WALT WHITMAN—SONG OF MYSELF (1891 edition)
పచ్చిక అంటే ఏమిటి? చేతుల నిండా పట్టి నాకు తెచ్చిస్తూ ఒక బిడ్డ అడిగాడు
ఎలా ఆ పిల్లవాడికి జవాబివ్వగలను?....వాడికి తెలిసినదాని కన్నా నాకు అదనంగా యేమీ తెలియదు
ఇది ఆశాజనకమైన పచ్చని పదార్థంతో నేసిన నా స్వభావానికి సూచిక అనుకుంటున్నాను
లేదా ఇది ప్రభువు చేతిరుమాలు అనుకుంటున్నాను
మూలల్లో ఎలాగోలా సొంతదారు పేరు కలిగి,
మనము చూసి గుర్తించి, ఎవరిదో చెప్పగలిగేలా
జ్ఞాపకార్థం గా విడిచిపెట్టబడిన సుగంధభరిత కానుకా?
లేదా, ఈ పచ్చికే శిశువు కావచ్చనుకుంటున్నా...పైరుపచ్చల నుంచి పుట్టిన బిడ్డని
లేదా ఏకరీతిగా ఉన్న గూఢ లిపి అక్షరాలనుకుంటున్నా
మరి దీనికర్థం, విశాలమైన భూముల్లోను ఇరుకైన మండలల్లోను మొలకెత్తడం ఒకలానే ఉంది
నల్లజాతి వారి నడుమ తెల్లవాఋ, కెనడావారు, టుకాహో వారు, కాంగ్రెసు వారు నడుమ ఎదుగుతూ
సంబంధాలు నడుపుతూ నేను అందరినీ ఒకేలా ఆదరించాను, స్వీకరించాను
మరిప్పుడు సమాధుల మీద కత్తిరించబడని రోమముల వలె కనిపిస్తుంది
చుట్టలుగా ఉన్న పచ్చిక, నిన్ను మృదువుగా వాడతాను
యువకుల వక్షస్థలము నుంచి బయల్పడ్డావేమో
వారు నాకు తెలిసిఉండి ఉంటే నేను వారిని ప్రేమించి ఉండేవాడిని
వృధ్ధుల వనితల నుంచి వచ్చావేమో, మరి
అమ్మ ఒడి నుంచి త్వరితంగా తీసుకుపోబడిన శిశువుల నుంచి వచ్చావేమో
మరిక్కడ నువ్వే తల్లుల ఒడివి
ముదుసలి స్త్రీల నెరిసిన తలల నుంచి రావడానికి ఈ గడ్డి చాలా ముదురు వర్ణం లో ఉంది
రంగు వెలిసిన వృధ్ధుల గడ్డం కన్నా గాఢమైనరంగులో ఉంది
లేత ఎరుపు అంగిళ్ళ లో మొలకెత్తడానికీ చిక్కనైన రంగుకలది
ఓ! నేను చాలా స్వరాలను గుర్తిస్తున్నాను
అవన్నీ అంగిళ్ళ నుంచి ఊరకనే వెలికిరావడం లేదని గ్రహిస్తున్నాను
ముసలివారివి, తల్లులవి, వారి ఒడి నుండి త్వరితంగా తీసుకుపోబడిన శిశువుల సైగలు,
చనిపోయిన స్త్రీల యువకుల సూచనలను తర్జుమా చేయగలగాలని అభిలషిస్తున్నాను
యువకులు వృధ్ధుల నుంచి యేమి వచ్చిందని అనుకుంటున్నావు?
స్త్రీలు శిశువుల నుంచి యేమి అయిందని అనుకుంటున్నావు?
వారంతా సజీవులుగా క్షేమంగా ఎక్కడనో ఒకచోట ఉన్నారు
అన్నిటికన్నా చిన్నదైన అంకురం నిజమైన మరణం అంటూ లేదని చూపుతుంది
మృత్యువు ఉన్నా జీవితాన్ని ముందుకు నడిపించింది తప్పా ముగింపు వద్ద బందీ చేయడానికి వేచి ఉండలేదు
జీవము కనపడగానే ముగిసిపోయేది
అన్నీ ముందరికీ వెలుపలికి వెళ్తాయి, మరేదీ పతనమవదు
ఎవరెలా అనుకున్నా చనిపోవడమన్నది చాలా వేరు, ఒక భాగ్యము
*****
Song of Myself
-------------------
A child said What is the grass? fetching it to me with full hands;
How could I answer the child? I do not know what it is any more than he.
I guess it must be the flag of my disposition, out of hopeful green stuff woven.
Or I guess it is the handkerchief of the Lord,
A scented gift and remembrancer designedly dropt,
Bearing the owner's name someway in the corners, that we may
see and remark, and say Whose?
Or I guess the grass is itself a child, the produced babe of the vegetation.
Or I guess it is a uniform hieroglyphic,
And it means, Sprouting alike in broad zones and narrow zones,
Growing among black folks as among white,
Kanuck, Tuckahoe, Congressman, Cuff, I give them the same, I receive them the same.
And now it seems to me the beautiful uncut hair of graves.
Tenderly will I use you curling grass,
It may be you transpire from the breasts of young men,
It may be if I had known them I would have loved them,
It may be you are from old people, or from offspring taken soon out of their mothers' laps,
And here you are the mothers' laps.
This grass is very dark to be from the white heads of old mothers,
Darker than the colorless beards of old men,
Dark to come from under the faint red roofs of mouths.
O I perceive after all so many uttering tongues,
And I perceive they do not come from the roofs of mouths for nothing.
I wish I could translate the hints about the dead young men and women,
And the hints about old men and mothers, and the offspring taken soon out of their laps.
What do you think has become of the young and old men?
And what do you think has become of the women and chil- dren?
They are alive and well somewhere,
The smallest sprout shows there is really no death,
And if ever there was it led forward life, and does not wait at the end to arrest it,
And ceas'd the moment life appear'd.
All goes onward and outward, nothing collapses,
And to die is different from what any one supposed, and luckier.
(Walt Whitman’s “Song of Myself” is the great American epic poem. The poem means so many things to so many different people, and its diversity and openness are its greatest strength. It has influenced almost every major American poet of the 20th century, including T.S. Eliot, Wallace Stevens, William Carlos Williams, Langston Hughes, Allen Ginsberg, and John Ashbery. It has also been profoundly important to writers of other nationalities, especially Latin American writers like Pablo Neruda and Jorge Luis Borges. In many ways, "Song of Myself" represents the best that American poetry has to offer. As the poem has taken on new life in other languages, it has been read less as a distinctly “American” poem and more as a universal evocation of a human self searching for definition in a quickly changing world.)
