "అదిగో పగటి బాలుడు," అంటూ
కాలం కలకలా నవ్వింది.

రేయి మొయిలు

సమూహ ఆత్మ ఒకటి
చినుకులు, తలపులు గా విడివడి ఉంది అనాదిగా
వానలో తడవటానికి, చిందులేయడానికి గోడలు అడ్డుపడతాయ్ తరుచుగా.
ఇద్దరు బందీలు; చీకటి వేళ వానలో చిందులేసే క్రీడలో
తలపు ఊపుతో తనువు, ఆకాశగంగ హొయలుతో చినుకు
చలాకీ చిన్నది, చిన్నదాని మనసు
చినుకుల కౌగిలిలో బందీనా?
తెరవని తలుపుల తెరిచిన తలపులలో తడిసి
దివికి రాలిన విరివానల
పరిమళాల ధూపమైపోయిందా!?
తెలవారి తలుపులు తోసుకువచ్చే
తెరలు తొలగించుకుని తొంగిచూసే
నీడల్లో నిన్న రేయి కలవరం,
తొలగని మేఘాల ఆవరింపు...
ఏకం కాలేని విముక్తాత్మల ఒంటరి పయనం!

వేసవివాన

ఒకానొక రేతిరిలో కమ్మని కలకన్నాను...
చిక్కని నేరేడు వన్నె మబ్బులు
నా పానుపుని అంటిపెట్టుకున్న
కెంజాయ ని కమ్ముకుని
ఆ జిలుగుని గుట్టుగా దాచి
తెలవారలేదని నమ్మజూపుతుంటే
వనదేవత వాకిలి లో
ఒక గారడీ చేసారెవరో;
మబ్బు ని కరిగించి
చషకం నిండుగా పట్టి
పుడమి పైకి విసిరారు.
గిన్నె నుంచి నల్ల ముత్యాలు
ధారలుగా జారుతున్నాయి,
వాటి మెరుపుల్లో
పచ్చని రంగు దాచుకుని ఆకులు
రవ్వల వాన నీటి చుక్కలుగా మారుస్తున్నాయి.
నేలకి వాలిన గాలులు
ఆకు ఊయలలో
ముత్యాల జల్లులో తడిసిపోతున్నాయి.
వెచ్చని ఊపిరితో
చప్పున లేచి పరుగులు తీసిన
నన్ను చూసి "అదిగో పగటి బాలుడు," అంటూ
కాలం కలకలా నవ్వింది.

జీవన కవిత్వం!

మల్లెరెక్కకి
తాపిన అత్తరుగా,
ఉసిరిదబ్బలో
దాగిన తేనియలా,
బావినీరు.
మరి,
కంటిరెప్ప చాటు
ఉప్పెనగా ఉప్పగా...
ఎందుకని?

జవాబు చెప్పనివనీ,
పిల్లనగ్రోవిలో
దాగిన రాగాలుగా,
కిరణాలలో
విరిగిన వర్ణాలుగా,
అక్షరాలు.
కానీ,
సిరాబుడ్డిలో ఒదిగిన
సుడిగుండంలా, ఊబిలా...
ఎందుకని?
సవాలుగా నిలిచేవనీ
ఊటబావిలో పుటలు
తేలుతున్నాయి
సరోవరాన పదాలు
మొగ్గతొడుగుతున్నాయి

జ్ఞప్తి

వంతెన దాటే క్షణాన, మనో యవనిక మీద రూపాలో మరి అవి అమూర్తభావనలో తెలియకపోదు; కానీ- అంతకు మునుపే ఆ ఉనికి నీదేనని, నీవు మిగిల్చిన అనుభూతుల కాంతులేనని- నేనూ నీకు ప్రతిబింబమేనని తెలిపే స్పృహ మనని కలిపి ఉంచిన వారధిగా మిగిలుందని పదే పదే గుర్తుకు వస్తుంది...

నిత్యశోభ

పగలంతా
ఆకాశం నోరావలించి
తెల్లబోయి చూసింది,
నక్షత్ర భరిణెలు
తెరుస్తూ 
నడిచి పోయినట్లున్నారెవరో!

పరుగులు పెడుతూ
వెన్నెల కాంతులు
నేలపై వాలుతున్నాయి.
రేకుల దోసిలి పట్టిన
జాజుల నెత్తావి
అద్దుకుంటున్నాయి

కలం మూయకనే
ఊహలు నిదురలోకి
జారుకున్నాయా?
కలల పుస్తకం పుటలు
రంగుల్లో
మెరిసి పోతున్నాయి

నిన్న విన్న పాటొకటి
తలపుల
తడారనివ్వట్లేదు.
పొడిబారిన కన్నులు
రెప్పతోడుకని
తహతహలాడుతున్నాయి

నీడ ఒకటి
బాట మీద ఇటుగా సాగింది.
నిట్టూర్పు సడలిన ఊపిరి
నిమ్మళించింది...

ఆకు కంబళిలో
తలదాచిన గాలి
తొంగిచూసింది.
నవ్వుల మూటలు
వీపునెత్తుకుని
వాకిలి దాటింది

సడి

విశ్వం వేణువై
మోవికి తాకితే
హృదయం ఆలపించే గానానికి-

వాగుల్లోకి జారిపడిన వెన్నెలలు
హొయలొలికించే రాతి శిలలు
పున్నాగ బూరలూదే తుమ్మెదలు
సొబగులీనే కడిమి పూలు

భాష్యాలు పంపినట్లు కలగన్నాను

గుమ్మపాల పొదుగులో తువ్వాయిలు
అమ్మవొడి ఊయలలో పాపాయిలు
ధ్వజ స్తంభపు మేడలో పావురాయిలు
ఏటి గట్లు ఎక్కి దిగుతూ బొమ్మడాయలు

స్వరాలు కట్టాయని కలగన్నాను

విశ్వవేణువులో
ఉదయించిన రాగాలు
ఉనికిని మరువనీయని ఆనవాళ్ళు...

జాడ

కాలాంతరం లో
మది కి
దర్పణ బింబం కాగలది
నది మాత్రమే!

నెర్రెలు బారిన
నేలవంటి బ్రతుకులో
ఒకప్పుడు-

నిగనిగలాడే నీటి
సొబగుతో
ఉప్పొంగి పారేటి
నది ఉండేది.

ఇంకాస్త చెప్పాలంటే,
వరద భీభత్సాలకి
నిస్పృహలో నిలిచి,
గండి పడని గట్ల మీద
తనువు బద్దలు కొట్టుకుంది...

అంతలోనే
సుడులు తిరుగుతూ
ఉప్పెన గాట్లకి చీలిపోతూ
కలవని కయ్యల్లో ముగిసిపోతూ
మౌన చాతుర్యం మరిగిన ఒడ్డుకి
మరణ వాంగ్మూలం చెప్పుకుంది

నది నిజానికి హత్య చేయబడింది

ఇప్పుడిక

గగనాంకిత దృక్కుల్తో
విగతనది
ఎండిన ఒండ్రులో
ఇనికిపోయింది

నిమజ్జనానికి నది కావాలి
మరి,
ఆ మది ఆచూకీ ఎక్కడ?

పడుగుపేక

ఎండ, నీడా పరుచుకున్న

గరిక తివాచీ
తాకీతాకగానే
దృశ్యవ్యామోహానికి
గురిచేసింది

పరుగులు నేర్చి
ఇల్లంతా పీకిపందిరేసే పాపాయిలా
అల్లరి గాలి కొమ్మల నుంచి
ఆకులు, కాడలు తెంపిపోస్తూ ఉంది

సంబరాల్లో పులివేషగాడు
వెంటపడే ఆటకాయల్ని
సడలించి నవ్వుకున్నట్లు-

మారు వేషం వేసుకున్న
పులులు, చిరుతల్లా కొన్నిపూలు
అవే రూపురేఖలతో
నిలవరిస్తూ, నవ్వినట్లే ఊగుతున్నాయి

ధ్వజస్తంభపు గంటల్లా
చిటారుకొమ్మన ఎండుటాకులు
చిరుమోతలతో
అడవిదేవర గుడి దిక్కుకి మళ్లిస్తూ...

మాగిన పళ్లు,
విత్తుల పొత్తాలు విచ్చుకుని
రాలిపడుతున్నాయి.
గూడు దాటి కూనలు
వచ్చిపోయేవారిని
పలకరిస్తున్నాయి

బారులు తీరిన చీమలు,
వాగులు నిండిన నీటిధారలు
వడివడిగా సాగుతున్నాయి

తిరుగాడిన కోనలు,
తిరునాళ్ళగా సాగిన క్షణాలు
పడుగుపేకగా
మనసు మరొక అనుభవం అల్లుకుపోతూ ఉంది